AIN-onderzoek

Vorige week vrijdag: uitgestelde AIN-keuring. Dokter E. bleek al even naar een ander ziekenhuis te zijn overgestapt. Nadat hij ruim 12 jaar het intiemste onderzoek bij mij en vele andere homomannen met hiv uitgevoerd had, lag ik vanochtend met de benen wijd boven het hoofd van een vrouwelijke arts, geassisteerd door een co-assisitente. Hoeveel vrouwen verging het niet omgekeerd, dus niet zeuren en uit die broek.

Met de billen bloot voor AIN

Waarom schrijven over zoiets intiems als een anaal onderzoek vraagt u zich wellicht af. Wel, ik deed vroeger niet anders dan open schrijven over bijwerkingen en ander ongemak als gevolg van hiv of hiv-medicatie. Ik ben niet zo van de taboes, en ervaringen uit het verleden leerden mij dat nogal eens een lotgenoot wat aan mijn schrijfsels had. Welnu: eens per jaar laat ik me nakijken op voorstadia van anuskanker (anuskanker wordt voorafgegaan door een voorstadium, de zogenoemde ‘anale intra-epitheliale neoplasie’, kortweg AIN).

Eerder kreeg ik al een behoorlijk zware behandeling met imiquimodcrème.

Om maar direct met de deur in huis te vallen: het zag er keurig rustig roze uit daarbinnen. Geen onrustige plekjes te zien. Wel nieuw was dat er standaard een uitstrijkje wordt genomen en op kweek wordt gezet. Wellicht dat de laborant iets ontdekt dat de dokter met het blote oog over het hoofd ziet. Maar dat hoor ik over 3 weken. Deze dokter is meer van het bellen dan van het mailen. Dat is alvast winst.

Ook winst is dat ze antwoord poogde te geven op mijn vragen. De vorige verwees doodleuk naar een website, terwijl ik voor zijn neus zat.

(Bron: WJGO, 2017)

Voorgeschiedenis

Nu ben ik een lastige en daarbij komt dat ik soms nogal geladen ben. Maar eerst een korte voorgeschiedenis. In 2013 werd voor het eerst een voorstadium van anuskanker bij me geconstateerd. Destijds golden drie stadia als hooggradige AIN, tegenwoordig gelden alleen AIN 2 en 3 als voorstadia van anuskanker en dan wordt doorgaans een behandeling voorgesteld. Afhankelijk van de locatie van de onrustige plekjes wordt een behandeling met zalf danwel hittebehandeling.

De reden van mijn geladenheid dateert van 2016, toen wederom AIN 1 én 2 bij mij werd geconstateerd en de toenmalige arts in mijn ogen nogal aandrong op een snelle beslissing tot behandeling, zonder in te gaan op mijn vragen over effectiviteit daarvan. Een daarop door mij aangevraagd consult met de hiv-internist bracht ook niet veel nieuws. Hij moest toegeven dat hij geen gegevens paraat had van patiënten die hij had doorgezonden naar de AIN-screening; bij hoeveel mensen een voorstadium was geconstateerd en hoeveel mensen uiteindelijk doorverwezen werden naar de afdeling oncologie.

Niet lang daarna werd ik ook geïnterviewd over AIN door het blad van Hiv Vereniging Nederland, lees hier. Omdat de deadline niet gehaald werd, publiceerde men een half jaar later. En wat bleek? De behandelcriteria waren in dat half jaar gewijzigd, AIN 1 werd niet langer als voorstadium van anuskanker gezien en dus ook niet behandeld. Ook kreeg ik meer inzicht doordat onderzoeksresultaten aan bod kwamen in dat artikel.

Ik besloot het een jaar aan te kijken. En bij de controle in november 2017 bleek alles weer schoon. Blij dat ik niet voor behandeling met die crème had gekozen. Maar het blijft een gok, want in een jaar kan het hard gaan.

En weer discussie

Terug naar het laatste consult (ik wacht overigens nog op de uitslag van het uitstrijkje). Hoewel de nieuwe arts de tijd nam om mijn vragen te beantwoorden, kon ze me niet overtuigen van behandeling in het geval van AIN 2 of AIN 3. Zo had ze het afgelopen jaar twee patiënten doorverwezen naar oncologie, maar zo’n getal zegt me alleen iets in de context van het totaal aantal patiënten en de tijd waarin  die patiënten gevolgd zijn.

Mijn tweede vraag over het kiezen voor aankijken i.p.v. behandelen werd voor mij ook niet bevredigend beantwoord. Men kiest voor behandeling want men  wil het risico niet lopen dan iemand toch kanker krijgt. Maar ook hier was mijn betoog dat dit valt of staat bij de kans op kanker bij AIN 2 of 3. En ‘honderd keer hoger bij homomannen met hiv’ zegt mij óók alleen iets als ik het kan vergelijken met de hele groep mannen die AIN of anuskanker hebben.

In dit geval verwijs ik nogmaals naar het artikel waarin (na herlezing) toch echt staat dat Australië kiest voor niet behandelen en de VS een onderzoek hiernaar doen. Ik heb nog steeds sterk de indruk dat ik – en velen met mij – hier onderworpen word aan een soort onderzoek. Want áls men dan al AIN 2 of 3 constateert, waarom dan niet  eerder een tussentijdse controle? Zo belastend is dat ook weer niet. Zeker als je zo bang bent als arts dat je patiënt kanker krijgt als de AIN niet wordt behandeld.

Wordt vervolgd, 10 mei de uitslag. Ik heb een dossier aangemaakt met relevante blogs over AIN, klik hier.

Trivia(n)al nieuws

Nu we het toch over dit intieme plekje hebben… Ook het bericht gelezen over de stijgende populariteit van de high tech toiletten uit Japan? Niet? Lees je eerst even bij, klik hier. We hebben ze uitgebreid kunnen uitproberen in Japan. Toegegeven, in de winterkou voelde een voorverwarmde wc-bril wel lekker aan de billen. Maar het leek toch ook wel of dat iemand voor jou een half uurtje op de po had gezeten. Maar dat waterpijpje dat goed gericht kon worden en de föhn om je zaakje weer te drogen, dat was het niet voor mij.

Kwestie van te zwak straaltje. Al lang daarvoor hadden we eens zo’n klein handsproeiertje uit Cambodja meegenomen en geïnstalleerd. Je vindt ze in de meeste tropische landen. Fermere straal voor een beter resultaat.

AINanale kankeranuskankerbottomgenitale wrattenhivhomoHPVHumaan Papiloma VirusROANCOsoa