Als ik hier over iemands overlijden schrijf, gaat het meestal ook over mezelf. Bij het overlijden van Cees van Wijk is dat niet anders.
Waar beter kon ik gisteravond naar toe met mijn onbestemde gevoel dan naar de Cosmo? De bar van Glenn en Jan waar Cees van Wijk me had geïntroduceerd en waardoor ik aan Rotterdam verknocht raakte. De kroeg waar alles kon, waar Surinaamse muziek klonk naast Hollandse meezingers, waar je mensen als Benny Neyman aan kon treffen in een leren outfit, maar ook Pim Fortuyn in zijn driedelig pak. Of medewerker Cora in d’r strakke broek en talloze andere kleurrijke figuren waarvan er velen inmiddels niet meer op deze aardkloot rondlopen.
Ik was naar Cees’ huis aan de Witte de Withstraat getogen om hem te interviewen nadat hij tot de eerste voorzitter van COC Nederland was gekozen sinds die functie in de jaren zeventig overbodig was verklaard. Cees interviewen viel niet mee. Wie je ook spreekt, iedereen zal beamen dat Cees vol was van anekdotes en smeuïge verhalen over zijn verleden in de PvdA en de VARA. Grote namen kwamen voorbij, grote verhalen ook, bijvoorbeeld over zijn reizen naar Sint Petersburg die hij voor de GGD maakte.
Zo leerde ik Cees kennen. Hij nodigde me uit eens terug te komen om de Rotterdamse gay scene te ontdekken. Dat was toch een ander kopje koffie dan die van de hoofdstad waar iedereen altijd over riep. Aldus geschiedde. Ik heb veel dierbare herinneringen aan die tijd. Hoe je toen nog per trein de stad binnenreed over de spoorbrug en de indrukwekkende skyline zag. Al snel kwam ik vaker, steeds mocht ik bij Cees logeren en kreeg ik de huissleutels. Ik kon altijd terecht, niet zelden kookte hij voor mij en andere gasten. Of gingen we samen naar de Loge ’90, ook al zo’n monument van een bar, via een tussenstop in De Bak naar de Cosmo en een enkele keer naar de Shaft.
Ik was óm en het is dan ook aan Cees te danken dat ik halverwege de jaren negentig mijn geboorteplaats Den Bosch verruilde voor Rotterdam. Vanaf toen werd alles anders, ik hoefde niet meer bij hem te logeren, maar we zagen elkaar nog regelmatig. Dat ik toen als SP’er diverse functies in gemeenteraden en Provinciale Staten bekleedde maakte mij voor hem als PvdA’er extra interessant. Ik werd dan ook steevast geïntroduceerd in de kroeg met functie en al. Alsof dat er toe deed, maar voor Cees eigenlijk wel een beetje. Tegelijk had hij lak aan conventies en ging hij zijn eigen weg.
Zo verliet hij uiteindelijk ook de PvdA nadat deze niet bij machte bleek een antwoord te formuleren op het orakel Fortuyn.
In zijn tijd als COC-voorzitter zijn we samen ook nog naar een internationale conferentie geweest van de ILGA. Naast het serieuze werk bleef Cees ook altijd Cees. Op het juiste moment in het pak en in functie, maar daarna snel weer zoals ik hem óók kende.
Anderhalve maand geleden verruilde ik Brabant opnieuw voor Rotterdam. Eén van de eerste dingen die ik hoorde was dat Cees longkanker had en dat hij geen behandeling wenste. Ik zal de letterlijke woorden die hij me zei hier niet herhalen. Maar het kwam er op neer dat hij vrijwel meteen nadat hij de scan zag besloot dat hij zolang zijn lijf het nog volhield door wilde gaan met het leven zoals hij dat leidde. Met behoud van decorum en alle feesten die daarbij hoorden welteverstaan. Zodra dat niet meer kon, zo had hij besloten, was het mooi geweest.
En maandag was het dan zover. Het was mooi geweest. Het is niet leuk, het is verschrikkelijk, maar het is ook goed zo. Cees heeft het leven ten volle geleefd, eruit gehaald wat erin zat. En genoeg was genoeg. Zo erg als het is, het is ook goed. Morgen nemen we afscheid van hem in Arminius, de museumkerk waarvoor hij zich als stichtingsvoorzitter de laatste jaren inzette. Rotterdam zal hem gaan missen. Het wordt een beetje saaier.
In Memoriams Cees van Wijk:
In memoriam PvdA Rotterdam, klik hier.
In memoriam PopUnie, klik hier.
In memoriam COC Nederland, klik hier.
In memoriam Arminius, klik hier.
Emiel
31 augustus 2012Heel herkenbaar, in alles. Cees was een bijzondere jongen, en dat was ie!