Evenals een jaar geleden lieten de heren van Bandanh Chaktomok er geen gras over groeien en de eerste werkdag nadat ik mijn tijdelijk stek betrokken had waren Bunthorn en Madam Mom al in Phnom Penh en hadden we ons eerste overleg. Maar eerst: pech onderweg op mijn eerste werkdag.
Sap Kang
Het was nog een hele toer om er te komen, want maandag was niet alleen mijn eerste werkdag, maar tevens mijn eerste fietsdag. En het is vorig jaar goed gegaan met mijn inmiddels 7 jaar oude Chinese rammelbakje, maar ik vandaag reed meteen op de vellingen. Dat werd dus sap kang (letterlijk: lucht fiets). Ik haalde het naar de nieuwe lokatie van Café Soleil, maar toen ik weer weg wilde fietsen was het weer op de vellingen.
Onderweg hoorde ik al een vreemd scharend geluid en hield ik er rekening mee dat ik midden op de boulevard plots op het asfalt zou zitten. Enfin, het werd weer sap kang, maar honderd meter verderop was de lucht er al weer uit. Lopend in de hitte naar huis dan maar en dicht bij huis een fietsenmaker zien te vinden.
Dat valt nog niet mee, want ik zit aan de rand van motobike city. Een buurt met allemaal brommerdealers en -monteurs. Het eerste gastje die ik aansprak monsterde mijn gezicht en zei “12 dollar”. Ik kan heel goed een gezicht als een oorwurm trekken, dat fietsje heeft nog geen 60 dollar gekost, dus in geen 12 jaar. De prijs zakte naar 10 dollar, maar ik had al zo’n end gelopen, daar kon nog wel een stukkie bij.
Om de hoek zat een oudere man onder een zeil en hij had een luchtpomp en wat materiaal. Met het beetje Khmer van me en veel gebaren lukte het me om duidelijk te maken dat lucht pompen zinloos was. Uurtje en een opfrisdouche later kwam ik terug: 3 dollar voor een nieuwe binnenband plus het stuk metaal dat het schrapende geluid veroorzaakte was weer vastgezet. Ik kon op weg.
At miën loi
Op weg dus naar het pand van KHANA, waar Bandanh Chakotomok (BC, oftewel National LGBT Network Cambodia). Ondanks het vooruitzicht ls een natte dweil aan te komen, besloot ik toch maar op de fiets te gaan. Ik moest namelijk geld zien te pinnen voor BC. En dat is altijd nog goedkoper en sneller dan een internationale banktransactie van Nederland naar Cambodja.
Maar dat gaat zomaar niet. Ik dacht me van afgelopen zomer te herinneren dat ik maximaal $300,- per keer kon pinnen. Eén keer lukte wel, tweede keer niet. Ik heb dus 4 banken gehad, helaas met een te klein bedrag kwam ik ruimschoots op tijd aan bij KHANA. Alwaar ik eerst de liefste vrouw van Cambodja (hopelijk doe ik niemand te kort nu) gedag kon zeggen: Sochenda Sou. En ze bezwoer me dat ze geen filter heeft gebruikt om ons jonger te laten lijken:
Ze bracht me een verdieping hoger naar de burelen van BC, maar daar was niemand te bekennen. Tot ik een telefoontje kreeg van Bunthorn die me bij het benzinestation dacht op te wachten. Ik was hem voor.
at miën loi = ik heb geen geld
Werkdag 1
Aan het werk (twurr ka) dus.
Voorzitter van BC Madame Mom (ofwel Ya Sethadavuth zoals hij officieel heet) en Kong Bunthorn (familienaam voorop in Cambodja) waren speciaal naar Phnom Penh gekomen om te overleggen met me. Dat hadden ze goed geregeld, zodoende ik kon meteen aan de slag.
Ik was al begonnen aan een presentatie met wat diagrammen waarin wat gegevens van het afgelopen jaar waren verwerkt, zoals de achtergrond van de mensen die we hielpen, woonplaatsen, aard van de hulp.
Het overleg verliep informeel, maar alles kwam ter sprake. De redenen waarom er vanuit het Noordoosten geen aanvragen werden gedaan, en waarom de aanvragen uit Phnom Penh waren gezakt van 6 naar 0 in 2017. Dat lag aan de beperkte training van de contactpersonen in Phnom Penh en het ontbreken van contactpersonen in de Noordoostelijke provincies. Daar wordt aan gewerkt.
Ook leerde ik wat bij (al moet ik dit wel verifiëren bij een hiv-organisatie). Wat voor de burgerlijke stand geldt, geld blijkbaar ook voor de gezondheidszorg. Daar waar je gerigistreerd staat (meestal geboorteplaats), daar ga je stemmen en vraag je documenten aan. Maar dat is ook de enige plek waar je je gratis hiv-remmers krijgt. Probleem dus als je naar een stad verhuist waar meer werk is.
Dit en nog veel meer (daarover later als het bestuur van Untenu de knoop heeft doorgehakt) kwam ter sprake. Kort en goed: we verlengen de samenwerking met een jaar wegens grote tevredenheid. Aan de contactpersonen wordt gewerkt. En verder hebben we gemeld dat Untenu de doelgroep heeft uitgebreid. Voortaan helpen we ook:
een persoon die ofwel afhankelijk is van iemand van de primaire doelgroep, ofwel als mantelzorger onmisbaar voor iemand van de primaire doelgroep.
We hebben afgesproken dat we dit jaar budget vrijmaken voor kansenverhogende scholingen en een proef starten met enkele personen die een werkervaringsplek krijgen. Ook zal BC het netwerk inzetten om te kijken of er geschikte kandidaten zijn voor ons project met ResiRest, klik hier voor de link naar die Nederlandse startup die onlangs een mooie prijs in de wacht sleepte.
Binnenkort mag ik bij een landelijke BC-bijeenkomst onze resultaten presenteren. Het overleg werd afgesloten met de onvermijdelijke selfie ;-).
