Niet echt saai in Phnom Penh

Het is hier in Phnom Penh niet echt saai te noemen: eten in armoedig huisje; demonstratie; eten met monniken.

Gisteren at ik met met vrienden bij een vriendin van Sophea die aan de rivier in een armoedig huisje woont. Haar verhaal is een apart blog waard, dus dat houden jullie tegoed.  Vandaag fietste ik van een demonstratie naar een lunch met monniken. En allemaal onverwacht.

Demonstratie: Free Bopha

Vanmorgen wat e-mailtjes de digitale deur uitgedaan, wat afspraken gemaakt voor de komende weken en daarna op de fiets voor mijn eerste rondje buiten mijn buurtje. Ik las dat er bij het Hooggerechtshof weer een demonstratie gaande was om Bopha – één van de voorvechtsters uit de verdreven Boeung Kakgemeenschap – vrij te krijgen. Om mijn geografische kennis wat te verbeteren dacht ik dat eens te gaan bekijken.

Natuurlijk was de demonstratie al lang afgelopen toen ik aankwam, maar ik heb wel wat foto’s gemaakt (excuses voor de belabberde kwaliteit, er zat een vetvlek op de lens bleek bij thuiskomst). Hierboven op de voorgrond het monument ter nagedachtenis aan de slachtoffers van de nog altijd niet opgeloste granaataanval op een vreedzame demonstratie van de oppositie (klik hier voor achtergronden). Dat deze aanval nooit is opgelost heeft waarschijnlijk  te maken met de opdrachtgevers die niet gecharmeerd waren van protesten tegen het regime.

Enfin, niet fraai allemaal. Het Hooggerechtshof zie je schuin achter het monument. Toen ik binnendoor naar huis wilde fietsen stuitte ik op een politiemacht die de inmiddels naar de Norodomboulevard verplaatste protestmars in goede banen leidde. Ze zetten dan wel zonder eerlijk proces lastige arme burgers vast, maar ze mogen in ieder geval demonstreren. Schreef hij cynisch. Er is trouwens echt veel meer (militaire) politie op de been.

Wat Lanka: eten met monniken

Snel wat foto’s gemaakt, toch maar overgestoken, alles zonder problemen,, en naar huis gefietst. Mijn plan was om ook Wat Lanka te bezoeken, het tempelcomplex aan het einde van mijn straat, zeg een halve minuut lopen van waar ik woon. Nadat ik me ervan had verzekerd dat ik foto’s mocht maken liep door de poort het terrein op. Het bleek een wereld op zichzelf. Met tempels, iets wat leek op een schoolgebouw, woningen, winkeltjes en ook straathandel.

Ergens achteraan zaten enkele monniken te eten in gezelschap van twee jongens in burgerkledij. Het verbaast me inmiddels niet meer dat ik meteen werd uitgenodigd om aan tafel te komen en mee te eten. “Of ik wel eens Cambodjaanse gerechten at?” Mijn antwoord was dat dat bijna dagelijkse kost was. En met mijn langzaam groeiende Khmer-woordenschat gecombineerd met het Engels dat twee van hen even matig beheersten, kwamen we een heel eind.

Wie zegt dat hij uit Hollang komt krijgt meteen ‘voetbal’ terug, ook bij een monnik. Al met al een uurtje met de heren doorgebracht, wat wel weer heel bijzonder was. Er werd flessenwater gekocht, en ondanks dat ik zei dat ik maar tiktik (een beetje) wilde, bleef men mij maar groenten en vis bijscheppen en uiteindelijk kwam er eentje met een schaaltje kleine krabbetjes aanzetten.

Eén van de jongens die in het complex woont. Hij wilde graag op de foto, en die moest ook op facebook. Ik mag trouwens wel eens naar de kapper.

Nou eet ik in Nederland overwegend vegetarisch (er glipt wel eens een frikandel of een beetje vis naar binnen), in Cambodja eet ik wel wat meer vis en zeevruchten, anders komen de tofu en de eieren je neus uit. Maar dat ik die krabbetjes aan mijn mond zette en leegzoog, daar keken ze wel van op. Gegiebel alom, maar ik vertrok geen spier.

Ik mocht hen niets betalen voor hun gastvrijheid, dus heb ik de arme vrouw aan de poort en de blinde man in de straat maar wat gegeven.

Eerdaags kunnen jullie een minder leuk verhaal verwachten. Tipje van de sluier: vanwege armoe spuiten transgenders zelf siliconen in hun lijf, hoe wanhopig moet je zijn? Met dramatische gevolgen. Later meer.

Hieronder de laatste foto’s van Phnom Penh. Meer foto’s van het protest kan je zien door hier te klikken.