Poes + stress = dure les

Twee dierenartsbezoeken, duur aangepast voer, feromonen uit het stopcontact en een drinkfontein verder is Lola weer de poes die ze was.

Bloed in de bak

Hoe het begon: geen plas maar bloed in beide kattenbakken. Na een dagje aankijken, zaten we op zaterdag bij de spoedkliniek in Barendrecht, zie hier de bloederige voorgeschiedenis.

Het voorlopige verdict van de charmante Franse dierendokteres was: levenslang op aangepast voer wegens blaasgruis. Gelukkig kon de 10 kg speciaalvoer die net bezorgd was nog terug gestuurd worden, welke daad ook prompt bij het woord gevoegd werd.

De eerstvolgende werkdag zouden we voor uitgebreid onderzoek naar de eigen dierenarts moeten. Maar aangezien deze praktijk ingezetene is bij een dierenspeciaalzaak en zeer beperkte openingstijden kent (en dan ook nog niet conform de eigen website), hebben we van de gelegenheid gebruik gemaakt om een andere dierenkliniek te zoeken. Dat had ons overigens een duur spoedonderzoek bespaard, want de nieuwe dierenarts is gewoon elke zaterdagochtend ‘open’.

Plas in de reismand

Voor een goeie analyse moest een echo worden gemaakt én zou er urine direct uit de blaas worden gehaald. De kattenbakken moesten achter slot en grendel want poes moest met volle blaas verschijnen. Ik vond het nogal zielig, want ze ging van bak naar bak en terug. De nood was hoog.

Om meer stress te vermijden besloot ik de reismand met daarin een handdoekje alvast klaar te zetten. En u raadt het reeds: ik vond poes Lola zittend met een trillende staart in de reismand. Om even later een natte handdoek aan te treffen. Hier lukte het dus wel. Bijgevolg moest ik haar achterlaten bij de dierenarts totdat de blaas weer vol genoeg zat om geprikt te worden.

Om half zeven meldde ik me aan de Goudsesingel om het verdict te horen: géén blaasgruis, waarschijnlijk een blaasontsteking. oorzaak stress.

Stress-poes

Anderhalf jaar geleden, toen ons huis als gevolg van de eeuwig durende verbouwing tot een voor de poes schier onoverzichtelijke bende was verworden, bleken de handdoeken waarop de deuren in de gang tijdelijk stonden plots zeiknat. We hadden geen lekkage, maar Lola wel. Niet lang daarna poepte ze voor mijn ogen op de keukenvloer. Helaas geen degelijke drol.

Toen leerde ik al dat sommige poezen zulke stresskippen zijn, dat een nieuwe kamerplant in (let wel) hun territorium tot een blaasontsteking kan leiden. Nu was onze Lola wel wat gewend, maar het slopen en op andere plekken weer optrekken van muren bleek iets te veel van het goede. Sinds die tijd heeft Lola twee toiletten. Want ook bij poezen zit het nogal eens tussen de oren.

Een gewaarschuwd mens telt voor twee. Maar hoe gaat zoiets? Mettertijd verplaatsen die ervaringen zich naar een plek in je brein om pas weer tevoorschijn te komen als het te laat is.

Poes-ongelukkig

Net toen we onze dubbelgevaccineerde vrijheid wilden vieren in Berlijn, lukte het niet om het oppasschema rond te krijgen. Poes bleef thuis, dat was beter. En twee familieleden zouden komen oppassen. Tussendoor zou de buurvrouw poolshoogte komen nemen. De weg naar de hel is geplaveid met goede voornemens. Maar een poes is geen mens, en hoewel Lola tegen een stootje kan, ging het wederom mis.

Het komen en gaan van weliswaar bekende oppassers was misschien tot daar aan toe. Maar de druppel was – al blijft het giswerk, want we hebben het niet van Lola zelf – de lief bedoelde actie van de laatste oppas om 2 setjes tweepersoons dekbedovertrekken en hoeslakens te wassen en in huis te drogen.

Poes’ habitat veranderde in een tentenkamp. Buurvrouw meldde na terugkomst op de laatste dag een drolletje in de keuken gevonden te hebben. Ongelukje – kan gebeuren, dachten we nog. Tot ik een paar dagen later bloed vond in de kattenbak. De rest is geschiedenis.

De moraal van dit verhaal laat zich raden: ken uw poes en haar stress-limiet.

---

Meer Lola op dit blog vind je hier.

blaasgruisblaasontstekingcatdierenartshuisdierkatkattinLolapoaspoezenstressvakantie