Vandaag is Fabiola overleden. die ándere Belgische koningin. Het kunstwerk leeft niet meer.
Fabiola was al een kleurrijke verschijning in het roze wereldje zolang ik Roze Zaterdagen en gay prides bezoek. En waarschijnlijk nog wel langer.
Tot mijn verrassing bleek ze lid te zijn van de SP. Op een bijeenkomst die we indertijd organiseerden uit solidariteit met de in zwaar weer verkerende Baltic Pride zat ze op de eerste rij in Felix Meritis.
Ik stond op het podium, probeerde een debat met Amsterdamse politici in goede banen te leiden. Samen verbeten we ons over de houding van het SP-raadslid die avond. Fabiola was als vele andere roze SP’ers trots op de partij, dat die eindelijk eens een avond rond homo-emancipatie organiseerde, en dan dít. Luidkeels liet ze haar protest horen. Gelukkig maar, want ik kon weinig uitrichten op dat podium.
Ze trok zich weinig aan van conventies, in die zin leek ze wel op onze oude koningin. En dat maakte haar tot een bijzondere persoonlijkheid. Ik zal altijd een zwak houden voor mensen als Fabiola. Tegen de stroom in, niet altijd gemakkelijk voor anderen. Maar vooral kleurrijk.
Hieronder de laatste wens van Fabiola, vervat in een boodschap:
Ik spreek over haar, omdat het onzijdige het niet aardig klinkt. En omdat ik haar nog het best vond passen bij hem.
Reageren?