Wat werk doet met een mens

Goedemiddag Nederland. Ik moet even wat kwijt, tussen al het werk door. Ellende is er genoeg op de wereld, maar mooi nieuws is er ook: Seyha heeft werk! En zie wat werk kan doen met een mens.

Lang verhaal

Seyha leerde ik kennen toen ik in maart 2014, bij een scholingsweekeinde in Siem Reap. Ik zou foto’s maken van iedereen. Aan de tafel waar enkele – in mijn ogen nog – kinderen zaten was plaats. Zoals zo vaak hier waren ze uitermate nieuwsgierig en open naar die witte mijnheer.

Ik volgde het programma eerst een tijdje en plots hield één van de jongeheren een A4 omhoog in mijn richting waarop hij met viltstift had geschreven: “I love you“. Veel heb ik niet nodig om die traanbuizen open te zetten, maar dit was zeker voldoende om te gaan soppen. Maar dit terzijde.

Van de drie jonge mannen aan die tafel hield ik via Facebook alleen contact met Seyha (hierboven links op de foto). Zijn situatie was bijzonder, zo leerde ik later. Vader overleden aan aids, moeder gaf via de baarmoeder hiv door aan haar zoon, die later homo bleek te zijn.

Een homojongen die hiv heeft zonder ooit één keer seks te hebben gehad.

Untenu

Een paar jaar geleden hebben we als Untenu een werk/opleidingsplek voor hem geregeld bij een telefoonwinkel. Plots was het gedaan met de opleiding. Wat bleek? Tijdens een boeddhistische feestdag moest hij zijn moeder assisteren bij het verkopen van bloemen en andere offerandes.

En eten is een hogere prioriteit dan opleiding. Voor ons een leerschool, zo pakken we het niet meer aan we moeten rekening houden met de omstandigheden.

Sinds twee jaar hebben we wat regelmatiger contact, vorig jaar haalde hij me op van de luchthaven, samen met zijn vriendje. Seyha was inmiddels 20, zijn vriendje 17. Zijn situatie was niet rooskleurig. Moeder leefde deels op ondersteuning door enkele organisaties. Midden tussen de stenen gebouwen in een buurt ver van het centrum wonen ze in het laatste houten huis van de buurt.

Ik twijfelde enorm om hem thuis te bezoeken, maar deed het uiteindelijk toch. Ik nam een oude iPad mee zodat hij in ieder geval kon communiceren met potentiële werkgevers. Ik stelde samen met hem een CV op. En zo af en toe had hij een baantje. Maar nooit voor lang en niet veel bijzonders.

Wat werk kan betekenen

Het doorbreken van een patroon is niet gemakkelijk, zeker niet als je je leven lang armoede kent. Het gevoel minder waard te zijn doet wat met je houding. Iets wat we ook in Nederland wel kennen. Doorbreek dat patroon maar eens.

En maand of 8 geleden wees ik hem op een vacature bij een onder expats populair koffietentje waar ik regelmatig kwam. Op dat moment was men op zoek naar een meisje en hij werd dus afgewezen.

Vlak voordat ik weer naar Cambodja ging zei hij dat hij echt een telefoon nodig had. Maar ja, ik tover ze ook niet uit mijn hoge hoed. Maar gelijk had hij wel zo bleek de afgelopen week.

Terwijl een smartphone van mijn moeder via Ruud onderweg was, bleek iemand van het koffietentje gebeld te hebben, maar dat hoor je niet zonder telefoon. De simlock uit Nederland moest gekraakt worden en afgelopen woensdag was dat gelukt. Donderdag sms-te hij me met goed nieuws: ze hadden weer gebeld (en verteld dat ze hem een week ervoor niet konden bereiken). Die telefoon van ons mam kwam geen dag te laat.

De andere dag ging hij op gesprek en is hij aangenomen. Zondag is hij al begonnen en sms-te me dat hij al geleerd had om cappuccino te maken. Dinsdag werd het contract getekend. En daar waar men in de rij staat om bij Starbucks onderbetaald te worden, had deze zaak maar weinig CV’s gekregen. Maar betaalt wel stukken beter.

En woensdag bezocht ik hem en hij bezorgde mij een cappuccino. Ik zat klaar met mijn iPhone. De foto zegt alles: