Het begint behoorlijk te kriebelen… de Khmer-lesboeken er weer bij gepakt. En net als vorig jaar weer heel dubbel om geliefde. familie en vrienden achter te laten. En Rotterdam niet te vergeten.
In maart in Cambodja vertoeven betekent de laatste jaren meestal een verkiezing missen. Het gedoe om mijn stemrecht veilig te stellen begint meestal al in december. Inmiddels heb ik een vast contactpersoon bij de gemeente en ga ik daar recht op af in plaats van telkens weer van het kastje naar de muur gestuurd te worden op het stadhuis. Want verkiezingen regelen in december, daar is men nog niet op ingesteld.
Rotterdamse jeuk
En zo ben ik inmiddels in het bezit van een machtigingsformulier (vreemd genoeg staat er een uiterste inleverdatum uit 2014 op) zodat ik kan stemmen bij het referendum en bij de verkiezingen van de gemeenteraad van het nationaal slagveld dat Rotterdam schijnt te worden in maart. Want het gaat heel slecht in deze stad, als ik ik Denk, PVV, Leefbaar/FvD mag geloven.
Zij zijn erbij gebaat de tegenstelling te voeden en te vergroten. En natuurlijk is niet alles fantastisch hier in Rotterdam. Er is veel ongelijkheid, armoede etc, maar grosso modo gaat het stukken beter dan pak ’em beet in 1999. We zijn er dus nog lang niet, maar ik zie om me heen hoopvolle dingen gebeuren. Zo overzag ik een mooi tafereeltje in de tram deze week:
Een jonge moeder met hoofddoek zet haar kinderwagen in het gangpad. De plek bestemd voor kinderwagens is bezet: 2 stuks jongelui hangen daar tegen de leuning. Een dame van middelbare leeftijd (altijd oppassen met leeftijd schatten) zegt dat de kinderwagen beter op de daartoe bestemde plek kan staan.
Dit gesprek kan nog alle kanten opgaan.
De dame vervolgt: Het is niet veilig hier. Als er wat gebeurt dan kijkt niemand naar je kindje, dan willen ze alleen maar naar buiten. De jongeheren hoorden de conversatie aan en bieden hun plek aan voor de kinderwagen. De moeder verplaatst de kinderwagen. De dame vervolgt: Ik heb in het OV gewerkt, ik weet waarover ik het heb. Bij het uitstappen legt ze haar hand op de schouder van de jonge moeder en zegt: Je kindje is het belangrijkste wat je hebt in je leven, zorg er goed voor. De moeder bedankt de dame en wenst haar een fijne avond.
Je kan mij bij opvegen na zo’n gesprek.
Helaas zien Leefbaar/PVV/FvD de zaken vanuit een ander perspectief. De toekomst ziet er voor die partijen niet rooskleurig uit. De hoop wint het hier namelijk. Daarom ben ik ook blij met NIDA. NIDA vertegenwoordigt de hoop, waar Denk jeuk veroorzaakt.
Een beetje jeuk is soms nodig om wat te bereiken, maar liever constructief en optimistisch. Het zal spannend worden hier, makkelijker zal het er niet op worden met nóg meer partijen in de gemeenteraad. Maar moeilijk gaat ook. Sterker door strijd is immers onze wapenspreuk. Uiteindelijk zijn we allemaal Rotterdammers en ik zie zoveel voorbeelden in mijn dagelijks leven waaruit blijkt dat we wél samen kunnen leven op ene goeie manier. Ongeacht kleur, geloof, seksuele voorkeur. Je moet alleen wel de goeie kant op blijven kijken.
En wie goed doet, goed ontmoet.
Cambodjaanse jeuk
Ik heb mijn mapje met Khmer-lessen opgeschoond en geordend, mijn eigen fonetische woordenlijst afgedrukt. En dan kriebelt het weer, ga ik lezen, komt het weer terug. En gelukkig start er in april een beginnersklas in Nederland, dus dan kan ik het lezen weer oppakken.
Ondertussen zet ik Cambodjaanse muziek op en dan ben ik al dáár. Dan zit ik in gedachten al de tuktuk van het vliegveld naar de stad en snuif onderweg de geuren op en zie wat ik óók gemist heb. En altijd is er ook dat gevoel inmijn onderbuik, want het afscheid van het thuisfront wordt met het jaar lastiger lijkt wel. En als ik er dan ben, dan ben ik óók thuis.
De tafel wordt gevuld met reisbenodigdheden: lenzen, medicijnen, reisdocumenten, visitekaartjes. De komende week volgt de kleding, toilettas, camera, laptop, etc.
Het hotel voor de eerste dagen is geboekt, die dagen gebruik ik om een appartement te vinden voor 2 maanden. Een – hopelijk – betere strategie dan 2 maanden tevoren al tussenpersonen via Facebook aan te schrijven die alleen maar provisie krijgen als ze iemand aanbrengen die een jaar huurt. Het geeft nu in ieder geval rust, want de oude strategie leidde slechts tot eindeloze chatsessies en waardeloze aanbiedingen.
Komende week nog familiebezoek en pakken en dan de week erop: vliegen.
Reageren?