schrijft over politiek, lhbti, hiv, Cambodja en meer
Moet dat nou? Die vraag kreeg ik dertig jaar terug geregeld als ik weer eens de barricaden op ging voor homorechten. De vraag kwam echt niet alleen van hetero’s die dat opzichtige homogedoe allemaal schromelijk overdreven vonden. ook mede-homo’s konden er wat van. Heteronormatief gedrag, schaamte voor het eigen gedrag. De discussies verbreedden zich later tot transgenders. En nu zie je parallellen met de discussie over zwarte piet.
Vooraf hadden we ons drie zaken voorgenomen: We gaan de restanten van de korte Nederlandse bezetting van Formosa bekijken in Tainan; de architectonische hoogstandjes van Francine Houben in Kaohsiung. En de grootste gay pride van Azië in Taipei. Deel 1: Tainan.
Jan Straatman leerde ik kennen toen ik actief was van het Bossche COC. Als voorzitter zag ik hoe zijn buddywerk voor mensen met hiv/aids tot landelijke standaard verheven werd. En later maakte zijn betrokkenheid met het hospice in Thailand, waar mensen met aids tot aan de dood verzorgd werden – diepe indruk. Jan overleed vrijdag 5 oktober jongstleden op 87-jarige leeftijd.
Het woord nep-parlement valt wel eens in de Tweede Kamer, maar Cambodja heeft écht een nep-parlement. Over de escalerende situatie in Cambodja vlak voor de verkiezingen en het effect op lhbt-organisaties en wat het voor onze stichting (Untenu) betekent.
Door Karlijn van Stichting Mara was ik benaderd om een voordracht te houden voor de Honours Class van de opleiding Geneeskunde van het Erasmus Medisch Centrum. De Honours Claas is een groep studenten die op hoog niveau presteert, zij organiseren zelf verdiepingslessen en gisteren ging het over hiv.
Vanmorgen werd ik wakker na een onrustige nacht – kan aan First they killed my father liggen – met berichten dat de laatste jongen die we (Untenu/Bandanh Chaktomok) noodhulp hadden verleend, alsnog is overleden. En dat op de laatste dag van Pchum Ben, de dagen in het Boeddhistische jaar waar de doden vereerd worden.
Rotterdam Pride staat weer voor de deur, en net als vorig jaar is Stichting untenu ook nu weer van de partij. Dit keer met als motto: Knippen voor Cambodja.
Arm Cambodja. Dat ging vandaag door me heen op het tochtje naar Udong, de oude hoofdstad van het land. De route legt veel bloot van wat er mis is hier.
Schrijft over LHBT/hiv/Cambodja/poes Lola en andere zaken.
