Aan de slag bij Star Kampuchea

Zo na een dagje pauze op het blog, en twee (halve) dagen gewerkt te hebben bij Star Kampuchea is het weer tijd voor een verslag.

Star Kampuchea – de directeur

Eergisteren had ik de kennismaking met Ms. Charya Chet –  Executive Director van STAR Kampuchea (vanaf hier SK) en met een aankomende collega (Ms. Socheat) en een ander staflid, de Duitse Tina. En de laatste voelde meteen aan dat er blijkbaar te lachen viel. Ook het feit dat ze nu ook eens een onderonsje in een voor de andere dames vreemde taal kon hebben was meegenomen.

Het was kortom een prettige kennismaking, ik heb wat verteld over mijn werk in de politiek, hoe ik tegen wat zaken aankeek en ook maar meteen duidelijk gemaakt dat als men prijs stelde op mijn mening dat men die ook kreeg. En dat het aan hen was of en wat ermee gedaan werd.

Gisteren meteen begonnen, afgesproken voor halve dagen te beginnen vanwege een medische aangelegenheid. Met Tina had ik in het Duits het dilemma even voorgelegd en ze zei dat het beter was daarmee voor de dag te komen als ik al wat langer aan de slag was. Dan konden ze er ook meer van leren.

En toen werd het dus stukken doorploegen. Op een kamer met een onverwachte andere vrijwilliger, zijn naam is Seylass. Iedereen probeerde me uit de stoel van de voormalige coördinator te krijgen, achteraf begreep ik pas waarom. Die andere plekken waren te koud, recht onder de airco. Ik zit daar goed met de koning die over mijn schouders meekijkt.

In het Khmer over mij

Toen het lunchpauze werd nam Socheat afscheid en zei in de deur in het Khmer iets tegen Seylass. Ik voelde aan mijn water dat het over mij ging en vroeg vertaling. Die kreeg ik, zij het gebrekkig, maar duidelijk: “She said I had to fall in love with you”.  Ik weet niet veel van die knul, maar wel dat hij een plaatje van een meid op het bureaublad van zijn laptop had.

Maar goed, het was Valentijnsdag, iets waar je hier niet onderuit komt. Net meerderjarige knullen zenden dames van een zekere leeftijd doodleuk “Happy Valentine and lots of kisses!”. En Seylass had me met een kunsttakje in de hand ook al zoiets proberen duidelijk te maken. En ’s avonds toen ik op iemand stond te wachten om mee te gaan eten vroeg de receptionist: “Are you going to party tonight?”. Ik niet, hij wel, maar hij hoorde op ons huis te passen. Toen hij vroeg of ik al een bloem had gekregen van iemand (niet) brak de schat een takje af van een struik. Het etentje werd achteraf als een Valentijnsdiner uitgelegd op facebook.

Vandaag dag drie bij SK, en ik ben er in één keer naar toe gefietst, wat ik erg knap vond. Dientengevolge was ik de eerste die aan de slag ging, om 07.45 uur. De ochtendstond heeft hier echt goud in de mond, ik moet er niet aan denken om ’s middags pas aan te fietsen, dan kan ik wel extra kleren meenemen.

Het was en grap

Afijn, naar wat ik begrepen heb van Tina, was de grap van Socheat van gisteren niet meer en niet minder dan een grap, Khmer lachen graag. Daarnaast schijnt  het zo te zijn – weer volgens Tina – dat zaken waarbij wij er het zwijgen toe doen wegens niet van belang zijnde, de Khmer het snel doorbeppen. Kortom, iedereen weet nu dat er een nicht werkt bij SK. Dat verklaart wellicht ook dat een stuk of drie mannelijke collega’s aanklopten en óf van schrik bij de aanblik van mij alleen in het kantoor meteen de deur dichttrokken, óf dat juist héél erg langzaam deden om mij toch maar eens goed te bekijken. Ik heb ergere dingen meegemaakt op dat vlak.

Viel ik gisteren nog zowat in slaap bij al die nota’s in beroerd Engels en vol met fondsen-plezierende wartaal, vandaag ging het al een stuk beter: ik kreeg inspiratie om op die stukken te schieten. Volgende week mijn opmerkingen eerst even bespreken met Socheat en Tina, alvorens naar de baas te gaan, zodat de ergste Westerse betweterblunders eruit gefilterd zijn.

Maar overigens wederom volgens Tina, heeft de Executive Director me zo hoog zitten (“she  sees you as a high level politician”) dat het geen kwaad kan mijn mening te geven. Van Tina neemt ze namelijk niet zo veel aan, en Tina hoopt dat ik veel van haar kritiek zal herhalen. Dat is tevens de reden dat ik naar een high level meeting met de minister-president mag. Status, dat telt hier. En dus een pak. En kitscherige aankleding van tafels met stofjes met roesjes en veel bloemen en zo.

Het weekeinde is begonnen, morgen met een Khmer naar de Centrale Markt voor wat extra kleding. Want elke gelegenheid heeft hier een eigen kledingvoorschrift, dus ik kom niet uit met één nette spijkerbroek en een paar blousen. Het is hier lekker warm, en bij jullie? 😉

CambodjaPhnom PenhStar Kamopuchea