Niet alles loopt als andere jaren, behalve de vliegende start dan. Na de coördinator gisteren had ik vandaag ook het bestuur van Bandanh Chaktomok (BC) op visite om de gezamenlijke plannen te bespreken. En gezien de situatie thuis heb ik de zoektocht naar een appartement gestaakt.
Om met het laatste te beginnen: een maand huur betalen als je eventueel (wat helemaal niet zeker is) onverhoopt terug moet naar Nederland is niet handig. Daar komt bij dat ik vanaf dag één aan de bak moest voor Untenu en ik wel andere zaken aan mijn hoofd had. Blijven in Rambutan was het plan… maar het is hoogseizoen dus er vielen wat gaten doordat er op bepaalde data geen kamer vrij was.
Nu zouden we met de partnerorganisatie Bandanh Chaktomok nog een dag met hun vrijwilligers organiseren in Siem Reap, ik zou ook nog video’s moeten maken in Battambang én Document Our History Now organiseert in de Nederlandse ambassade een LHBT-filmavond (mét de film van ATLAS2018 waaraan ik heb meegewerkt). Dat is wel een uitgesproken kans om daar binnen te komen.
En laten die gaten bij Rambutan nu net samenvallen met die andere data. En zo vertrek ik morgen al naar Battambang. Bijkomend voordeel: geen vrienden en bekenden die me á la minute willen zien. Even wat meer rust inbouwen.
Bandanh Chaktomok
Zoals elk jaar ontmoet ik vrij snel onze coördinator ter plekke, Bunthorn. Met hem bespreek ik onze ideeën en plannen en kijk of ze uitvoerbaar lijken. En telkens kom je dan weer tot nieuwe inzichten. Cambodjanen ontvangen gaat gepaard met eten, en als men het niet breed heeft: reiskosten betalen. Nu zijn dat geen onoverkomelijke kosten, dus het nuttige wordt met het aangename gecombineerd.
Maar goed, enkele zaken die we bespraken:
‘Rijke’ sekswerkers
Zoals deze: hoe komt het dat we uit Siem Reap en Sihanoukville – waar de prostitutie dankzij het massale toerisme welig tiert – geen enkele hulpvraag kregen? Het antwoord was eenvoudig: door de rijke toeristen kunnen jonge en aantrekkelijke sekswerkers veel geld verdienen. Die zorgen wel voor zichzelf. Zolang ze natuurlijk niet ziek worden. Of oud. Dan zien we ze wel, maar zijn ze al lang naar hun geboortestreken.
Geen ID-kaart
Sommige mensen die we helpen hebben geen ID-kaart. Ik opperde om die mensen aan een ID-kaart te helpen zodat ze op minder problemen stuiten in het leven. Nobel idee hoor, maar dan vergeet je even de Cambodjaanse realiteit. Alles draait er om je geboortedorp of -buurt en dito ‘chief‘. Je moet dus eerst terug naar het dorpshoofd, en die neemt je aanvraag alleen in behandeling als je de volgende documenten kunt overhandigen: familieboekje, geboortebewijs, trouwboekje van je ouders, inschrijfbewijs in dat dorp.
Mis je iets: vergeet het dan maar. En dan moet het dorpshoofd wel een accuraat bevolkingsregister hebben. Want dat wordt handgeschreven in een schrift bijgehouden op het platteland. Sta je er niet tussen? Of heb je de pech dat je uiterlijk niet meer correspondeert met het geslacht in dat schriftje: probleem.
Ik begrijp nu wel waarom het voor sommigen een onneembare hindernis is en ze dan maar zonder ID-kaart door het leven gaan.
Onder de tafel
Een probleem waar de vrijwilligers van BC tegenaan lopen is dat veel artsen van overheidsklinieken soms geld onder de tafel willen, anders geen behandeling van de patiënt. “Corruptie?”zei ik. Nee, nee, soms moest de arts de medicijnen bij een andere apotheek halen dan in de kliniek zelf en dan wil hij dat niet op de bon zetten. “Corruptie dus?” Nee, onder de tafel, was het antwoord.
Voor ons is dat corruptie. Voor Nederlanders een onbegaanbare weg, maar hier een soms onontkoombare realiteit. En ik zit er tussen. Als ik hen strikt aan onze principes houd, dan betekent dat dat we zieke mensen soms hulp moeten ontzeggen. En dat kan ook niet de bedoeling zijn.
Wat zeker niet de bedoeling is dat we op voorhand de vrijwilligers carte blanche geven en zeggen dat dit totaal allemaal kan. Dat heb ik wel even heel duidelijk gezegd. Anders zie ik nooit meer een bon van de gemaakte kosten.
Het blijft dus vasthouden aan je principes, maar ook flexibel en redelijk proberen te zijn. Het is geen Nederland hier.
Schrijf hier je reactie