De laatste dagen waren erg onwezenlijk. Zondagavond sprak mijn fractievoorzitter een ontstellend bericht in op mijn vcoicemail. Onze griffier Ellen Wöltgens bleek onverwacht overleden. Niet te bevatten.
Ik heb ruim drie jaar met Ellen mogen werken. Ze was voor mij als Statenlid meer dan een griffier. Ellen ging veel verder dan nodig was. We mochten elkaar graag, maar het was moeilijk Ellen níet te mogen. Uitbundig, warm, eigenzinnig, uitgesproken, kleurrijk, lief, vrolijk en waarschijnlijk meer dan wij konden bedenken.
Om maar eens een voorbeeld te noemen. Toen we als vertrouwenscommissie de nieuw voorgedragen Commissaris van de Koningin thuis gingen feliciteren had ik eigenlijk een afspraak in Rotterdam. Ellen bracht me niet naar een station, nee helemaal naar Rotterdam. En daar, in het hotel hebben we nog een hele tijd gepraat, gediscussieerd, gelachen.
Het is werkelijk niet voor te stellen dat ze me niet meer ’s avonds laat vanuit haar auto terug zal bellen. Of dat we elkaar even vastpakken. Dat haar werkkamer leeg is.
Toen ik besloot te solliciteren voor nog vier jaar statenwerk deed ik dat met de gedachte dat met dezelfde mensen voort te zetten met wie ik zo fijn samengewerkt heb. Ellen hoorde bij dat plaatje. Dat plaatje ziet er nu plotseling heel anders uit.
Vorige week liep ik even bij de griffie langs. Ellen was als enige, terug van vakantie, weer aan het werk. We hebben een poos bijgepraat, en dat ging nooit alleen over het werk. Het was de laatste keer. Ik kan me voorstellen dat het voor mensen die dagelijks met haar werkten en voor de familie nog veel onwerkelijker voelt. Heel veel sterkte allemaal.
(Bovenstandee foto is gemaakt op 8 april 2010 in Brussel tijdens een werkbezoek van PS aan Brussel)
Annegien
1 september 2010Ron,
jouw woorden zijn mijn woorden.
wim luijendijk
2 september 2010Beste Ron, wat een buitengewoon aardige reactie van jou omtrent het overlijden van Ellen. Het is inderdaad onvoorstelbaar en moeilijk te bevatten. Hartelijke groet, Wim Luijendijk.
addy
2 september 2010Maar jongens,
het is fijn dat Ellen op jullie paste, en blijkbaar over alle grenzen heen ging om alles maar goed te doen… maar wie paste er op Ellen?
Natuurlijk vraagt iedereen zich dat af..en natuurlijk is dat nu te laat. Maar het blijft wel een relevante vraag!Zoek het antwoord en vraag je af wat nu eigenlijk belangrijk is.
Dat iemand zich voor anderen het vuur uit de sloffen loopt en dat de ander dan stomverbaasd is als het verkeerd afloopt.. zo wordt het namelijk wel beschreven in deze blog.
Dat geeft een schril licht op de PvdA: “Ik betreur dat jij er niet meer bent om het leuk te maken voor mij, want het is niet leuk voor mij nu jij er niet meer bent”.
Ongetwijfeld wás de griffier leuk, maar de vraag is of zij het ook leuk hád.
Sorry, maar kan er misschien in het vervolg even nagedacht worden over evenwicht in de omgang met anderen? Het feit dat dit bericht zo op internet staat, spreekt al boekdelen.
Daar maak ik me boos over, ja.
Enig idee van al het lijden dat vooraf gaat aan het uitvoeren van zo een besluit?
Van het verdriet en de zorgen?
Uitzichtsloos.
Piep maar over wat je mist en vraag je eens af hoe lang zij…
Addy
Jolie
2 september 2010Nouja Addy…
Je bent boos, geschokt en verdrietig, begrijp ik heel goed als volkomen buitenstaander, maar alsjeblieft, richt dat niet zo persoonlijk op Ron en de mensen hier..
Ik kan je uit ervaring vertellen dat nabestaanden-in-shock getroost kunnen zijn met een bericht van een naaste medewerker, collega, vriend, over de dagelijks, alledaagse betékenis van degene die ze verloren hebben.
Ron’s stuk is heel liefdevol, er staat geen onvertogen woord in, ik kom het niet voor niets vandaag nog even nalezen (terwijl ik een gewone buitenstaander ben.)