Beelden die me bijblijven: een zieke transgender die haar haar heeft gekortwiekt, arbeidsters die als vee naar huis worden getransporteerd. En dan was er nog het nieuws van thuis.
Om met het laatste te beginnen: bijna erger dan slecht nieuws horen is in onzekerheid afwachten hoe slecht het nieuws zal zijn. Het was geen goed nieuws, we waren al opgelucht dat het niet nog erger was, zo gaan die dingen. Het voelt niet fijn om hier te zijn, maar ik krijg het zeker te horen als ik thuis meer gewenst ben, en dan ben ik ook snel terug thuis. Tot die tijd proberen we het normale leven door te laten gaan.
Dat zal ik hier dan proberen.
En daar hoort ook bij dat ik verslag doe van mijn bezigheden. Allez dan.
Filmen in Battambang
Eén van de dingen die ik zou doen in Cambodja, was filmen om korte video’s te produceren ten behoeve van onze sociale mediakanalen. Mensen die we geholpen hebben zijn vaak lastig te traceren, want vaak zeer mobiel. Voor je het weet zijn ze onvindbaar.
Uiteindelijk vonden we iemand die bereid was gefilmd te worden; Sophear, een transvrouw die voorheen de kost verdiende als visagiste bij trouwerijen.
Bunthorn en ik gingen met een tuktuk naar een buurt aan de rand van Battambang. Aan de drukke weg stond een dure villa. We liepen door een steegje en kwamen uit bij een open terrein waar een loods stond en een armoedig huisje van hout, golfplaat en muren van takken.
We werden begroet door Sophear en haar tante en even later voegde zich ook een nichtje van haar bij ons. Bunthorn tolkte en moest veel herhalen want Sophear was slechthorend geworden. Ze zag er niet goed uit.
Bunthorn vroeg of ik haar herkende. Dat was niet het geval. Ik zag de afgelopen jaren meer dan honderd gezichten op formukieren voor hulpaanvragen voorbij komen. Ik zocht het dossier op, Sophear was onherkenbaar veranderd.
Niet alleen had ze haar lange haar afgeknipt, ze was zwaarder geworden en zag er erg zwak uit. Indertijd gebruikte ze drugs en was ze een aantal maal gestopt met hiv-remmers vanwege de bijwerkingen.
Vooraf had ik aangeboden haar gezicht of ogen op beeld te verdoezelen, maar toen Bunthorn dat voorstelde kwam ze onverwacht sterk uit de hoek: Ze wilde vol in beeld, en open zijn over haar hiv. Anderen moesten weten dat het kennen van de hiv-status en het goed innemen van medicijnen belangrijk is. Die zat.
Ik schoot nog wat sfeerbeelden toen in de hut een oude man me wenkte. Ik keek naar binnen en er bleek iemand te liggen. Hij trok het kleed omhoog en toonde verminkte benen van iemand die roerloos op een verhoogde bamboestellage lag. Ik ben geen arts, maar het leek op beelden die ik wel eens zag van leprapatiënten. Schrijnende, schurende beelden.
Momenteel werkt een jong talent aan een professionele intro & outro voor onze video’s. Daarna kan ik de beelden gaan bewerken en zal ik ze hier ook delen. Ik zal eerst nog wel een tolk moeten zoeken voor de ondertiteling.
Not so pretty in pink

Mijn tijd in Battambang zat er op, de kamer in Phnom Penh was weer vrij, dus ik vertrok weer met de bestelbus van Cambodia Post naar de hoofdstad. Bij Udong werden we opgehouden. Ik had eerder wel eens de vrachtwagens, volgepakt met fabrieksarbeidsters, voorbij zien komen. Maar hier liep net een fabriek leeg aan het einde van de werkdag. Pick up trucks reden af en aan, het krioelde van van de vrouwen, meestens in roze bedrijfskleding gehuld.
Nu hebben we allemaal wel eens gelezen hoe de arbeidsomstandigheden zijn in de textielindustrie. Nu zie je hoe de arbeiders na zo’n dag zwoegen naar his worden gebracht. Veevervoer is wat in me opkwam.