Het was al weer de derde AIDS Candlelight Memorial die Untenu samen met anderen organiseerde, en de tweede op rij in Rotterdam. En hoewel ik dit nu twee dagen later brak zit te typen, was het alle vermoeidheid nadien meer dan waard. Maar goed, ook dat hoort (voor mij i.i.g.) bij het leven met hiv.
Het weer speelde ons wel een beetje parten vrees ik, buiten was het stralend en warm. Dat maakt een binnenactiviteit midden op de dag wat minder aantrekkelijk denk ik. Maar toch was er een aardige opkomst, rond de dertig mensen waren afgekomen op de herdenkingsmiddag die AIDS Candlelight Memorial is.
AIDS Candlelight Memorial
Maar het is meer dan herdenken alleen in Rotterdam. Voor het derde jaar op rij hebben we naast de kaarsjesceremonie ook een programma met inhoud, samenzang en samen eten samengesteld. De samenzang werd weer aangezwengeld door de dames Meander & Bijoux, die weer wat andere liedjes hadden ingebracht dit jaar. Het heerlijke eten werd wederom verzorgd door Ferdi en zijn team (Greet, Nico, Xandra).
Dit derde jaar werkten maar liefst drie organisaties samen Untenu, Mara, Humanitas). En volgend jaar wellicht vier of vijf.
De presentatie was weer in handen van Karlijn Bunnig, geestelijk verzorger bij Stichting Mara. Mara heeft diverse projecten lopen die gericht zijn op mensen met hiv. De mooie zaal van Humanitas was de locatie van dienst. Hoewel schitterend en van alle gemakken voorzien (keuken, techniek én technicus Peter, podium, etc.) was het bij deze opkomst aan de grote kant.
Het indrukwekkendste was zoals elk jaar de ceremonie waarbij de kaarsjes werden gebrand voor geliefden en vrienden die ons ontvielen aan de gevolgen van aids. Elk jaar hoor je weer andere verhalen. Zijn naam ben ik kwijt, maar één verhaal ging over de eerste Afrikaanse man met de diagnose aids in Rotterdam. De verpleegsters waren de enige mensen die hij twee keer per dag zag. Die zijn hand vasthielden, die hem een zoen op het voorhoofd gaven. De familie zat doodsbang in de belendende kamer. Zijn eten werd met een bezem zijn kamer ingeschoven. Angst door onwetendheid.
En zo waren er meer verhalen. Zelf stak ik een kaarsje op voor de vader van Seyha uit het filmpje dat werd getoond (zie verderop) en voor de mensen in Cambodja waarvoor we als Untenu de uitvaart hebben bekostigd.
Solidaire vrouwen en een non
Als thema was bedacht: solidaire vrouwen en zo interviewde Karlijn Greet Taal-Wessels en Tineke Teunen. Greet was verpleegkundige op de hiv-afdeling van een ziekenhuis in Den Haag ten tijde van de heftige aids-crisis. Tineke is sinds jaar en dag actief in de lhbt-beweging en vertelde over de rol die lesbische vrouwen speelden toen de mannen één voor één omvielen. En er was hoog bezoek uit Amsterdam, want mijn vriend, oude strijdmakker Julian Hows en tevens Sister of the Order of Perpetual Indulgence (OPI), was speciaal naar Rotterdam gekomen. Ik heb hem/haar (geen idee hoe ik deze heerlijke non moet adresseren) naar voren gevraagd om wat te vertellen over de rol die de Sisters OPI zowel voor, tijdens en na de aids-crisis speelden. Julian Hows is gevraagd een blog bij te houden in de aanloop naar AIDS2018, zie hier één van zijn bijdragen waar ook Untenu genoemd wordt.
Untenu & Cambodja
Als initiatiefnemer en mede-organisator is het voor Untenu ook belangrijk wat te vertellen over het leven (en helaas ook overlijden) van mensen met hiv en aids in Cambodja. Meer specifiek natuurlijk lhbti’s. Dat deden we dit jaar door middel van een film, gemaakt door/voor ATLAS2018. Voor hen heb ik vorig jaar hard gewerkt om de mensen bij elkaar te krijgen die geportretteerd wilden worden, een tolk, vervoer en hotel. Zie een eerder blog hierover, klik hier.
De getoonde video vertelde het leven van Seyha en zijn moeder. Seyha is met hiv geïnfecteerd via borstvoeding omdat moeder geen geld had voor melkpoeder. Op haar beurt heeft zij hiv gekregen van haar inmiddels aan aids overleden echtgenoot. Seyha heeft Untenu ooit een korte werkstage aangeboden en dit jaar was zijn familie de eerste regenboogfamilie die Untenu hielp, zie de website van Untenu.
De video was weer aanleiding voor vragen uit de zaal, waarna de aandacht naast Cambodja, ook uitging naar de situatie in Thailand en andere buurlanden.
Penningmeester Xandra paste op de winkel en deed goede zaken voor de stichting. Uiteindelijk kan het werk alleen gedaan worden als er voldoende geld is. Een prettige bijkomstigheid bij een verder zeer geslaagde AIDS Candlelight Memorial. Volgend jaar weer!
(De foto bovenaan dit blog is een uitsnede van een foto van Liesbeth Vasen)
aidsAIDS Candlelight MemorialAIDS MemorialhivMeander & BijouxRotterdamUntenu
Reageren?