In Berlijn belandde ik bij een hippe barbier uit Iraaks Koerdistan. Wat was de Russische connectie? En de Rotterdamse?

De Koerdische barbier

Terwijl de barbier met de lange verzorgde baard mij in de stoel noodde, was een fotografe haar statief aan het opzetten. Er werd afwisselend Engels en een voor mij vreemde taal gesproken. Ik vroeg waar zijn wortels lagen. Hij bleek uit Iraaks Koerdistan te komen.

Waar ik dan wel vandaan kwam? Rotterdam?! Hij was bevriend met de eigenaar van Schorem, de inmiddels wereldberoemde Rotterdamse barbier. Hij was zelfs gevraagd voor Schoren te werken, maar hij wilde niet in Nederland wonen. Waarom zou je ook als je in Berlijn woont?

De kaptafel stond vol met Reusel-producten, rechtstreeks van Schorem. Hij zichtbaar trots, ik beducht. Want varkensvet in mijn haar zag ik niet zo zitten.

Ondertussen was de fotografe zo ver. De barbier vertelde dat er achter in de zaak een kledingatelier zat. Er moesten foto’s gemaakt worden, waarvoor weet ik nog steeds niet en dat is achteraf best stom van me. De fotografe wilde graag een model in het plaatje en ik voelde direct nattigheid: er was op dat moment geen andere klant te bekennen.

In de spiegel zag ik dat de vroege en lange autorit zijn tol had geëist. Vermoeidheid tekent bij mij nogal. De man van het kledingatelier opperde met een gulle lach:

I think that young man has no objection?

Ja beste lezer, hij had het over mij. Ik proestte en wierp tegen dat de tijd van ‘jongeman ruimschoots passé was. De barbier voelde kennelijk ook nattigheid en zei dat ik er goed uitzag. Mijn tegenwerping dat ik 56 jaar oud was bleek vruchteloos. Ik gaf me gewonnen.

DeRussische connectie

Ondertussen vroeg de kledingatelierman waar de fotografe vandaan kwam. Enigszins besmuikt zij ze dat ze Russisch was. Zijn moeder bleek ook Russisch:

Don’t worry, I’m on the Russian side.

Als ik een slok koffie in mijn mond had, dan had ik die op dat moment tegen de spiegel geproest. De barbier ging echter zonder een spier te vertrekken verder. En ik kon alleen maar denken: stil blijven zitten als je geknipt en geschoren wordt. De barbier bleef zo lang met allerlei tondeuses in de weer, ik had het sterke vermoeden dat hij zo doende de fotografe meer tijd gaf voor háár klus.

Toen beide klussen geklaard waren wilde ik afrekenen en gaan. Maar de fotografe vroeg of ik een contractje wilde tekenen. Het was geen kwestie van willen, het was verplicht in Duitsland voor modellen. En hier is nu het stomme: ik tekende gewoon. Wellicht niet echt een handige zet. Maar mocht u me tegenkomen in één of ander magazine, dan weet u hoe het komt.

Alle korte verhalen van dit blog op een rij -> ZKV.