Er gaat wel eens dag voorbij zonder hiv-positieve zaken. Maar soms schaak ik op twee borden tegelijk, dan krijg ik uit het niets een appje uit Azië.
Een appje uit de Filippijnen
“hi”, was het eerste berichtje wat ik zag nadat ik wakker werd. Afzender onbekend, een nummer met landencode ’63’. De Filippijnen dus. Buiten dokter Vic Salas – die na jaren in het hiv-veld in Cambodja te hebben gewerkt terug is in zijn vaderland – ken ik daar niemand. Nou niemand… iemand die ik via Twitter ken die een tijdje in Rotterdam heeft gewoond. En een Filipijnse vluchteling die vanwege hiv-gerelateerde activiteiten zijn toevlucht in Nederland heeft gezocht.
(tekst gaat verder onder de video)
“hi” was om 01.33 uur Nederlandse tijd verzonden, en daarna niets meer. Dus ik vroeg wie de anonieme verzender was. “a friend of mine gave me your fb page“. Dit werd alleen maar mysterieuzer zo. Hierna:
i am poz
Ik moest kennelijk de informatie uit de Filipijnse poz-persoon trekken, maar ik was nieuwsgierig genoeg om door te vragen. Na enig tekstueel duw- & trekwerk leerde ik dat hij naar mijn Facebookpagina was verwezen door een vriend uit Zwitserland. Nog gingen er geen bellen bij me rinkelen, en nog wist ik niet wie de apper dan wel was.
In de profielregel verscheen de naam Bert, maar desgevraagd heette hij Mike* en hij had dringend behoefte aan hulp én aan iemand die hem begreep. Ik kreeg een kort filmpje van zijn gezicht. De appende onbekende was een mens geworden.
Wie de Zwitserse vriend was weet ik nog altijd niet, maar kennelijk had hij Mike wel verteld dat ik voor een stichting actief ben die individuele hulp biedt aan hiv-positieve LHBTIQ+personen.
Zonder hiv-medicijnen
Kort en goed: door een domme eigen fout was het hem verboden naar huis te gaan – alwaar zijn hiv-medicatie én het recept voor nieuwe pillen lag. Praktisch ingesteld als ik ben gaf ik hem op mijn beurt het Facebookprofiel van mijn kennis in de Filippijnen plus het webadres van de organisatie van mensen met hiv in de Filippijnen.
Wat volgde was een kudde beren op de weg: ik heb geen beltegoed, ik heb geen geld, ik heb geen data meer, kan je me alsjeblieft niet wat hulp sturen. Vroeger zou ik er helemaal naar van worden, maar als de medicatie echt het probleem was dan moest dat sowieso via een recept van een arts geregeld worden. En die handreikingen had ik hem gedaan. Ik volhardde in mijn advies. Hij kon mij immers berichten sturen, dus een e-mail aan de hiv-organisatie of een bericht aan mijn kennis moest ook lukken.
Na een laatste nauwelijks verbloemd verzoek om geld, zei ik dat hij bij de hiv-organisatie moest zijn, dat alleen zij de weg wisten naar hiv-remmers. Na een ‘dankjewel’ en een ‘sorry voor het storen’ hoorde ik niets meer.
Ondertussen in Cambodja: 4 ongelukken en een ongelukkige sekswerker
Van een verkeersongeval in Cambodja kijk ik niet zo snel meer op, dat overkomt ook de doelgroep van onze stichting (LHBTIQ+mensen met hiv). Sterker nog, vier keer de afgelopen week. Maar van het verhaal van de amper 20-jarige jongen die eindelijk weer uit Thailand kon terugkeren naar huis, werd ik wel even stil.
Als 17-jarige vertrok hij naar Bangkok om in een nachtclub te gaan werken. Entertainment worker wordt er dan vaak bij vermeld. In Cambodja een eufemisme voor sekswerker. En toen kwam COVID, gingen de grenzen tussen Thailand en Cambodja dicht. Gevolg: uiteindelijk raakten de hiv-remmers op en hij kon niet naar huis om nieuwe te bemachtigen.
Omdat een ongeluk nooit alleen komt kreeg hij ook nog COVID. De grenzen gingen weer open en zo kwam hij weer thuis in Battambang: ziek van de COVID en in geen tijden meer hiv-remmers geslikt. Helaas zijn onze middelen beperkt om iedereen goed te helpen. Dus een bescheiden bijdrage in de ziekenhuiskosten van $150 (€135) is wat we hem konden bieden.
De partnerorganisatie bestookte me dezelfde dag met de door ons gevraagde bonnetjes over 2021, dat houdt me van de straat zeg maar. Tussen die andere ongelukken en appverkeer uit de Filippijnen door
* de namen zijn veranderd door mij
