De laatste dag in Berlijn bleef ik binnen – niet vanwege het weer. De Scheisserei lag niet aan Schnitzelei, maar vermoedelijk aan het eten een dag later.
Schnitzelei
Wat heb je als herbivoor in een Duits carnivorenpaleis te zoeken? Welnu, mijn man is zoals men zegt een omnivoor – alleseter mag ook. En bij de gedachte aan een schnitzel of cordon bleu loopt het water hem uit de mond. En ’t is nu eenmaal geven en nemen in een huwelijk. Laat er nu in Berlijn een heus schnitzelrestaurant zijn, eentje waar ze óók aan de planteneters hebben gedacht: Schnitzelei geheten.
Verwacht geen culinaire hoogstandjes: rechttoe, rechtaan is het devies bij Schnitzelei. Bij binnenkomst krijg je al vrij snel nadat je plaats hebt genomen twee kleine fluitjes pils, meestal al half dood geslagen. Maar dat deert niet, ik drink toch geen alcohol. Het menu lees je vervolgens op je telefoon via een QR-code.
Vleesgerechten worden geserveerd met ouderwetse in vet zwemmende gebakken aardappeltjes en daarbij gesmoorde groenten, óf aardappelsalade (ook niet al te mager) met een bakje zoet-en-niet-zo-zure komkommersla. En dan staan er twee vegan gerechten op de kaart. Een wisselend seizoensgerecht en één vast gerecht: oesterzwamschnitzels. Wat neer komt op een enorme portie reuzenoesterzwammen, gepaneerd en gefrituurd:
Veel te veel voor mij. En afhankelijk van de oberette bereid tot afwijken van de kaart. Als het dan toch vet moet, doe mij maar de gebakken aardappeltjes. Helaas troffen we een standvastige dame, en zo wisselden mijn oesterzwamschnitzels van bord. Manlief heeft liever de aardappelsalade. Het is wat het is, zonder pretenties. Maar één keer per vakantie moet kunnen.
En toen…
Het is iets te gemakkelijk om hier scheisserei als kop te schrijven, want zeker weten doe ik het niet. En het was smakelijk bij Chelany in Neukölln. Zo smakelijk dat ik bommetje vol zat na afloop. Chelany is officieel een Een Pakistaans-Indiaas restaurant. Volgens mij Pakistaans, want boven mijn hoofd hing een grote televisie waarop Islamabad United in een vol stadion tegen Lahore Qalandars een wedstrijd cricket speelden.
Ik bestelde zoals te doen gebruikelijk samosa’s, samosa chaat in dit geval (zie foto bovenaan). Normaal krijg je de sausjes ernaast zodat je de yoghurt kunt negeren. Helaas waren de sausje er royaal overheen gegoten. Mooi voor het plaatje, maar ik heb dus zogezegd gezondigd. Lekker waren ze wel, maar misschien was dit de boosdoener voor wat nog komen zou.
Als hoofdgerecht week ik af van mijn gewoonte, want de dal tadka had ik hier al eens gegeten. Het werd Als Bengan, een curry met aubergine, aardappel en uien. Oók lekker.
Tot ik de dag erna niet lekker werd. Na een dag nauwelijks gegeten te hebben nam ik een banaantje en dat triggerde gelukkig het onvermijdelijke. Een ander steekt een vinger in zijn keel om van d misselijkheid af te komen, bij mij was het de banaan. ’s Ochtends volgde een ander ongeluk waardoor ik tóch nog een wasje moest draaien, maar daarna ging alles rap vooruit.
Nog een keer naar Cuccuma
Als je alleen reist zie je meer, toen ik in november alleen in Berlijn was, wandelde ik veel naar plekken die ik niet eerder bezocht. Dat bracht me onder andere naar Kreuzberg en Neukölln. Ik at er spinaziecake bij Cuccuma. Dit keer sloeg ik de spinazie maar over. We zaten binnen en het viel me nu pas op hoe bijzondere deze hipster-koffietent eigenlijk was.
In een hoekje zaten Turkse mannen koffie te drinken. Boven zaten mensen achter hun laptops te werken en vooraan de zaak zaten de hippe Berlijners aan de hippe koffietjes. En geregeld kwam een Turkse moeke vers gebakken croissants en taart brengen uit de keuken.
Meer vegan Berlijn
– Berlijn als vega-hemel
– Berlijn – niet alle vegan is hemels
– Vegan Woestijn in Berlijn
– Op zoek naar Maria
– Spinaziecake & Pijnstillers
– Neuköln – Du of Sie?
– Berlijn van XBerg tot P-Berg
– “Alles ist Vegan”
– Bibberen in Babel
