Phnom Pense poezen

Naast interessante mensen, kom je ook andere interessante wezens tegen in den vreemde: heel veel poezen.

Vandaag heb ik afscheid genomen van Roel, die met de nodige zenuwen in zijn lijf zijn fietstocht vervolgt naar Kampot – met als eerste tussenstop Takeo. Het lijkt wel zoals bij veel mensen die na de vakantie aan hun eerste werkdag beginnen. Na een paar dagen de toerist uitgehangen te hebben moest hij echt weer moed verzamelen om op die fiets te stappen.

Ik doe het hem niet na, ik vind een paar maanden zonder man, familie en vrienden al heel wat. Hij fietst elk jaar een paar maanden door Zuidoost Azië. En soms is het dan fijn als je halverwege die zelfverkozen eenzame tocht een paar dagen met een vriend kunt bijpraten die ook toevallig in de buurt is.

Gisteren hebben we voor de tweede keer bij een restaurant uit de homogids gegeten, zo lekker was het. Bij toeval zag ik dat bord bij de ingang van een steeg staan, en er stond ook nog vegan cuisine bij. Ze hadden wel vis en vlees, maar dat stond voor de verandering niet prominent op de kaart. Het was lékker, zo lekker dat we de dag erna terug kwamen.

En daarnaast was de bediening ontzettend aardig. Duidelijk zichtbare open potten (ik doel hier niet op pannen e.d.) zie je niet veel hier, maar dit was er eentje. Ontzettend lief, meteen een klik. De eerste dag was ze te verlegen om ons naar buiten te werken, ze sloten eerder vanwege Internationale Vrouwendag, ze had een feest. En een geslaagd feest voor lesbische vrouwen bleek bij navraag de dag erna.

Ze zouden een webstek hebben, maar die is onbereikbaar. K’NYAY is wel op Facebook en op twitter te vinden. De zaak hangt vol met foto’s van de Cambodjaanse gay pride.

Poezen

En dan die andere aardige wezens die je hier overal tegenkomt. Ik tel de honden even niet mee, want daar heb ik eerlijk gezegd niks mee. Nee dan die poezen. Je ziet ze overal, vooral bij de markten krioelt het ervan. Soms zou je willen dat je je goeie camera bij je had. Want af en toe gaat het te snel voor mijn telefooncamera. Veel katten hebben hier een kortere staart, je ziet ze ook in Bangkok. Dit is een genetische variatie.

Over het algemeen zijn ze niet zo benaderbaar en ik kijk er ook wel een beetje mee uit. Je weet niet wat voor passagiers ze allemaal met zich meedragen. Het zijn geen Europese huiskatten, al worden ze soms duidelijk ook wel als huisdier gehouden (met veel vrijheid). De komende tijd probeer ik met de goede camera nog wat poezen vast te leggen op de gevoelige plaat, dus houdt het poezenalbum op flickr.com in de gaten.

Hieronder de laatste aanwinsten met daarachter de andere foto’s, uiteraard van onze Benno en Juul (en ook enkele poezen van familie en vrienden). Het grappige is dat Benno Siberisch blijft als ik hem toespreek via Skype, maar Juultje naar het beeldscherm blijft turen en op mij lijkt te reageren.

Vandaag wordt als het goed is mijn rapport (ik heb de link ernaar vervangen, klik hier) besproken door de Raad van Bestuur van Star Kampuchea, ik ben heel benieuwd welke versie de directeur voorschotelt aan de bestuursleden. Ik zal wel twee versies terughoren. Daarover na morgen meer nieuws. Maar eerst, het poezenalbum op flickr: