Als we de voorzitter van onze Raad van Advies niet hadden gehad dan was ik het glad vergeten: vandaag bestaat Stichting Untenu op de kop af drie jaar! Tijd om onze actie af te stoffen en opnieuw voor het voetlicht te brengen.
Soms zit het mee en soms zit het tegen. Dat bleek deze week weer eens toen we niet voldoende vrijwilligers vonden om de stand te bemensen tijdens Roze Zaterdag. Een leermoment, want we duperen niet alleen onszelf, maar ook de organisatie. Dit weekeinde startten we ook met een inzamelingsactie om een coördinator voor Untenu aan te stellen in Cambodja. En die loopt heel goed.
Het was al weer de derde AIDS Candlelight Memorial die Untenu samen met andere organiseerde, en de tweede op rij in Rotterdam. En hoewel ik dit nu twee dagen later brak zit te typen, was het alle vermoeidheid nadien meer dan waard. Maar goed, ook dat hoort (voor mij i.i.g.) bij het leven met hiv.
De laatste week in Bangkok was ik al hangerig, koortsig, maar paracetamol hield me op de been. De eerste week in Rotterdam kreeg manlief de griep. De griepepidemie hadden we in Azië dus niet overbrugd. Toen hij eenmaal beter was brak het bij mij door. Niks bijzonders allemaal, half Nederland lag immers op apengapen. Maar ondertussen schreef ik al zes weken niets op dit blog. Sinds dt weekeinde voel ik me beter en heb het werk voor Untenu weer opgepakt. Eindelijk!
Op de terugweg naar Nederland zijn we in Pattaya beland. En in Pattaya sprak ik Cambodjaanse barjongens. Waren het toekomstige hulpvragers voor Untenu? Ik voel een plannetje opkomen.
Een aantal keer verbleef ik al in Rambutan Hotels & Resorts, in Phnom Penh en ook in Siem Reap. De Nederlandse eigenaar runt de resorts als een sociale onderneming. We spraken al eerder over samenwerking tussen Untenu en Rambutan en afgelopen week is de zaak beklonken.
Evenals een jaar geleden lieten de heren van Bandanh Chaktomok er geen gras over groeien en de eerste dag nadat ik mijn tijdelijk stek betrokken had waren Bunthorn en Madame Mom al in Phnom Penh en hadden we ons eerste overleg. Maar eerst: pech onderweg op mijn eerste werkdag.
Zaterdag togen Ton de Coster en ik namens Untenu naar de Doopsgezinde kerk in Middelburg voor de Roze Adventsviering. Men wilde graag voor Untenu collecteren, en daar ook een verhaal bij horen.
We waren weer eens in ons geliefde Berlijn, alwaar we een Duitse orkaan over ons heen kregen, en waar ik door alle regen tijd had om zaken af te handelen die in Rotterdam bleven liggen: project bekijken i.h.k.v. AIDS2018 (wereldconferentie iN Amsterdam) én... voorbereidingen voor gesprekken met kandidaat-bestuursleden voor Untenu.
Rotterdam Pride staat weer voor de deur, en net als vorig jaar is Stichting untenu ook nu weer van de partij. Dit keer met als motto: Knippen voor Cambodja.