Vandaag kreeg ik excuses van de Projectleider Verkiezingen van de gemeente Rotterdam voor het feit dat men mij niet eerder heeft toegelicht waarom men geen tweede volmacht heeft kunnen afgeven. Niet voor het feit dat ik niet heb kunnen stemmen. Curieus.
Lees hier mijn eerder blogs ‘Stemmen op afstand’ en ‘Ik kan morgen niet stemmen’.
Niet stemmen?
De laatste zeven jaar ben ik rond maart niet in Nederland maar in Cambodja. Verkiezingen voor Provinciale Staten en voor de Gemeenteraden vinden in maart plaats. En enkele referenda werden gekoppeld aan deze verkiezingen. Ik heb zodoende al vaker per volmacht gestemd. Aangezien ik eerder vertrokken ben dan dat de stempassen bezorgd zijn, dien ik een volmacht op voorhand te regelen. De laatste jaren ging dat vrij soepeltjes via een vast contactpersoon die mij op tijd een aanvraagformulier voor een volmacht per e-mail opstuurde.
Dat was heel fijn, want Team (voorheen Bureau) Verkiezingen was niet zo snel met het publiceren van de verkiezingspagina op rotterdam.nl. En als die online was, was deze meestal niet makkelijk te vinden. Die keren dat ik met een vraag aan de balie van de Stadswinkel verscheen wist men er ook geen raad mee. Kortom: de vaste contactpersoon was een zegen. Zo ook dit keer.
Althans dat leek zo.
Tijdlijn
Aangezien ik een klacht had ingediend bij de Gemeentelijke Ombudsman, heb ik enkele weken geleden alles op een rij gezet. Dat komt nu goed uit (kopiëren & plakken):
- 21 december 2017: ontvangst machtigingsformulier van vast contactpersoon.
- 9 januari 21018: ontvangstbevestiging van vast contactpersoon voor ingevuld aanvraagformulier volmacht + bijlagen.
Na 2 maanden heeft de gemachtigde nog geen volmacht ontvangen, terwijl ik vanuit Azië verneem dat de stempassen wél zijn bezorgd.
- 14 maart 2018: ik stuur een e-mail aan _DV-PZR_Verkiezingen en verkiezingen2018@rotterdam.nl met klacht over niet ontvangen volmacht.
- 15 maart 2018: e-mail van _DV-PZR_Verkiezingen, maar ik krijg geen antwoord op mijn vraag. Mijn e-mail is behandeld als een aanvraag voor volmacht. Men bevestigt dat deze is aangemaakt en verzonden.
- 19 maart 2018: ik mail opnieuw aan _DV-PZR_Verkiezingen dat mijn gemachtigde nog altijd niets per post heeft ontvangen. Deze e-mail blijft onbeantwoord. Mijn beoogd gemachtigde belt op mijn verzoek met Team Verkiezingen. De suggestie wordt gewekt dat er een koerier gestuurd zal worden.
- 20 maart 2018: beoogd gemachtigde wordt teruggebeld: geen koerier, men kan er niets meer aan doen. Ik zal teruggebeld worden. Ik probeer via twitter de gemeente te bereiken. Het twitterteam doet zijn best, maar komt bij Team Verkiezingen ook niet verder. Onder andere wordt door Team Verkiezingen gemeld dat men mij gebeld heeft (ik was op dat moment in Thailand).
Ik ben niet op mijn tijdelijke Thaise nummer gebeld, en bij thuiskomst blijk ik ook niet gebeld te zijn op mijn Nederlandse nummer. Dat zou ook tamelijk zinloos geweest zijn, maar ondertussen stond ik nergens meer van te kijken.
Niet gestemd
Ik heb best veel uit de kast gehaald om Team Verkiezingen zover te krijgen. Je kan je afvragen of het allemaal zo belangrijk is. Maar zo voelde ik dat wel degelijk. In mijn stemgerechtigde leven heb ik nog nooit verstek laten gaan. Ik voel het als mijn recht. Zeker sinds ik in Cambodja in een demonstrerende mensenmassa stond waar later door enkelen de hoogste prijs werd betaald (ze werden doodgeschoten na een demonstratie tegen de uitslag van de parlementsverkiezingen).
Rotterdam is geen Phnom Penh en we leven gelukkig in een democratie, maar toch. Op 11 april diende ik een klacht in bij de Gemeentelijke Ombudsman en stuurde ik een kopie hiervan aan de Kiesraad. De Gemeentelijke Ombudsman stuurde de brief door naar de gemeente Rotterdam opdat die in de gelegenheid werd gesteld alsnog te reageren op mijn klacht. Ik kon praten als brugman – ik vond dat men genoeg gelegenheid had gehad, maar de Ombudsman persisteerde.
En vandaag plofte dan het antwoord van de Projectleider Verkiezingen in mijn digitale brievenbus:
Excuses voor wat?
Feitelijk rammelt het antwoord nogal. Men vergeet gemakshalve te vermelden dat een eerdere klacht over het uitblijven van een volmacht behandeld is als een aanvraag voor volmacht. Zonder in te gaan op de klacht.
Men biedt excuses aan voor het niet kunnen afgeven van een tweede volmacht – ondanks telefonische toezegging. Ik heb nooit gezegd dat er sprake was van een toezegging, maar soit. Geen excuses voor het niet terugbellen. Geen excuses voor het feit dat de eerste volmacht niet is bezorgd. Men biedt dus excuses aan voor iets waar men wettelijk niet eens toe gerechtigd was te doen. En niet voor de zaken die binnen de eigenlijke verantwoordelijkheid liggen.
Het is sneu dat men kennelijk niet goed op de hoogte is van de procedures en wetgeving rondom verkiezingen. Als het met een eenvoudige volmacht al zo mis gaat, houd ik mijn hart vast. Gelukkig denkt men nu wel na over verbeteringen.
Of volmachten per aangetekende post dienen te worden verstuurd, daar twijfel ik over. Een volmacht is net zoveel waard als een reguliere stempas. En daar ging in Rotterdam óók het nodige mis bij deze verkiezingen. Vreemd genoeg kon een tweede stempas toen wél worden aangemaakt:
Nieuwe stempas gehaald want geen ontvangen. Net als al m’n buren. Ze blijken een tijd terug in een straatprullenbak gedumpt te zijn.
— Francisco van Jole (@2525) 20 maart 2018
Heel apart. Ik denk dat ik toch inga op de uitnodiging van de Projectleider.
Ton de Coster
27 mei 2018Zeg die Projectleider Verkiezingen maar eens goed de waarheid! Je staat in je recht, sterker nog: je staat het recht te verdedigen!