Aids: bidden, maar liever ook pillen

Als iemand aids heeft mag je hopen dat noodhulp op tijd komt. Bidden is niet genoeg. Zonder medicijnen redt iemand het zeker niet.

Aids komt nog voor in Cambodja

Maar dat wist de trouwe lezer al. Ik verwijs naar wat oude blogs:
– 2015: Hiv-remmers of eten?
– 2017: Bij de dood van een jongen van 27
– 2020: Hiv-kennis in Cambodja: geduld is een schone zaak

Toch komt een noodhulpverzoek van iemand die al zo ver heen is hard binnen. Ik ben geen arts, kan enkel bogen op jarenlange ervaring in het behandelen van verzoeken die vergezeld gaan van de meest schrijnende foto’s.

Op basis van wat ik lees en zie heb ik inmiddels behoorlijk snel scherp als noodhulp waarschijnlijk niet lang zal baten. En dat is erg genoeg. In de training voor de vrijwilligers is er de nadruk op gelegd het gesprek met de hulpvrager aan te gaan over hun toekomst, consequent medicijngebruik etc.

Transvrouw doodziek in Sihanoukville

En zo kom ik op het verhaal van gisteren. Al vroeg op de dag kreeg ik de foto’s, maar omdat Bunthorn – onze coördinator in Cambodja – nog niet thuis was volgde het formulier met de informatie pas in de vooravond.

In Sihanoukville was een transvrouw aangetroffen, broodmager en al minstens een jaar zonder hiv-remmers. Mijn inschatting: al in het aids-stadium. Oorspronkelijk kwam ze uit Bantey Mean Chey, en hoewel hiv-remmers gratis worden verstrekt in Cambodja, gebeurt dat in de stad of regio waar je staat ingeschreven als ingezetene (hetzelfde geldt voor stemmen bij verkiezingen).

De vrouw was in Sihanoukville beland, alwaar ze een tijd de kost verdiende als visagiste en sekswerker. Door corona echter waren geen grote evenementen meer toegestaan, en dus minder werk. Aangezien ze aanvankelijk hiv-remmers in haar officiële woonplaats Bantey Mean Chey kreeg, verkoos ze de anonimiteit van de kustplaats Sihanoukville. Anoniem ook in de zin van: niemand mag weten dat ik hiv-positief ben. En dus liet ze zich niet overschrijven en dientengevolge kon ze geen gratis hiv-remmers krijgen.

Maar ik vermoed dat het gezien haar werk en omgeving meer te maken had met stigma en angst om klanten te verliezen. En zo gebeurde het dat ze al ruim een jaar geen hiv-remmers meer slikte. Dat kan een tijd goed gaan, maar eens gaat het fout en dan is het hopen op een goede afloop.

Zo kreeg ik gisteren haar dossier onder ogen. Het eerste dat ik aan onze lokale coördinator vroeg was of het mogelijk was haar te overreden weer te beginnen met hiv-remmers. En toen ontspon zich dit gesprek:

We can help her to change the location of ARV* site but what is the point because she wants to keep it confidential and hides her status. If she gone to get her ARV near her place maybe she doesn’t feel good on that way.

Hoe reageer je, want het is een ander land, een andere cultuur waarin anders omgegaan wordt met dood en ziekte. Maar soms kan ik niet anders dan er wat van te zeggen. Dus: “But now she will die probably”. En inderdaad:

Let try our best to help her until the end.

Een tweede poging (“I’m just afraid she will die soon”) en toen kwam er iets wat ik niet zag aankomen:

I wish she has good luck. We pray to God to protect her and save her life.

Ik deed een laatste poging: “Off course dear we will do our best. And you will pray. But we also know that without ARV sooner or later people living with HIV will get very sick and die”. Ik maakte het formulier af, verwerkte de data en legde het voor aan de bestuursleden en ging naar bed.

In de ochtend was het besluit genomen (ik was gelukkig niet de enige met dezelfde vragen over het medicijngebruik) en toen ik het besluit doorgaf aan Bunthorn was de verrassing compleet toen ik hoorde dat ze inmiddels weer in Bantey Mean Chey was. En dus deed ik een vierde poging, want ze was immers terug daar waar ze stond ingeschreven.

Of het lukt en of we op tijd zijn met deze interventie zal moeten blijken, maar op mijn vraag of nu alsnog een poging kan worden gedaan haar te overreden weer hiv-remmers te slikken was het antwoord:

Sure we help her to take it again now.

Met hiv besmet raken is tegenwoordig met PrEP, condooms en hiv-medicatie te voorkomen, ook in Cambodja. En ook aids is niet langer een onvermijdelijk lot met de juiste informatie.

Voorlopig is dit het hoogst haalbare, de coördinator beloofde me op de hoogte te houden. Dat zal ik hier dan ook doen.

Steentje bijdragen?

Het gaat hard dit jaar en het is pas februari. Dus mocht je ook een steentje willen bijdragen aan het werk van Stichting Untenu, dan kan je rechtstreeks een donatie overmaken op IBAN-nr. NL62 TRIO 0390 999 229 t.n.v. Stichting Untenu te Rotterdam.

*ARV = antiretrovirale therapie, hiv-remmers

aidsCambodjahivsekswerkSihanoukvilletransgendertransvrouw