Betty Dragstra (rechts op de foto) is overleden. Mede dankzij haar trad Pussycat tijdens het apartheids-regime voor gemengd publiek op in Zuid-Afrika.
Aanbellen bij de zussen
Degenen die me langer kennen dan vandaag die weten dat ik zeker als kind – maar stiekem nog altijd – gek ben op Pussycat en de stem van Toni Willé. Mijn ouders en broer en zus moeten er gek van zijn geworden. Op een dag toen we met onze oude wagen van vakantie terug reden naar Nederland, hadden ons pap en ons mam bekokstoofd om te rijden via Zuid-Limburg. Het moet in Treebeek geweest zijn dat ze stopten en aan een willekeurige voorbijganger vroegen of ze wisten waar Toni van Pussycat woonde.
En eenmaal aangekomen bij hun huis moest ik aanbellen. Ik werd rood tot achter mijn oren, daar was niet eens zoveel voor nodig bij mij. Lang. verhaal kort, Bij Toni deed de oppas open, bij moeder Kowalczyk werden we doorverwezen naar het adres van Betty. Maar ook Betty was niet thuis. Ik was er toen blij mee, want ik was te verlegen om een woord uit te brengen.
Gelukkig heb ik het later allemaal in kunnen halen toen ik als (tuin-)broekie met een ander Brabants lid van de fanclub mee mocht naar de fanclubdag. En daar is deze foto genomen met Betty rechts van me (en Marianne links).
Betty Dragstra
Betty is naar mijn idee altijd het meest op de achtergrond gebleven. Waarmee niet is gezegd dat ze geen rol van betekenis heeft gehad in de Pussycat-geschiedenis. Natuurlijk zijn het de stemmen van de zussen die Pussycat uniek maakte. In hun gloriejaren waren ze in één land populairder dan welke bekende groep of artiest dan ook. In Zuid-Afrika staken ze zelfs ABBA naar de kroon. Vanwege het apartheids-regime was er een culturele boycot, maar er werd hevig aan de groep getrokken om in dat land op toernee te gaan.
Met name Betty en haar man hadden grote problemen om hier op in te gaan, zo is te lezen in De Mississippi stroomt in Limburg. Door de op voorhand onmogelijk geachte eis te stellen dat men enkel voor gemengd publiek wilde optreden dacht men eronder uit te komen. Tevergeefs, want ze kregen het voor elkaar. En dat niet alleen: er moest in alle persuitingen meldingen worden gemaakt, bewijzen dienden geleverd te worden in de vorm van knipsels.
Dat het gelukt is las ik indertijd in de roddelbladen. De serieuze pers had er kennelijk geen lucht van gekregen, of men nam de band niet serieus. Het was in elk geval bijzonder. Later namen ze hun enige lied met een politiek lading op (de video is hier te zien, maar niet in te sluiten helaas): Let Freedom Range (a tribute to Martin Luther King).
Waar Toni bijna altijd de leadzangeres was van Pussycat, was Betty’s stem ook één keer te horen:
Meer Pussycat op dit blog:
- Ik mocht twee uur lang praten over, en muziek draaien van Pussycat bij een lokale zender,
luister het hier terug. - Blog n.a.v. het boek over Pussycat
- Toni Willé in de Tribune
- Toni Willé was te gast bij Sheila Bijoux in de Op- & Neer-Show
