Cultuur

Je hebt cultuur en je hebt cultuur. Twee verschillende werelden: cultuur met een grote C en een cultuur met de c van corruptie.

Foto bovenaan: de cinema van het Insitut Français du Cambodge

Corruptie is ook een cultuur

Om maar met het laatste te beginnen. Gisterochtend stond de presentatie van mijn bevindingen op het programma. Ik was er best zenuwachtig voor, vooral of ik de juiste toon zou raken om te voorkomen dat de boodschap niet meer binnenkwam.

Het gesprek met de directeur verliep eigenlijk heel goed naar mijn gevoel. We hebben gediscussieerd over mijn kritiek, ik heb dingen goed uit kunnen leggen en aan het eind zei ze dat ik een goed beeld had van de organisatie en dat mijn meeste aanbevelingen of al in overweging waren, of te overwegen zijn.

Zelf overwoog ze om de Raad van Bestuur (RvB) mijn document integraal toe te sturen. Interessant te vermelden was de discussie die we hadden over transparantie. Star Kampuchea (SK) houdt de overheid hier aan wat in het Engels en slecht Nederlands vaak Good Governance heet: hoe overheidsinstellingen het openbaar bestuur uitvoeren en publieke middelen (geld) beheren. Zo ongeveer. En daarbij hoort ook transparantie.

Ik had een aanbeveling geschreven over de transparantie over de besteding van het donorgeld: publiceer de financiële jaarverslagen volledig op de webpagina van SK. Wat voor de overheid geldt, geldt blijkbaar niet voor SK, want dat lag ineens allemaal heel gevoelig, met name de salarissen. Ik zei dat wanneer je niks te verbergen hebt,  je alles kan publiceren. Haar houding zei me genoeg.

Dit is slechts één voorbeeld. Maar toch had ik de indruk dat de boodschap, hoewel soms hard, wel was binnengekomen. Toen ik even later naar beneden ging en daar de Duitse collega Tina trof, zei ze tot mijn stomme verbazing: “En nu mag ik jou gaan overtuigen dat SK wél een goede organisatie is”. Met andere woorden, de boodschap was wel binnen gekomen, maar werd niet geloofd, of de kop is in het zand gegaan. Want ook Tina heeft in het verleden meermalen soortgelijke dingen gezegd.

Ik heb natuurlijk wel het nodige meegegeven, er moet wat veranderen willen de donoren op termijn niet zelf hun conclusies trekken (of het moet hun ook geen donder interesseren dat 80% van de inkomsten naar salarissen gaat en nog geen 20% naar projecten – om maar iets te noemen). Als men mijn aanbevelingen ter harte neemt, dan moet er het nodige veranderen, en daar heeft men niet zo’n trek in denk ik nu.

Het woord is nu aan de RvB, die komt zondag bijeen. Waarschijnlijk komt er een extra bijeenkomst waar ik voor word uitgenodigd om mijn bevindingen te presenteren, maar of de Cambodjaanse leden oren hebben naar mijn mening (of een idee hebben waar ik het over heb), is maar de vraag. Mijn kennis – het Filipijnse lid van de RvB – is het wel met me eens, maar ook zij is een barang, een buitenlandse. Dat belooft weinig goeds.

Hier is mijn rapportje voor de geïnteresseerden (in het kader van transparantie):

Expositie in Institut Français

Voor een portie andere cultuur zijn Roel en ik ’s avonds naar het Institut Français du Cambodge gegaan, waar twee tentoonstellingen werden geopend. Eén met schilderijen van Lim Keo, overwegend realistisch hedendaags werk, niet helemaal mijn smaak, iets te veel naar Vincent van Gogh gekeken en die is toch al heel lang niet meer onder ons.

Wat wel bij mij in de smaak viel waren de foto’s van Khmer boksers door de Franse fotograaf Antoine Raab, hieronder een voorbeeld dat me het meest raakte, van een kind:

Frankrijk doet nog amechtige pogingen om het Frans overeind te houden in Cambodja. Maar het Frans is allang door het Engels en Mandarijn ingehaald. Dat leren mensen tegenwoordig, naast het Khmer uiteraard. Maar er is wel een mooi cultureel instituut met vestigingen door het hele land. In Phnom Penh zelfs met cinema, grand café (half in de open lucht) en een expositieruimte. En uiteraard kan je er Frans studeren.

De opening van de expositie.