Hun Sen & piepers

Ik mocht niet opvallen, en dus geen roze stropdas om en ik had mijn camera niet meegenomen naar de conferentie die door Samdach Akaek Moha Sena Padei Decho Hun Sen werd toegesproken. Stom natuurlijk, want een batterij van 18 televisiecamera’s filmden de 90 minuten durende toespraak. Dikke kans dat ik weer op een tv-zender te zien was.

Ik had de dag ervoor een motodop (scootertaxi) besteld. In de drukke ochtendspits kom je met een taxi of tuktuk nauwelijks vooruit, terwijl zo’n scootertje overal overheen en langs kruipt. Die motodop was er uiteraard niet op het afgesproken tijdstip, maar gelukkig stonden er wat collega’s voor de deur. Weer proberen terug te komen op de afgesproken prijs, even afstappen was genoeg om een definitief akkoord te krijgen. Onderweg naar het Intercontinental Hotel leidde het geen twijfel dat we goed reden. Overal langs de kant politie en militairen om even na ons de weg vrij te maken voor de grote leider.

De conferentie werd officieel zo aangekondigd: ‘2013 Cambodia’s Outlook Conference: A Partnership of CDRI and ANZ Royal Bank‘. Met als ondertitel ‘Securing Cambodia’s Future – Food, Energy and Natural Resources’. Het CDRI is het Cambodjaanse onafhankelijke beleidonderzoeksbureau.

De conferentie wordt al een aantal jaar gehouden, de organisatie maakt het me geakkelijk, achter deze koppeling is meer informatie over de inhoud te vinden. Dan kan ik het bij wat trivia houden.

Zo is het aardig te melden dat bij de drie conferenties waar ik de afgelopen weken geweest ben, één ding opvalt: eten is extreem belangrijk. Al bij de eerste koffiepauze staat er een uitgebreid buffet met zoete en hartige hapjes kaar waar men zich dan ook gretig op stort. De lunch is een nog groter buffet (een soort La Place maar dan gratis) en later bij de thee van hetzelfde laken een pak.

Zo is daar de zichzelf hoog achtende premier (lees hier over zijn laatste staaltje dat getuigt van een grote creativiteit en fantasie) komt uiteraard alleen als er bloemen voor zijn neus staan. Als hij plaats kan nemen op iets wat het midden houdt tussen een troon en een sjieke stoel (uiteraard groter dan die van zijn buren). Voor hij binnenkomt en ook bij vertrek moet iedereen opstaan (voor zover ik weet gebruikelijk bij staatshoofden, iets wat hij niet is).

En voor het geval iemand hem een onverhoeds gedane uitspraak in de mond wil leggen werd speciaal voor deze toespraak de goede tolk vervangen door een zo goed als onverstaanbare. Die volgens mij de vertaalde toespraak gewoon voorlas van een blaadje.

Had-ie nog wat zinnigs te missen? Als je de premier (die lange voornaam is een door Sihanouk gegeven eretitel die zoveel betekent als de Grote Beschermheer) mag geloven is Cambodja niet minder dan een economisch wereldwonder. De groeicijfers zijn inderdaad indrukwekkend te noemen, weinig landen doen dat over zo’n lange periode na. Maar wat er niet bij verteld wordt is minstens zo interessant. Dat het land nog altijd een ontwikkelingsland is met een substantieel deel van de bevolking dat onder de armoedegrens bungelt. Waar nog altijd mensen doodgaan aan aids en tbc, enz.

Cambodja is Azië’s nieuwe lagelonenland. H&M heeft een deel van de productie al overgeplaatst. De toespraak leek meer op het voorlezen van het telefoonboek, in dit geval de jaarcijfers van het sociaal-economisch planbureau. maar dan alleen de leuke feiten. En dat bijna anderhalf uur lang.

Gelukkig kwamen daarna andere sprekers die wat kritischer konden zijn omdat ze een stuk onafhankelijker kunnen opereren als buitenlandse onderneming bijvoorbeeld. En dictator of niet, de regering heeft naast heel veel steken laten vallen (en steekpenningen aangenomen) ook veel bereikt. Ondanks de corruptie en trage werking en soms onbegrijpelijke beslissingen. Niets is zwart-wit.

Landen die uit een oorlogssituatie komen hebben binen 5 jaar de kans weer te hervallen in een oorlogssituatie. Dat is Cambodja in elk geval nu al weer een tijd bespaard gebleven.

Over de vegetarische avonturen later toch maar ene keer. Maar wel leuk te vermelden is dat ik deze week op zoek was naar een winkel van een biologische boerencoöperatie. Nou die hadden niet veel, behalve veel groenten. Toen ik vandaag een andere straat nam onderweg naar huis, kwam ik vlakbij mijn straat deze winkeltegen (met 3 filialen al). Met gifvrije groenten, fruit, vrije uitloopeieren, bruin brood, aardappelen (heerlijk!) én Remia mayonaise. Omdat je hier nu eenmaal vaker rijst of mie eet, krijg je nooit ene grote portie aardappelen o je bord. Een MacD is er gelukkig nog niet, dus ik ben zelf maar piepers gaan jassen en in de wok gebakken. Dat was even schrokken.

‘s Avonds zowaar op hún initiatief een gesprek met twee heren MSM/TG/+ gehad die me wat vragen wilde stellen over een fonds voor die groep in Cambodja. Of ik wilde helpen denken en schrijven (en helpen vullen – maar dat denken ze er vooralsnog waarschijnlijk bij). Dinsdag ontmoet ik ze bij het Men’s Health Center (eigenlijk een dienstverleningscentrum voor homo’s, maar dat is iets te duidelijk), toevallig in de straat waar ik werk. Ik kom een uur later dan de afgesproken tijd, anders zit ik zo weer een uur te wachten Want een notie van tijd en afspraken….niet echt.

Kortom, lieve familie en vrienden. jullie zullen wel merken dat ik me nog niet echt verveel. En ik verbaas mezelf – ondanks dat ik wel wat mis van de andere kant van de aardkloot – heb ik nog geen last van heimwee. Morgen een zakelijk visum voor een jaar aanvragen en de laatste werkdag voor een lang weekeinde met ‘s avonds een etentje bij kennissen (de vrouw is bestuurslid bij Star Kampuchea, dus het belooft ook een interessant gesprek over werk te worden). Maandag is hier een Boeddhistische feestdag.

BiologischCambodjaEKOHun SenPhnom Penh