Pussycat – niet de Dolls

Vorige week werd ik op MSN door een kennis aangeklikt. Hij beheert de officiële website van Pussycat. Via hem ben ik altijd als eerste op de hoogte van alle nieuwtjes.

Pussycat dus

Voor iedereen die in het hier en nu leeft: ik heb het niet over de Pussycat Dolls of over Faster Pussycat, maar over de Nederlandse band die in mijn jeugd furore maakte over (bijna) de hele wereld.

Ik was een jaar of zeven toen Mississippi plotseling een grote hit was. Die tijd herinner ik me niet helemaal precies, maar vanaf het tweede nummer weet ik me nog goed de tv-beelden te herinneren. Met Sinterklaas kreeg ik hun eerste lp. Die kon ik pas draaien toen we een jaar later onze eerste pick-up kregen. En nee, kinderen, een pick-up was toen een draaitafel waar men van die platte zwarte schijven op legde waarop een naald werd gezet die via de groef in de schijf de muziek afspeelde.

In elk geval, ik raakte helemaal verslingerd aan die groep, in tegenstelling tot leeftijdgenoten, die wegliepen met Kate Bush of Queen. Die kwamen er bij mij natuurlijk niet in! Ik had genoeg aan de stem van Tony Willé van Pussycat. Later kwam ik tot de ontdekking dat er meer moois te koop was, maar ik ben blijven houden van die warme, krachtige, meeslepende stem van haar. Enkele jaren geleden kwam ik bij toeval achter haar e-postadres (ze had een berichtje op een gastenboek achtergelaten), en heb ik haar heel brutaal gevraagd om in de travestieshow als gast te komen. En dat deed ze ook nog! Als puber was ik op een fanclubdag wel eens met haar op de foto geweest, maar mijn hart ging wel even te keer toen ik haar voor het eerst zomaar aan de telefoon kreeg.

Er valt nog veel meer over te vertellen, zoals die keer op terugreis met de familie van vakantie. Mijn ouders hadden afgesproken via Brunssum in Limburg te rijden en bij haar aan te bellen. Maar goed, dat bewaar ik voor een andere keer. Ik vond het leuk om die filmpjes op Youtube te delen. Nostalgie zullen we maar zeggen.

MSNMuziekPussycatToni WilléTony WilléYouTube