Goed doen is soms moeilijk genoeg

Goed doen is soms moeilijk genoeg. De eerste week beredruk met privé-afspraken en het werk kwam niet van de grond, nu is het andersom en heb ik nauwelijks tijd om te bloggen. Daar fietsen dan ook weer familieomstandigheden doorheen. Saai is het niet in Phnom Penh.

In de 20 minuten die mij resten voordat de vertaalster van untenu.org komt, praat ik jullie even bij.

Kort na mijn aankomst bleek dat de bestraling niet afdoende bleek bij mijn vader. Er zou een riskante operatie volgen. Dat hield mijn gemoed danig bezig. Uiteindelijk besloot ik de operatie af te wachten, gaat die goed, dan kan ik blijven, anders beslis ik alsnog om terug naar Nederland te gaan.

Vooralsnog heb ik weer een week lucht gekregen.

Woestijn

Ondertussen is het hier in Phnom Penh aanhoudend zeer heet en is de vochtigheidsgraad ook hoog. Het is dan ook het seizoen dat andere buitenlanders vertrekken als ze kunnen. En in die hitte haalde ik het zondag in mijn hoofd naar een kunstfestival te gaan aan de rand van het drooggelegde Boeung Kak-meer.

Ik was maar een beetje eigenwijs: het was op het heetst van de dag dat ik met blote armen achterop een brommertje zat. Met een hoedje, dat wel. Maar de nieuwe verkeersregels worden hier door corrupte agenten gretig toegepast en dus maken veel bestuurders van zo’n scooter – inclusief de vriend die meeging – heel wat omwegen om de controleposten te omzeilen. Een strooien hoedje is immers geen helm en dus ben je dan een prooi voor die volgevreten agenten.

Op die opgehoogde vlakte verrijzen inmiddels al enkele gebouwen. Het is een zeer omstreden project omdat veel mensen verdreven zijn van hun plekje aan het water, én zo’n meer heb je nodig als retentiegebied in het natte seizoen. Maar smeergeld is voor politici hier belangrijker dan droge voeten voor arme mensen. Ondertussen heeft de vlakte nog veel weg van een woestijngebied met hier en daar nog een pluk riet dat amechtig probeert te overleven.

Het is er zo heet, dat af en toe het riet spontaan vlam vat. En daar kachelden wij dan de ene verkeerder weg in na de andere. Nieuwe wegen, maar zelden zo’n beroerd wegdek meegemaakt. Het enige voordeel van verkeerd rijden is dat je terug moet en dus je andere helft zon krijgt. Verbrand je in ieder geval gelijkmatig.

Bijna op de plaats van bestemming moest ik afstappen en te voet verder, want dit was een beruchte plek voor controles. In die bloedhitte moest ik later de megadrukke Monivong-boulevard oversteken. Ik was het even verleerd, maar uiteindelijk wijkt iedereen al dan niet claxonnerend voor je.

Op de plaats van bestemming bleek het festival al afgelopen. Leve FaceBook-evenementen. Getuige de foto’s heb ik wel wat gemist. Beter opletten in het vervolg.

Goed te doen

Die harde les heb ik ook weer geleerd. Ik ben veel te weekhartig. Nee zeggen is echt gemakkelijker voor ‘Hollanders’ dan voor Zuiderlingen heb ik het idee. Dezelfde zondag ben ik gestalkt door de gastjes die regelmatig kwamen eten, zwemmen (dezelfde die me ophaalden van het vliegtuig). Het werd me te gortig, op het eind ben ik berichten gaan negeren. En hoe moeilijk ik het vond, het heeft wel gewerkt. Ik heb meer rust gekregen op dat vlak.

Wat ook wel hard is – en dat blijft lastig – is nee zeggen tegen bedelende kinderen terwijl je zit te eten. Gisteravond was het weer zo ver. Net toen ik mijn geld pakte om de maaltijd te betalen (portie gebakken rijst á €1,-) stond er weer zo’n jochie met handen in de Boeddhistische begroetingsstijl en ogen zo groot en smekend me aan te kijken.

Achteraf voelde ik me toch weer schuldig. Ik wil hier absoluut niet aan meewerken, laat dat helder zijn. Maar ik vergeet af en toe te vragen of ze eten willen. Dan scheiden de bokken zich wel van de schapen. Hebben ze honger, krijgen ze eten; willen ze geld, dan krijgen ze ‘Ate oan’ (vrij vertaald: ‘nee kind’). Het is soms moeilijk om goed te doen.

Weer in de schoolbank

Afgelopen zondag heb ik bij LINK een proefles Khmer voor beginners genomen, speciaal gericht op buitenlanders hier. Een nieuwe methode. Voor de veiligheid nam ik plaats in het beginnersklasje (ik was enige leerling dat uur). Het werkt als volgt: de docenten spreken vanaf het begin alleen maar Khmer en jij mag in het Engels uitleggen wat ze zeggen. Op Khmer spreken staat een boete van $2,-. Dat laatste bleek een grapje. Zo niet dan werd het een duur grapje voor mij.

Want ik heb nogal de neiging om mijn taalkennis te etaleren, en dat was nou net niet de bedoeling. Ik voelde me een complete idioot, want een paar zinnen geloofwaardig produceren is één, een ratelde Khmer verstaan is duidelijk twee. Maar het werkt uiteindelijk wel.

Jammer dat ik deze week te druk ben met Untenu, maar zodra ik een uurtje vrij heb – en niet te vergeten puf – dan neem ik weer een les.

Untenu

Na een enigszins stroef begin, hebben mijn werkzaamheden voor Untenu dan toch een vliegende start genomen.

Naast gesprekken met KHANA afgelopen vrijdag, heb ik ook eindelijk met onze vrijwilligers van CamASEAN gesproken. De eerste is beoogd nieuwe partner en met de tweede willen we graag de samenwerking voortzetten.

In een volgend blog kom ik er uitgebreid op terug (staat al gedeeltelijk klaar). Het idee is om samenwerkingsovereenkomsten te sluiten. Het overleg met het Vaderlandse smaldeel van Untenu verloopt inmiddels gelukkig ook snel en soepel, zodat ik vandaag onze ideeën kan voorleggen aan KHANA. CamASEAN is al grotendeels akkoord.

Het zou zomaar kunnen dat hierdoor meer aanvragen voor noodhulp binnenkomen dan voorzien en begroot. ‘Op is op’, zeggen we dan. En op zoek naar meer geld.

Als er overeenstemming is, dan leest u er hier uiteraard snel meer over.

Vandaag heb ik naast de afspraak met KHANA, ook een afspraak met iemand van CamASEAN om de webstek deels te vertalen naar het Khmer, om zo de drempel te verlagen voor mensen om een aanvraag in te dienen.

Morgen spreek ik een Nederlander die hier een paar dagen is om te praten met onder andere… KHANA. Dat biedt mij hopelijk een nog betere inkijk in de organisatie.

aidsarmoedeCamAseanCambodjahivKHANAKhmerLHBTPhnom Penhtaalles