AIN: wederom goed nieuws

Van het AIN-front valt wederom goed nieuws te melden: na een interval van een jaar zag het er weer beter uit daar binnen.

Eerst wat anders: soms vraag ik me af of het nog nut heeft dat hier bij tijd en wijlen met de billen bloot ga. Maar recentelijk kreeg ik reacties via het reactieformulier en heel soms komt er uit onverwachte hoek een complimentje. Vandaag via Grindr: iemand had gegoogled op ‘leukaferese’ en kwam op dit blog terecht. Ook hij deed mee aan medisch onderzoek, waarbij slapende hiv-cellen worden wakkergeschud (shock) waarna ze alsnog met medicatie kunnen worden aangepakt (awe). en moest dezelfde behandeling ondergaan. Ik schrijf dus nog maar even voort hier.

AIN
anuskanker
hiv

AIN – hiv & anuskanker

In de link hierboven kan je mee lezen over mijn voorgeschiedenis. Dat die niet altijd over rozen ging, moge duidelijk zijn, al kan het altijd erger. Zo heb ik vrienden die daadwerkelijk anuskanker kregen (het laatste stadium), met operaties en al. Naast de medische werkelijkheid, is er de manier waarop patiënten worden benaderd in dit intieme onderzoek. Daar vind je ook het nodige over in het dossier.

Uit Amsterdam kwam een Zuid-Afrikaanse deskundige die in Rotterdam het AIN-behandelteam op dit vlak tot veler tevredenheid heeft bijgeschoold. Persoonlijk vond ik het ene verademing. Het intieme aspect, gecombineerd met jarenlang slecht nieuws en pijnlijke behandelingen maken dat ik nog altijd met een zeker spanning binnenstap. Gelukkig is daar alle ruimte voor.

Maar… aandacht kan ook verslappen en groot was mijn verbazing toen ik plaatsnam voor het voorgesprek en drie dames trof. Eén dame was druk in de weer om alles schoon te maken van het voorgaande consult en alles gereed te maken voor het mijne. Dame nummer drie werd voorgesteld als nieuwe collega. Of ik bezwaar had als zij het consult deed. Dat heb ik zelden of nooit, iedereen moet de kans krijgen te leren.

Onderwijl had ik geen idee wie de druk doende dame was, maar dame nummer drie begon het gesprek waar allerlei intieme vragen aan de orde kwamen en ik werd met de minuut onrustiger en ongemakkelijker omdat de ander zo druk bezig was met andere zaken. “Ik ben zo weg hoor” zei de overigens heel vriendelijke verpleegkundige (zo bleek achteraf). Maar terwijl die nog aan het schoonmaken was werd mij verzocht me uit te kleden.

Ik bleef zitten.

Aan de slag

billen AIN kont anuskanker

Het kwartje viel toen ik zacht stamelend uitbracht of het op deze manier moest. De verpleegkundige zei opnieuw “Ik ben zo weg hoor” en ik bleef zitten tot ze weg was. Rust in de tent was geboden voordat we tot het onderzoek overgingen.

Deel van de ‘nieuwe’ benadering is ook dat elke handeling eerst wordt aangekondigd. Alles moet geleerd worden, en dus liet ik meteen merken dat tussen zeggen en doen wel een seconde mag zitten. Het is als invoegen op de snelweg: als je pas richting aangeeft terwijl je al half op de rijbaan bent, dan ben je te laat.

Mijn arts keek mee op de monitor en zag dat het goed was. Alle plekjes die ze vorig jaar had behandeld waren zo goed als weg, op ééntje na, maar die was geslonken. Dat er voor het eerst sinds tijden een jaar tussen de controles zat en het desondanks beter was, luchtte me enorm op. Mijn behandelend arts stelde voor over twee jaar terug te komen, maar eerlijk gezegd durfde ik dat niet aan. Het idee dat er de komende maanden opnieuw kwaadaardige cellen ontstaan (het HPV-virus zit er immers nog), en dat dat bijna twee jaar ongebreideld zijn gang kan gaan, dat was te veel van het goede.

Dus volgend jaar weer. Ik heb achteraf mijn ervaringen per e-mail doorgegeven aan de behandelend arts, en dat werd gelukkig goed ontvangen. Moraal van het verhaal: deel je ervaringen, wees een alerte en assertieve – doch vriendelijke patiënt. Daar doen artsen en medepatienten hun voordeel mee.

This Post Has 2 Comments

Geef een reactie