We konden er op wachten. De cynische commentaren in de krant. ‘De SP kan niet zonder Marijnissen’, kopt het Brabants Dagblad vandaag.
SP-congres in Van Nellefabriek
‘De SP wil niet zonder Marijnissen’ was treffender én eerlijker geweest. En de opvolgers staan al klaar. Als ik Agnes Kant zo hoor, doet ze niet onder voor Marijnissen. “We worden geschoren, soms terecht. Dat zal nog wel even doorgaan, en daar moeten we maar aan wennen.” Aldus Jan Marijnissen in zijn toespraak na zijn herverkiezing. Een verslag van het SP-congres afgelopen zaterdag.
Die laatste opmerking lees ik nergens terug. Ik begin eigenlijk met het einde van het congres, omdat het wel symboliseert hoe de beleving van de meeste congresgangers tegengesteld is aan de weergave in de pers. We moeten er inderdaad maar aan wennen dat we meer dan ooit kritisch gevolgd worden. Dat is ook terecht, maar de stemmingmakerij die ik de laatste tijd soms constateer is niet in overeenstemming met mijn beleving van de werkelijkheid.
Nog nooit zag ik op ons congres (misschien niet eerder opgevallen) zo veel groepen zich presenteren. Zo was er een club (foto boven) die handtekeningen verzamelde voor millenniumdoelen. Ook (ik vermoed) Bont voor Dieren liepen in een nertspak handtekeningen te verzamelen tegen het fokken van pelsdieren. De Vrouwenbond FNV en ik dacht ook Amnesty stonden met een kraam in de verzamelhal van de voormalige Van Nellefabriek in Rotterdam.
Nooit eerder leek een SP-congres ook zo massaal bezocht. Maar goed, wat wil je met ruim 50.000 leden en een groeiend aantal afdelingen die door de ledengroei ook meer afgevaardigden mochten leveren voor het congres. Echt discussiëren valt ook niet mee met 1000 mensen, dus in tegenstelling tot het laatste congres waar ik bij was, moesten sprekers zich nu tevoren aanmelden en 58 mensen hadden dat ook gedaan. Iedereen kreeg 2 minuten spreektijd in eerste instantie. De congrescommissie antwoordde na de lunchpauze en daarna kregen de eerste sprekers een tweede termijn van 1 minuut. En ja, ook dissidente geluiden kregen netjes spreektijd. En ja, het staat de aanwezige leden vrij door middel van aplaus, getrommel of boegeroep hun waardering danwel afkeuring kenbaar te maken. Een geheime stemming leerde dat slechts 58 afgevaardigden hun stem niet op Jan Marijnissen hadden uitgebracht. Ik vind het vervelend voor de kritikasters, maar er is weinig mis met ons democratisch gehalte. Dat de media de paar negatieve geluiden er juist uitpikten, was alleen maar te verwachten.
SP Roze netwerk
In de pauze hadden we afgesproken om als Roze netwerk bij elkaar te komen om wat afspraken te maken. Ons clubje groeit gestaag. De afdeling Rotterdam had een amendement ingediend met de strekking dat de SP de banden met de homobeweging moest versterken. Toen er in de tweede termijn door de afdeling Eindhoven (een beetje lobbyen hoort erbij 😉) aandacht vroeg voor het amendement en de afdeling Rotterdam dit bij monde van een netwerklid toelichtte, antwoordde Agnes Kant dat het amendement te specifiek was (er werd o.a. ook naar specifieke scholing gevraagd), maar dat de gedachte erachter voluit door de partij gesteund werd en dat de mensen achter dit amendement ook druk bezig waren en dat ze (Agnes Kant) hen (ons) daarbij alle succes wenste. Bij de stemmingen wees een krappe meerderheid het amendement af, maar de boodschap van de partijleiding was duidelijk: we worden gesteund en we kunnen doorgaan!
Als één ding duidelijk is geworden, dan is het wel dat mijn partij allergisch is voor initiatieven die aparte groepen speciaal organiseert. Jongeren en ouderen, dat gaat nog wel, maar aan aparte clubjes die meer praten dan daadwerkelijk iets toevoegen heeft de SP een broertje dood. We hebben voor mijn gevoel een enorme sprong voorwaarts gemaakt door ons ook inhoudelijk te manifesteren in de maanden voorafgaand aan het congres. We assisteren in de Tweede Kamer de woordvoerder homo-emancipatie en waren nadrukkelijk aanwezig tijdens Roze Zaterdag. Geen praatclubje dus, maar eentje die wil aanpakken.
Twee personen kregen een gouden tomaat opgespeld wegens bijzondere verdiensten voor de partij. Hans van Hooft senior (wethouder in Nijmegen) en scheidend penningmeester Marga van Broelhoven. Speciaal voor haar zong Gerard van Maasakkers het liedje ‘Cis Verdonk’ (geen familie ván). Jammer dat het bij die ene bleef, prachtige zanger. Hij heeft overigens de Brabantse SP-verkiezingsspotjes ingezongen.
Ik ben meegereden met een gedeelte van de Bossche delegatie. Op de foto hierboven zit links van me Cécile Visscher, fractievoorzitter in de Bossche gemeenteraad en onze steun en toeverlaat als fractiemedewerker op het provinciehuis. We hebben samen (naast het serieuze werk) erg veel lol.
Om 08.00 uur werd ik al opgepikt bij het station, met anderhalf uur waren we ter plaatse. De Limburgers deden er wat langer over: 6½ uur maar liefst. Eén van de Bosschenaren is trouwens de fotograaf van enkele van de foto’s die je hier ziet. De mooie foto van Jan Marijnissen en de twee foto’s waar ik ook op sta zijn van de hand van Stephan Savelberg. Zo zie je maar weer, iedereen zijn gave. Ik ben al blij als ik een beetje scherpe foto maak met mijn minicamera. Omdat we toch in Rotterdam waren, besloten Willy Lourenssen en ik het er maar van te nemen en ons in het Rotterdamse uitgaansleven te storten. Vandaar ook dit late blog over het congres. Ik moest even een dagje bijkomen van alle drukte.
