Huizenjacht in Phnom Penh

Voor het eerst gooide ik de zoektocht naar woonruimte in Phnom Penh over een andere boeg en dat had ik eerder moeten doen… Een paar nachtjes hotel en vandaar gaan zoeken. Op huizenjacht in Phnom Penh én een mooie toegift in de avond.

Tevoren had ik de advertenties opgeslagen en zo kon ik snel reageren op de meest aantrekkelijke appartementen. Telefoonnummer achtergelaten en hup binnen een uur drie telefoontjes en dito afspraken. Zo werd ik ook nog op een app herkend door een bekende (verstopt achter een onherkenbare foto) en die wist zo enkele goedkope, maar nieuwe appartementen in een leuke buurt.

Zo is mijn eerste uitgeruste dag volgeboekt met een huizenjacht in Phnom Penh. Toch ruim de helft goedkoper dan – hoe leuk ook – een resort. Nog los van de andere beperkingen: gasten komen en gaan, en personeel heeft weet van elke scheet die je laat.

De eerste afspraak met Untenu’s partnerorganisatie BC staat ook al in de steigers, ze willen me maandag al zien.

Als klap op de vuurpijl kreeg ik gisteren een verrassing: mijn liefste mannetje komt 2 weken eerder dan gepland over uit Nederland.

Huizenjacht

Vrijdagavond begon de telefoon te rinkelen en kwamen de eerste mailtjes binnen. Dat ging zaterdag door terwijl de eerste tussenpersoon al om 9 uur op de stoep stond om me op te halen. Dat zijn dezelfde tussenpersonen die mijn zoektochten op Facebook frustreerden met voorstellen die bij lange na niet aan mijn wensen voldeden (andere wijken, te duur, geen lift, etc.).

Ik snap het ook allemaal wel, er hangt voor hen veel vanaf. Vooral omdat ze vaak pas commissie krijgen als ze iemand aanleveren die een jaar lang huurt, wat bij mij dus nooit het geval is.

De eerste bracht me naar Relax Hotel & Apartments. En nee, de naam zegt niets over een one hour hotel, waarvan er hier ook velen zijn voor de pleziertjes waarvoor Cambodjanen niet thuis terecht kunnen. Het appartement was best aardig met een formidabel uitzicht. Maar viel ook direct af vanwege een open raam naar de slaapkamer. Niet praktisch voor iemand die duister nodig heeft om te slapen.

Dat ging snel, deze mijnheer had maar één adresje. Dus belde ik snel de volgende die me voor ‘Relax‘ oppikte en die me langs een vijftal appartementen loodste. We zakten steeds verder af van het centrum en vaak was de slaapkamer groter dan de keuken waar je ook moest leven. Allemaal luxeproblemen, maar over een maand wonen we daar met zijn tweeën en ik ontvang er ook wel eens gasten voor het werk hier. Dus dat was allemaal niks.

In een race tegen de klok zette hij me net op tijd af bij de Duitse ambassade, alwaar nummer drie me zou oppikken voor een interessant aanbod. $500,- én een zwembad op het dak. Te mooi om waar te zijn. Dat was het ook. Wederom een minileefruimte met typisch Cambodjaanse hardhouten stoelen – eerder tronen – die voor geen meter zitten. 

Deze mijnheer was óf homo, óf gewoon gezellig op zijn Cambodjaans nietsvermoedend handtastelijk. In ieder geval leidde hij me naar een aantal complexen en eentje voldeed niet aan mijn wensen dacht hij. Maar ik drong aan op bezichtiging. Et voilà! 

Voor een goede vergelijking wilde ik wel meer zien, want dit was de eerste die oké was, maar wel duurder dan gepland. Al tijdens het tweede appartementsbezoek kreeg hij een telefoontje dat de servicetoeslag en de toeslag voor gebruik van de wasmachines kwam te vervallen. Ik wist genoeg.

Toen kreeg ik nog een appje van een vriend van me hier, die had in zijn buurt (een hele leuke buurt) wel een appartement. Ik erheen, maar helaas naast een bouwplaats en de dame in kwestie kreeg het raam van de badkamer niet dicht waardoor het een teringherrie binnen was.

Lopend naar de nieuwe lokatie van Café Soleil (de oude lokatie was niet meer leefbaar door de bouwwoede in de straat) verloor ik een liter vocht, want Sothea Ros Boulevard bleek veel langer dan gedacht en uiteraard zat het vega-tentje helemaal aan de andere kant als waar ik was.

Aldaar besloot ik me nog één keer op te laten pikken door een tussenpersoon op een brommer (mijn heupen protesteerden inmiddels al van zoveel wijdbeensheid). Bij de derde bezichtiging gaf ik het op. Meer kwellen had geen zin. Er was nog één volhardende man die me bleef bellen, die heb ik afgezegd.

De handtastelijke heb ik een appje gestuurd of de prijs naar beneden kon. Dat kon. En vandaag ga ik over. Keurig binnen de door mezelf gestelde termijn.

Bureau Buitenland

Mijn eerste bezoek aan Blue Chilli zit er ook weer op, de show heb ik overgeslagen. Ik werd voorgesteld aan twee Vlaamse heren – Pascal Laureyn en Kris Janssens – die sinds anderhalf jaar in Phnom Penh wonen en er werken als free lance journalisten:

Wat volgde was een geanimeerd gesprek over Cambodja, linkse politiek, Vlaanderen-Nederland-Brabant en wat al niet meer. Het leuke was, de heren (in ieder geval Kris) werkt ook voor Bureau Buitenland van de VPRO en maakte onlangs een reportage over verantwoord textiel uit Cambodja.

Ik attendeerde onze vrijwilligers hierop, en ook op twitter maakte ik er melding van. Je kan het hier terugluisteren. Een ander onderwerp dat de heren aansneden was het zogenaamde Aids-dorp in Cambodja, klik hier voor die reportage (en dan ben je meteen op hun webstek).

Het was voor hen leuk om een luisteraar (“Je hebt een luisteraar!”) te spreken. Het genoegen was geheel wederzijds. Het was mooi om ver van huis een goed gesprek te hebben over zaken die dicht bij huis spelen.

Bureau BuitenlandCambodjaKris JanssensPascal LaureynPhnom PenhVPRO