Ron van Zeeland

Eén van de leuke zaken in Phnom Penh is de Blue Chilli. Een homobar met travestieshows op vrijdag en zaterdag. Ik kijk altijd met extra interesse naar mijn collega’s.

Blue Chilli is ongeveer de drukst bezochte homobar van Phnom Penh, als je de discotheek Heart of Darkness niet meetelt, want daar komen bovengemiddeld veel homo’s, maar heeft niet het etiket ‘gay‘.

Omdat de gemiddelde Cambodjaan niet zoveel geld heeft om een biertje in een bar te betalen, maar wel van een verzetje houdt, gaat het er ongeveer zo aan toe. Veel jongens staan zonder een drankje of doen de hee avond met één consumptie.

Er is nog een groep jongens dat buiten op het terras wacht totdat de uitlandigen (hier expats genoemd) en de toeristen arriveren. In de hoop iemands aandacht te trekken, een drankje te krijgen, een avondje in iemands gezelschap te verkeren of zelfs meer. Een gedeelte van die jongens wordt hier money boys genoemd. Veel van hen ontkennen ten stelligste money boy te zijn, maar naar Westerse maatstaven zijn ze dat wél.

Maar wat wil je ook in een land waar werken nauwelijks loont, vooropgesteld dat je een baan hebt. Dan is een buitenlander een buitenkans. Na afloop van de optredens stroomt de tent leeg.

Maar terug naar Blue Chilli. Ondanks voorgaande is het leuk om het hele spel te aanschouwen. En daarnasst valt er op de vrijdag- en zaterdagavond meer te zien: de travestieshow.Overigens ook aan de artiesten is te zien dat er niet veel geld is. Maar met de middelen die ze hebben maken ze er wat van. Hun uitdossingen hangen vaak met spelden aan elkaar, of in het ergste geval vallen ter plekke uit elkaar. De rafels hangen er aan en soms straat de armoe ervan af.

Dit alles doet niets af aan hun enthousiasme, zoals onderstaand fragment wel laat zien. Hierbij moet ik aantekenen dat deze ster van de Blue Chilli zich hier nog koest houdt. Haar specialiteit is een woeste imitatie van Lady Gaga, het liefst uitgevoerd op de bar. Daar is het licht niet goed om te filmen, vandaar dit ingetogen optreden:

Er is een vaste ploeg van Khmer drag queens, die dan eens een Engelstalig lied playbacken, maar ook hun hand niet omdraaien voor een Chinees of Vietnamees lied. Af en toe komt er een traditioneel Cambodjaans lied voorbij. Hun danscapaciteiten overtreffen hun playbackcapaciteit in hoge mate.

Af en toe is komt er een internationale delegatie voorbij, vooral die van de Filipijnen maken indruk. Niet alleen omdat die vaak net een stapje verder gaan als het gaat om de komische toets, maar het ziet er net wat gelikter uit.

Ook is er geregeld een Fransman te gast, of moet ik zeggen Française, die er niet echt betoverend uitziet, maar zeer gepassioneerd een Frans chanson playbackt. Haar interpretatie van de live-uitvoering van Je suis malade (deze hier, door Lara Fabian), is wereldberoemd in Phnom Penh.

Voor de lokale travestieten is het ook echt werk. Soms krijgen ze geld toegestoken door publiek, maar ik denk dat ze ook gewoon betaald worden. Op de Thaise mede-eigenaar ‘Madame O’ na dan.

Wat Blue Chilli verder nog bijzonder maakt is dat ze een zekere verantwoordelijkheid naar de lhbt-gemeenschap hooghouden: gratis condooms en glijmiddel zijn verkrijgbaar aan de bar en ze subsidiëren de jaarlijkse Gay Pride.