Naweeën van werken in Cambodja. Japan en Taiwan vergeleken. En weer terug in Nederland aan de slag voor Untenu.
Cambodja: ergernis en euforie
Euforie en ergernis wisselen elkaar soms af, daar moet je maar tegen kunnen als je in Cambodja werkt. Soms gaat het snel, en soms is het onvoorspelbaar. Saai is het in elk geval nooit. Inmiddels weer thuis na Taipei-Cambodja-Taipei-Japan-Taipei en weer aan de slag om hier geld bijeen te harken voor het werk dáár.
Eerst maar eens die tegenstrijdigheid en een korte voorgeschiedenis. Toen we als Untenu andere samenwerkingspartners zochten in Cambodja, kwamen we eerst uit bij een kleine enthousiaste club, genaamd CamASEAN. Geleid door een charismatische heteromijnheer (de relevantie wordt wel duidelijk), focust die club zich naast armoedebestrijding en jongeren ook op lhbti’s. De meeste coördinatoren waren ook hetero, een hardnekkig fenomeen in Cambodja, waar lhbti’s zich vaak vertegenwoordigd zien door heteromijnheren de en passant ook de schaarse betaalde baantjes inpikken.
Vorig jaar zegde de leider van CamASEAN de samenwerking op omdat de andere heteromijnheer betaald werk had gekregen bij onder andere een homo-organisatie. Kort daarop werden wel nog twee hulpverzoeken ingediend en daarna werd het stil. Ondertussen werkte de andere club gewoon door. Dat was het National MSM & TG Network van Cambodja, kortweg BC.
Met hen ben ik bij mijn terugkomst in Cambodja gesprekken aangegaan die leidden tot een officiële samenwerkingsovereenkomst. Dat loopt inmiddels en de eerste noodhulp is inmiddels snel en efficiënt verleend en ook de financiële verantwoording is binnen. Dat was de euforie. Tot mijn stomme verbazing werd ik niet veel later op Facebook aangesproken door de leider van die andere club met een dringend beroep op noodhulp. De tamelijk expliciete foto’s die ik meegestuurd kreeg onderstreepten de ernst van de zaak.
(tekst gaat door onder de foto’s)
Wel helpen – niet samenwerken
Aan mij de taak om uit te leggen dat we sinds 1 maart alleen met de BC werken, zij hebben inmiddels een budget op de bankrekening en kunnen zodoende veel sneller reageren. Maar – en nu volgt de ergernis – men wilde absoluut niet dat de BC de hulp zou bieden die zo broodnodig was. En het was echt urgent benadrukte hij. We hebben de keuze gemaakt voor BC omdat ze de meeste zaken naar behoren hebben afgewikkeld. Er is altijd kinnesinne geweest tussen de twee organisaties en daar ga ik niet meer tussen zitten.
Maar ik kan er met mijn hoofd niet bij als iemand zichtbaar medische hulp nodig heeft, men nog liever op zoek gaat naar geld, terwijl wij het snel en efficiënt kunnen inzetten doormiddel van een landelijk netwerk aan vrijwilligers. Alleen maar omdat men elkaar niet moet. Met pijn in het hart hield ik mijn poot stijf en meldde het voorval maar bij de BC. De heteromijnheer wenste me een goede dag en ik stond met mijn mond vol tanden.
BC kan niks uitrichten, want we weten niet om wie het gaat. Maar het is mij wel goed, we moeten ergens een streep trekken. Eerst de samenwerking eenzijdig stopzetten en nu weigeren snel hulp in te zetten door anderen. Dan maar niet. Hoe hard ook.
Atlas2018
Iets waar ik ook veel tijd aan besteedde toen ik in Cambodja was, maar wat gewoon doorliep tijdens de vakantie in Japan en Taipei, was de weg bereiden voor Atlas2018. En ok hier speelt weer het heteromijnherenverhaal. Terwijl ik veel mensen ken die lastig aan werk en dus ook aan werkervaring komen, was de organisatie in gesprek met zo’n beroepsactivist uit een grote aids-organisatie. Zo’n vetgesponsorde NGO waar nauwelijks mensen met hiv werken en ook mensen uit groepen die het meeste risico lopen zijn eerder lijdend, dan meewerkend voorwerp. Zo ook die heteromijnheer zonder hiv, die al wekenlang de mensen van Atlas2018 aan de praat hield. En meer over geld zeurde dan waar men echt behoefte aanhad: mensen om te fotograferen en te interviewen.
Mensen met hiv dus: veelal arme mensen. Mannen die seks hebben met mannen, transgenders, sekswerkers, drugsgebruikers. Of een combinatie. Ik bood aan om ze op weg te helpen en gelukkig kan ik nu zeggen dat het gewerkt heeft. Ik vond een transman zonder veel ervaring die getolkt heeft. Een jonge homoman met hiv heeft de coördinatie van me overgenomen. En samen hebben ze veel mensen weten te vinden om hun verhalen op te tekenen door middel van foto en video.
Het salaris is terecht gekomen bij mensen die het echt nodig hadden, én bij kwetsbare mensen uit de doelgroepen. Euforie is een groot woord, maar ik ben heel blij dat me dat gelukt is. Het kostte mij ook het nodige kruim, want toen ik al lang en breed uit Cambodja vertrokken was kon ik soms meermalen per dag met de tolk en coördinator in overleg om ze of op te peppen (je kan het wel, niet verlegen zijn) of de zaken weer even in het juiste perspectief te zetten (het dramagehalte kan hoog zijn in Cambodja, een beetje Hollandse nuchterheid doet dan wonderen). De mannen van Atlas2018 vertrekken nu ongeveer terug naar Nederland en ik zie ze snel hier om bij te praten en kan niet wachten om het materiaal te zien.
Stichting Untenu
Terug naar Nederland, waar we meteen weer aan de slag gaan met Stichting Untenu. Want voor de plannen die we hebben moet wel geld op de plank. Een bijeenkomst wordt nu gepland waar we gaan bespreken hoe we zichtbaar gaan zijn tijdens Roze Zaterdag in Den Bosch, Rotterdam Pride, Aids Memorial en Wereld Aids Dag Rotterdam. En we zijn nog steeds op zoek naar een secretaris.
aidsAziëCambodjaHiroshimahivJapanKyototlhbti. lgbti. armoedeNaganoNagoyaOsakaTaipeiTaiwanTokyoUntenu
Reageren?