Vandaag kreeg ik excuses van de Projectleider Verkiezingen van de gemeente Rotterdam voor het feit dat men mij niet eerder heeft toegelicht waarom men geen tweede volmacht heeft kunnen afgeven. Niet voor het feit dat ik niet heb kunnen stemmen. Curieus.
Het was al weer de derde AIDS Candlelight Memorial die Untenu samen met andere organiseerde, en de tweede op rij in Rotterdam. En hoewel ik dit nu twee dagen later brak zit te typen, was het alle vermoeidheid nadien meer dan waard. Maar goed, ook dat hoort (voor mij i.i.g.) bij het leven met hiv.
Het was een week vol memorabele dagen: woensdag het Red Ribbon Concert, de dag erna was het International Day Against Homo & Transphobia (en dat ging ook in Cambodja niet ongemerkt voorbij) en vandaag is het Aids Memorial Day: we steken een kaarsje op voor de geliefden en vrienden die ons ontvielen aan de gevolgen van aids.
Terwijl ik het blog bijwerk, luister ik naar Vroege Vogels. En één van de vogels die mijn minibalkonnetje op 4 hoog achter regelmatig bezoekt is de gaai.
In het najaar van 2006 werd ik geselecteerd voor een onderzoek naar een - volgens de onderzoekers - veelbelovend hiv-vaccin: het Hiv-vaccinatieproject. Bij aanvang was ik was net met dit blog begonnen vanwege de nakende verkiezing tot Brabants Statenlid. Onlangs vroeg iemand ernaar, voor hem, én voor mezelf heb ik alles op een rij gezet.
De laatste week in Bangkok was ik al hangerig, koortsig, maar paracetamol hield me op de been. De eerste week in Rotterdam kreeg manlief de griep. De griepepidemie hadden we in Azië dus niet overbrugd. Toen hij eenmaal beter was brak het bij mij door. Niks bijzonders allemaal, half Nederland lag immers op apengapen. Maar ondertussen schreef ik al zes weken niets op dit blog. Sinds dt weekeinde voel ik me beter en heb het werk voor Untenu weer opgepakt. Eindelijk!