Het hoofd leeg laten waaien op de Lloydpier terwijl storm Pia huishoudt leek me lekker. Een knal, geen blaffende hond, een groep pubers rent weg: “Ze bellen de scotoe!”.
Wanneer ik de Lloydpier op loop zorgt storm Pia voor wilde golven in de binnenhaven en rukwinden waar je u tegen zegt. Plots hoor ik een harde knal, een hond die blaft en holt een groep opgewonden pubers mijn kant op. Eén gast hoor ik roepen:
Rennen! Ze bellen de scotoe!*
Ik haat dit soort onvoorspelbare situaties: geen idee of er meer vuurwerk gegooid gaat worden – en dat met deze windvlagen. Tel daarbij de groepsdynamiek op en ik loop een straatje om. Terwijl ik afstand houd van de groep loop ik door en zie een kleiner groepje teruglopen. Een stel van middelbare leeftijd staat in hun deuropening te discussiëren met de raddraaiers.
Maar voor een goed gesprek zijn de jongeren niet teruggekomen. Ik vang een flard van een zin op: alles staat op film en iets over een geschrokken hond. Als een groepje wolven dat bloed heeft geroken staan zo’n 7 gasten in een halve cirkel om de voordeur het echtpaar toe te roepen:
Fuck jouw hond!
Ik besluit door te lopen, maar van een leeggewaaid hoofd is geen sprake meer.
Fijne feestdagen gewenst, met wat minder turbulentie graag.
*straattaal voor ‘politie