Ron Wichmanhuis: bewogen afscheid

Het Ron Wichmanhuis gaat definitief dicht en deze week is er een afscheidsprogramma. Het was het enige huis voor mensen met hiv en aids.

Ron Wichmanhuis was bijzonder

Met gemende gevoelens gisteren naar Rotterdam getogen.

Ik was door een oud mede-besturuslid gevraagd om een optreden te herhalen bij het afscheidsfeest op vrijdag. Maar aangezien ik dan echt in de Statenzaal moet zitten en geen idee heb hoe lang we daar blijven vergaderen (nog los van het feit dat ik daarna behoorlijk moe ben) kon ik dat niet toezeggen. Woensdag was de enige dag dat ik geen afspraken had. Vandaar dat ik gisteren het eerste programma-onderdeel bij heb gewoond in Arminius (het Rotterdamse debatcentrum in de Remonstrantse Kerk aan de Westersingel).

Gemengde gevoelens had ik omdat ik enerzijds ontzettend goed en leuk heb samengewerkt met dat ene bestuurslid en enkele andere vrijwilligers en betaalde krachten en anderzijds heel vervelende ervaringen heb meegemaakt. Terwijl ik niet in de beste periode van mijn leven verkeerde, belandde ik als bestuurslid van de Hiv Vereniging Rotterdam in een slangenkuil.

Wat dat is met dit soort organisaties weet ik niet, maar het overkwam me al eens eerder, maar nooit zo grof. Terug van vakantie kreeg ik van een vrijwilliger te horen dat er een nieuw bestuur klaarstond. Gemengde gevoelens had ik ook omdat ik weer teruggeworpen werd in een tijd waar het ziek zijn erg domineerde.

Het voordeel van een patiëntenorganisatie is dat je lotgenotencontact hebt (geen overbodige luxe in het geval van hiv/aids overigens) en eerste hulp na een hiv-positieve uitslag. Het nadeel is dat de sfeer daar erg bepaald wordt door ziek zijn, bijwerkingen van medicatie. Het hoort allemaal bij die eerste jaren, maar het weerzien beklemde me wel enigszins.

Per saldo positief

Gelukkig zag ik ook heel veel mensen die me nog steeds dierbaar zijn, dat waren fijne ontmoetingen gisteren. En er viel veel te lachen. Margreet Dolman sprak de boekpresentatie aan elkaar. ‘Per saldo positief’ is de titel en geeft naast een geschiedenis van het Ron Wichmanhuis, ook een aantal interviews met direct betrokkenen. Een mooi afscheidscadeau en soms confonterend om te lezen.

Vooral dat verhaal van een jongen (anoniem, nog altijd nodig) die ontslagen werd toen de ‘baas’ het hoorde. Die ‘vrienden’ kwijtraakte toen zij het hoorden. Opmerkingen moest horen als ‘ik raak je nooit meer aan’ en moest zien hoe zijn koffiekopje werd weggegooid. En dat alles in het homomilieu van jongeren anno 2009. Hoe is het mogelijk.

Erasmusspeld

Wethouder Jantine Kriens (PvdA – en op dat moment nog onwetend over het opstappen van haar VVD-collega-wethouders) mocht namens de gemeente Rotterdam de Erasmusspeld uitreiken aan drie vrijwilligsters van het eerste uur en aan de zeer bevlogen geestelijk verzorger:

“Joke Langeveld, Riet Plijnaar, Annie Gordeau en Hermen van Dorp hebben woensdag 22 april om 16:00 uur allen een Erasmusspeld gekregen uit handen van wethouder Jantine Kriens (Welzijn, Volksgezondheid en Maatschappelijke Opvang).

Langeveld, Plijnaar en Gordeau hebben zich sinds 1994 trouw en loyaal ingezet als vrijwilliger in het Ron Wichmanhuis, waar mensen met HIV en aids terecht kunnen. De inzet begon in een tijd waarin weinig tot geen opvang voor mensen met aids en hiv beschikbaar en er sprake was van zwaar lijden en sterfte.

Door betere levensverwachtingen van patiënten nam de belangstelling af en moesten de activiteiten van het Ron Wichmanhuis worden afgebouwd en ergens anders worden ondergebracht. Ondanks dat is de inzet van Langeveld, Plijnaar en Gordeau onverminderd groot gebleven.

De heer Van Dorp heeft zich eveneens ingezet voor mensen met hiv en aids, sinds 2001 als geestelijk verzorger, maar ook als coördinator in het Ron Wichmanhuis. Daarnaast werkt hij sinds 2004 bij de stichting Mara, zet hij zich in voor noodopvang voor mensen zonder zelfstandige huisvesting en ondersteunde hij de preventie en hulpverlening rondom aids en hiv.

Het Ron Wichmanhuis sluit in mei haar deuren. De opvang voor mensen met aids of hiv vindt dan plaats in het Witte Paard van wijkcentrum Rotterdam Zuid, vlakbij het behandelcentrum van het Maasstadziekenhuis.

De Erasmusspelden zijn toegekend omdat Joke Langeveld, Riet Plijnaar, Annie Gordeau en Hermen van Dorp zich op sociaal en/of cultureel gebied jarenlang verdienstelijk hebben gemaakt voor de Rotterdamse samenleving.“

De wethouder verdween weer na de uitreiking. Zo kon ze niet meer horen dat het Wichmanhuis juist de deuren moest sluiten vanwege het beëindigen van de gemeentelijke subsidie. Ik werd ook nog aangesproken door SP-gemeenteraadslid Josine Strörmann. Goed dat zij er ook was. Eigenlijk heb ik met een aantal mensen veel te kort gesproken.

De afterparty heb ik maar kort bezocht, ik vond het welletjes. Toen ik vertrok uit Rotterdam om in Brabant dichter bij mijn familie te wonen, zat ik ziek thuis en gisteren kon ik gelukkig laten zien dat alles beter gaat. Weer aan het werk, werk dat ik mooi vind om te doen. Per saldo positief dus.