Nu denkt u dat er (‘Onrust in Cambodja’) weer wat aan de hand is hier – en dat is feitelijk ook – maar ik doel op mijn innerlijke onrust. Met een niet-ideale thuissituatie waar ik ook niet direct veel aan kan veranderen, is het verblijf hier echt anders dan anders. Nu ook een belangrijk evenement niet doorgaat zou ik moeten genieten. Lastig.
Onrust in Cambodja
Het is niet aardig als ik niet vertel wat er hier speelt. In Sihanoukville zijn nogal wat conflicten over landbezit. En afgelopen week zijn er mensen neergeschoten door ordetroepen van verschillend allooi. Mensen bezetten land en de overheid heeft ze met grof geweld verwijderd. Zie de link op de webstek van LICADHO. Nog niet in het wereldnieuws teruggevonden, maar wel weer een voorbeeld van hoe gewelddadig de overheid soms optreedt.
Innerlijke onrust
Door de omstandigheden sinds het uur van vertrek naar Phnom Penh heb ik de eerste 10 dagen het meeste van het werk gedaan wat op de planning stond. Er zou nog wat gefilmd moeten worden, er staat nog een vrijwilligersdag op het programma in Siem Reap. En er was een LHBT-filmavond op de Nederlandse ambassade in Bangkok, die samenviel met een volgeboekt Rambutan. Twee vliegen in één klap.
Ik moest hier toch een dag of vijf weg, en ik zou meteen én mooie films zien (waaronder één met Cambodjaans thema waaraan ik zelf had meegewerkt) én ik had een mooie ingang op de ambassade. Helaas was ik te laat met bespreken en bleek de filmavond in een mum van tijd uitverkocht.
(tekst gaat verder onder de afbeelding)
Nu deed ik de afgelopen jaren hier met veel plezier ook werk dat ik in Nederland zou kunnen doen (zoals een jaarverslag schrijven, of de websites en sociale media bijwerken zoals hierboven). Het was altijd heel bijzonder om hier pakweg twee maanden echt te leven. Maar ik merk dat het dit jaar lastiger is om me te concentreren, laat staan om zomaar te genieten van de vrije tijd die me nu toevalt.
En zo sloeg de twijfel toe. Toch maar eerder teruggaan, ondanks dat morele ondersteuning ook vanuit hier geboden kan worden? Ik heb hier nog vier weken voor de boeg. Ik geef mezelf een dag of twee om een beslissing te nemen.
Ton de Coster
27 januari 2019Een lastig dilemma!
Vraag jezelf af waarvan je spijt zult krijgen, als je die vier weken niet daar bent.
Wijsheid en sterkte!