Week 47 was zo druk dat er stevig geschoven moest worden in agenda’s: het gezin vroeg de volle aandacht, de Stichting ook. En tussendoor de hiv-uitslagen.

Berlijn: nabrander

Ik was naar Berlijn om een beetje bij te tanken en uitgerust twee implantaten in mijn kaakbot te laten boren. Over Berlijn nog even deze nabrander: Ökotussi. Ik ben erachter wat dát betekent.

Een ongelukkige week 47

Die rust van week 46 was van korte duur, want de avond na terugkomst kreeg ik een telefoontje vanuit een ambulance: of we naar de spoed wilden komen want neef had een ongeluk gehad. Zonder in details te treden: tot half twaalf zat ik daar. De dag erna moest ik naar de kaakchirurg en de dag daarna moest neef onder de scan want het zag er erger uit dan gedacht.

Week 47: terwijl de chirurg maandag de uitslag bekendmaakte (manlief nam de honneurs in het ziekenhuis voor me waar) was ik in Sprank-Capelle bij de notaris om het lot van Stichting Untenu te bezegelen. Dezelfde dag stond er ook een afspraak om Barrie te laten castreren. Afgepeigerd ging ik vroeg naar bed die dag.

De statutenwijziging luidde een reeks aan werkzaamheden in: zoveel accounts, websites, sociale media, mailprogramma’s, bankgegevens moesten worden gewijzigd. Dus ik was aardig zoet met de Stichting. En met de voorbereiding van Wereld Aids Dag waar de nieuwe naam bekend wordt gemaakt.

Uitslagen met uitstel

De chirurg meldde dat neef’s rechterarm er ernstiger was dan aanvankelijk op de röntgenfoto’s leek. Er moest geopereerd worden wat voor een stevige domper zorgde. De operatie is was gepland op vrijdag en inmiddels succesvol verlopen. Helaas wel weer in het gips en met de nodige pijn. Ondertussen proberen we het hem zo aangenaam mogelijk te maken.

Een dag eerder had ik zelf een telefonische afspraak met de hiv-internist. Buiten een doorverwijzing naar de orthopeed (de toestand van de heupen moet echt weer eens bekeken worden) en een afspraak voor vaccinatie tegen gordelroos viel er weinig te melden wegens een storing in het systeem. Geen uitslagen dus.

Een dag later was de storing voorbij en tot mijn opluchting bleek alles oké. Ik kijk vooral met angst en beven naar de psa. Want sinds ik weet dat ik drager ben van het BRCA2-gen krijg ik dat bij tijd en wijlen niet uit mijn hoofd. Gezien genen en familiegeschiedenis is het bijna een zekerheid dat het een keer fout gaat. De vraag is eerder: wanneer? Gelukkig wordt mijn psa daarom half-jaarlijks getest om er op tijd bij te zijn.

Het was niet de thuiskomst waar je naar uitkijkt, maar shit happens, en dan doe je wat je moet doen. Maar al met al ben ik na 2 weken bijna weer toe aan een weekje Berlijn 😉