Jan & Sjef zijn weer samen

Op 27 juni overleed Jan. Voor Sjef was het leven zonder Jan zwaar. Afgelopen woensdag overleed ook hij, bijna 96 lentes jong. Jan & Sjef zijn weer samen.

Dit wordt een lastig blog. Na enkele weken afwezigheid hier, vind ik dat ik er niet omheen kan. Lastig, omdat het nog vers is, en ook omdat ik nog wat bijkom van een heftige week.

En ook: wat deel je. Maar Jan & Sjef waren prominente Rotterdamse nichten. Die laatste term durf ik wel te bezigen. Om met Sjef te spreken: “We zijn toch nichten? Nou dan!”

25 jaar vriendschap

Cees en ik kennen elkaar nu 25 jaar. En net zolang kenden we Jan & Sjef. Sjef kookte op de donderdagavonden voor de eetgroep bij het Rotterdamse COC. En Jan hielp mee: tafels stijlvol dekken, en hij las een gedicht voor uit de Straatkrant.

Daar leerden we ze kennen: een markant mannenstel uit Rotterdam. We leken als stel wel op hen. Misschien konden we daarom wel zo goed door één deur. Jan altijd voorzichtig formulerend, Sjef met het hart op de tong.

En zo waren ze aanwezig bij ons huwelijk, en enkele jaren later waren ze zelf aan de beurt. Wij op het Bossche stadhuis, Jan & Sjef op het Rotterdamse.

Ze verrasten ons met een speciaal diner bij het COC: mooi aangeklede tafels en een speciaal ontworpen menukaart.

Het leven vieren

Ik ben de exacte aanleidingen kwijt, maar Jan & Sjef hielden ervan om mijlpalen te vieren. Twee ervan staan me nog helder voor de geest. De eerste: een feest met familie én een delegatie potten en nichten uit Rotterdam in een klein cafeetje in Hoogland. Omdat ik als Sheila Bijoux samen met Zarah Meander mocht optreden heb ik de beruchte benevelde busreis niet meegemaakt, maar bij de meesten zat de stemming er bij aankomst al stevig in.

Wat stijlvoller moest het er aan toe gaan bij weer een ander jubileum waar mij was verzocht een optreden te verzorgen. Een straatmuzikant werd door Jan & Sjef betaald om samen met mij liederen in te studeren. Geen malle liedjes dit keer en geen bruine kroeg: het Bilderberg Parkhotel was de feestlocatie. Terugluisterend kan ik concluderen dat ik meer thuis ben in het lichte cabareteske genre. Ik ben geen zanger, maar Sjef stond erop, en zo geschiede.

We aten bij hen thuis, ze aten bij ons thuis. We gingen een keer gevieren naar Calpe, Spanje. Ook herinner ik me een gezamenlijk uitje naar Brussel, waar we heerlijk gegeten hebben (waaronder een aan tafel klaargemaakte sabayon van Belgisch bier). We waren aangeschoten en hadden de grootste lol.

Lief en leed

Jan wilde nog één keer naar zee en zo toerden we naar Rockanje, Hoek van Holland en de Maasvlakte.

Niet lang daarna overleed Jan in de armen van Sjef, in hun thuis in hartje Rotterdam. Sjef was zeer aangedaan, wilde en kon bijna niet meer verder zonder zijn grote liefde Jan.

Wij – en andere vrienden – namen Sjef bij de hand, zo goed en zo kwaad als het ging. Het verdriet bleef. Met het verstrijken van de maanden werd het verdriet minder en kwamen de ondeugende opmerkingen mondjesmaat weer terug. Maar het verdriet ging niet meer weg. Zijn leven was volbracht, het lijf was op.

In dit aardse bestaan hebben we niet alles in de hand. Vorige week kwam Sjef na twee maanden weer thuis. Maar na enkele dagen sloeg het noodlot toe. Met veel liefde heb ik samen met een vriend en een buurvrouw alles gedaan wat ik kon om Sjef te geven waar hij zo naar verlangde.

Het was een voorrecht om deel te zijn geweest van de levens van Jan & Sjef.

Jan ging – in zijn eigen woorden – terug naar huis. Totale vrede. Het maakt me verdrietig dat ik Sjef niet heb kunnen behoeden voor wat hem de laatste maanden overkwam. Maar ik heb er vrede mee dat ook Sjef nu rust heeft. Jan zal hem met open armen welkom thuis heten. Al vond Sjef dat eigenlijk een beetje onzin. En daar moet ik dan weer een beetje om glimlachen.

gayhomoJan MaaskantLHBTQIAouderenRotterdamroze ouderenSjef Krommenhoek