In Surabaya ontdekten we Nederlands erfgoed en werden we ongevraagd getrakteerd op een taxirit door de hoerenbuurt ‘Dolly’.
Surabaya: veel herkenbaar buitenland
Je maakt wat mee in den vreemde, zeker als den vreemde minder vreemd is dan andere buitenlanden. Want het is steeds leuker om de Nederlandse wortels te ontdekken en vast te leggen. En om er over te praten met Indonesiërs. Die hebben vaak niet eens door dat ze heel veel leenwoorden uit het Nederlands gebruiken.
En als je hen er dan op aanspreekt heb je meteen contact en leer je nóg meer. Zo vindt men de Nederlandse gebouwen (alhoewel vaak op instorten staand) toch steviger gebouwd dan veel jongere Indonesische huizen.
Toen ik één van de gastvrouwen in het hotel wat foto’s liet zien vroeg ze me bij een onderschrift op een pakje sigaretten of ik wel wist wat impotensi betekende. Als je een beetje verbanden kunt leggen dan was het zo klaar als een klontje dat voor de gevaren van roken werd gewaarschuwd. De woorden kanker en impotensi zeiden genoeg. “Ooh” zei ze een lach onderdrukkend en met een hand voor haar mond toen ik met een simpel handgebaar duidde wat impotentie in het Nederlands betekende.
Dat, en meer zagen we in een mooi bewaard gebleven en gerestaureerde sigarettenfabriek met woonhuis uit de koloniale tijd in het House of Sampoerna. De geur van kruidnagel kwam je tegemoet. Kruidnagel wordt nog steeds gebruikt in kreteksigaretten.
Op straat zag ik een eetkraampje waar ze risole en loempaatjes verkochten. Aangezien de gemiddelde Surabaya zich enkel in het Indonesisch kan uitdrukken, probeer ik er met de woorden die we allemaal kennen en met behulp van een handige vertaalapp achter te komen of er vlees in zit. Het woordje tidak (nee) gecombineerd met babi, daging, ayam, ikan, bebek en dan kom je er wel. en als de man dan zonder te beseffen dat ik dat snap – wijzend op de risole – “Wortel!” roept, dan weet je genoeg. En voor babi hoef je op Java niet zo bang te zijn. De islam is hier luid en duidelijk aanwezig.
De zichtbaarheid stoort me geenszins. De meesten gaan hier overigens niet vroom gekleed. Moskeeën zijn er in overvloed en die zijn alleen maar storend omdat ze nogal wat geluid produceren. Op gezette tijden is het erger dan op de kermis. Uit tientallen, misschien wel honderden luidsprekers klinkt de oproep tot gebed, een preek of wat al niet.
Dolly, de hoerenbuurt van Surabaya
Om vijf uur ‘s morgens dringt het al je hotelkamer binnen. 19e verdieping of niet. En ondanks dat seks taboe is werden we uit vriendelijkheid door een nauwelijks Engelssprekende taxichauffeur omgereden door de hoerenbuurt. In de volksmond ‘Dolly’ genaamd. Uit de paar woorden die hij wel in het Engels voortbracht destilleerde ik dat de overheid deze buurt wilde platgooien.
Dé oplossing om alle bandeloosheid te keren. Dat had je gedacht natuurlijk. Want hierna gaat alles clandestien verder. Op homogebied is het al niet anders. Sla de gidsen erop na: nauwelijks roze horeca, geen gay sauna’s maar ontmoetingsplekken in de buitenlucht die zijn er des te meer. Zelfs eentje met een travestieshow. Wonderlijk. Seksuele gezondheid bevorderen is zo wel heel lastig natuurlijk.
Terug naar onze taxichauffeur. Omdat de taxi waarmee we reden van een heel betrouwbaar taxibedrijf in Indonesië actief is belde ik onderweg naar het telefoonnummer dat op een sticker stond. De omweg duurde wel heel erg lang en de betogen begonnen irritant te worden. Hij produceerde hele verhalen in het Indonesisch en de teller bleef maar oplopen. Ik overhandigde de telefoon aan de man waarna hij zich de rest van de rit (die verrassend kort was) uitputte in verontschuldigingen. Die had op zijn kloten gekregen, zoveel was duidelijk.
Hieronder de foto’s van Surabaya tot nu toe:
Reageren?