Terwijl de zon schijnt, de tulpen bloeien en Lola weer wandelde in Het Park, overpeins ik hoe het verder gaat in Cambodja. Het reisadvies is aangescherpt, Untenu’s projecten lopen – wat zeg ik – hollen vooruit. Zie daar mijn zorgen.
Reisadvies Cambodja
De laatste keer dat het reisadvies voor Cambodja is aangescherpt kan ik me niet heugen. Snelheid kan het Ministerie van Buitenlandse Zaken niet verweten worden. Want weken nadat politie het vuur opende op protesterende burgers in Sihanoukville, kreeg ik vorige week deze boodschap:
In de provincie Sihanoukville zijn regelmatig spanningen tussen Chinese toeristen en de lokale bevolking. Vermijd grote groepen mensen. Ook vinden er in Sihanoukville regelmatig gewapende berovingen plaats. (Bron: nederlanderswereldwijd.nl / MinBuZa)
Geen woord over de betogingen en met schietende politie.
Hollen of stilstaan bij Untenu
Op dit moment is het vooral hollen bij Stichting Untenu. Ons besluit om iemand ter plekke te betalen resulteerde in het al bijna halen van de doelstellingen voor heel 2019 in krap 4 maanden. En dat heeft consequenties natuurlijk. Dit jaar houden we zeker geen geld over.
Dit is natuurlijk goed nieuws: we geven het geld uit aan onze doelgroep. We hebben nu al bijna net zoveel hulp geboden als vorig jaar. We gaven geld voor een opleiding en de eerste stagiair gaat deze week aan de slag bij Rambutan.
We zijn nooit opgericht om geld te sparen, maar juist om het uit te geven. Alleen dreigen we nu slachtoffer te worden van ons succes. Door de proef met een lokale coördinator in Cambodja is er meer focus en dat zorgt voor een toename aan hulpvragen. Het bestuur is druk bezig met fondsenwerving. En geen moment te laat.
Uit gesprekken die ik heb met de coördinator blijkt dat we te maken hebben met een vaak lastig te helpen doelgroep. Om een voorbeeld te noemen: de kandidaat-stagiair is dakloos en heeft geen cent te makke. Zonder dak boven zijn hoofd en met een lege maag kan hij nooit werken en leren. En dus geven we de eerste maandeen toelage voor eten, een fiets, geld voor een broek en schoenen, een gebitssanering en hopelijk schiet er geld over om een kamer te huren. Noem dat maar een uitdaging.
Zoals hem zijn er meer die dakloos zijn en daardoor lastig te bereiken en vaak moeilijk plaatsbaar. En dus zien we die groep vaker terug bij de noodhulp.
Als we écht goeie hulp willen bieden zouden we zo veel meer kunnen doen. Maar de realiteit gebiedt ook te zeggen dat we alleen al voor onze basisdoelstellingen dit jaar wellicht enkele duizenden euro’s te kort komen.
Het zou dus zomaar zo kunnen zijn dat onze gouden greep (de coördinator), tevens onze molensteen wordt. We zijn dus dringend op zoek naar structurele financiële ondersteuning. Tips zijn van harte welkom. Suikerooms & -tantes ook.
En Lola dan?
Die had het na enige aarzelingen weer naar haar zin aan het lijntje in Het Park:
Reageren?