Voor wie het Brabants Dagblad niet leest: Ron Lodewijks is een volger van politiek Brabant, met name de provinciale politiek. En dat is best bijzonder, niet alle kranten besteden zo veel en zo gedegen aandacht aan de provinciale politiek. Vandaag schreef hij een analyse: Politieke onrust in de familie. Interessant stuk.
Ik heb me vanaf het begin van mijn lidmaatschap van Provinciale Staten al afgevraagd waar die drang naar eensgezindheid vandaan kwam. In de praktijk viel die ook een beetje tegen, of mee (het is maar hoe je ertegen aan kijkt). De commissaris van de koningin, Maij-Weggen, hamert er vaak op. Maar in de praktijk blijkt vaak dat als CDA en VVD het eens zijn, dat de mening van de rest er weinig toe doet. Dan zijn ze ook snel de Brabantse formule vergeten.
Zelf zou ik nooit voor zo’n opgelegde eenheid kiezen, want als dat streven werkelijkheid wordt, krijg je zo’n eenheidsworst. We zijn allemaal gekozen op verschillende partij- en verkiezingsprogramma’s. En er viel wel degelijk wat te kiezen. Als je dan vervolgens eenmaal geïnstalleerd alleen maar probeert zoveel mogelijk concensus te krijgen, wordt het een saaie bedoeling. Gelukkig lukt het ook lang niet altijd, en vinden er regelmatig pittige debatten plaats.
Zijn we als partij dan milder geworden? Ik denk het wel, een beetje. Maar dat wil niet zeggen dat we niet scherp meer zijn. Integendeel. Ik heb het gevoel dat in ‘mijn’ commissie de SP-ers behoorlijk tekeer kunnen gaan. Tegen Paul Rüpp bijvoorbeeld. Tegen het feit dat megastallen ruim baan krijgen, tegen het uitblijven van maatregelen tegen verrommeling. Of tegen Onno Hoes, laatst nog bij de kwestie De Heus.
En bij de nieuwe Wet op de Ruimtelijke Ordening begint het tij te keren is mijn gevoel. Iedereen die er verstand van heeft pleit (tegen het college van Gedeputeerde Staten in), vóór een verordening die ook de bevoegdheid van Provinciale Staten regelt. tenslotte toch de volksvertegenwoordiging. Hopelijk begint die gedachte ook een beetje post te vatten bij PvdA, maar liever ook bij de VVD en het CDA. Wel vervelend dat we dan weer eensgezind voor een verordening zijn. Maar als het goed is, is het ook goed natuurlijk.