Onbestaanbaar dat een dagje Gent zonder een bak Belgische friet wordt afgesloten. Maar deze frieten kwamen ons niet aanwaaien.

Belse frieten

Vanwege werkzaamheden aan de weg moesten we via het Antwerpse havengebied terug naar Rotterdam. Voor de grens tanken én frieten eten, want frieten smaken daar toch nét even anders dan de patat hier. Dus tanken ergens in het havengebied en frieten in een klein dorp omgeven door chemische industrie. Het werd Snackland in Stabroek.

Maar manlief miste een afslag en zo reden we eerst bijna naar Antwerpen en weer terug. Eenmaal in Stabroek was er een wegafzetting waar twee agenten op toezagen. Hoewel het dorp niet bepaald groot was, had men er toch een indrukwekkende omleiding van gemaakt. Deze eindigde uiteindelijk voor een afzetlint.

Onderweg verbaasde ik me weer eens over zoveel lelijke huizen als gevolg van Belgen die met een baksteen in de maag geboren zijn – niet gehinderd door een lastige welstandscommissie.

Terug naar het lint, voor ons twee plichtsgetrouwe ouwetjes in een koekblik op wielen die ons vriendelijk verzoek een stukje naar voren te rijden opdat wij konden keren, halsstarrig weigerden. We mochten hier namelijk maar één richting op en om 20.00 uur zou de weg weer worden vrijgegeven.

Een half uur eerder dan gepland verloste een beveiliger ons en eindelijk zouden we de laatste 50 meter tot Poldersnack slechten. De oorzaak van de omleiding en afzetting bleek het jaarlijkse dorpsfeest te zijn dat inmiddels ten einde liep. En daar stond half Stabroek zich te verdringen bij Snackland. We deden de omleiding in omgekeerde richting nog eens over en besloten ons geluk te beproeven in het naburige dorpje Berendrecht.

Frieten in Berendrecht

Berendrecht – ook niet bepaald een wereldstad, maar telt op 6000 inwoners wél twee frituren: ‘t Solft en Wim Friet. Vanwege de naam kozen we de eerste, je moet wat. Bij ’t Solft aangekomen zagen we een zaak vol klanten en twee mega-hardwerkende Chinese uitbaters. Ik vraag me af hoe ze uit dat grote verre land in Berendrecht terecht zijn gekomen. Of all places.

Ik keek mijn ogen uit: op A4-tjes had men het snackaanbod afgedrukt. Ik telde er maar liefst 72 plus nog wat schreeuwerige snackreclames aan de wand. Snacks met de meest exotische namen, maar ook zilverajuintjes, haring en mosselen.

Tussen de gezellig kletsende wachtenden ook een enkeling met wat minder geduld: zachtjes morde een jongeman in trainingspak dat hij al om half acht had besteld om het om acht uur op te halen. Ondertussen was het al half negen, hij wachtte ongeduldig, en hadden wij nog niet eens besteld.

Blijven we of geven we het op? Ik zie enkele Berendrechters lachen om onze hardop geuite twijfels. We besluiten te blijven totdat we wat gegeten hebben.

De frietenbakker veegt geregeld het zweet van zijn voorhoofd en probeert tussendoor een slok ijsthee te nemen maar het blikje valt uit zijn hand. Ook dat nog: dweilen. Om beurten nemen ze bestellingen op. Hij had behoorlijk moeite met het Nederlands, terwijl ik bij de vrouw zelfs al een licht Brabants accent bespeurde.

De laatste man vòòr ons mag nu bestellen, het is een Oost-Europeaan die het Nederlands niet machtig is. De Chinese man vraagt in niet goed verstaanbaar Nederlands of er zout op de frietjes moet waarop de man in gebrekkig Engels antwoordt dattie het niet begrijpt. Ik roep:

Salt!

De jongeman die voor hem bestelde kijkt me lachend aan. Het kan maar duidelijk zijn, en zo houden we de vaart er in.

Maar eerst moesten nog wat online bestellingen afgehandeld werden – te herkennen aan de QR-codes op de bonnetjes. De snackbarmijnheer roept een naam van een besteller in combinatie met wat vage snacknamen. Niemand die zichzelf of de eigen bestelling herkent en zo blijft tot twee keer toe een tas met frieten en aanbehoren op de counter staan afkoelen. Totdat de besteller maar eens informeert – en jawel – het was toch voor hem.

Iets over negen mogen we dan eindelijk onze bestelling plaatsen. De dame verontschuldigt zich wel vier keer bij ons. “Geen probleem”, herhaal ik ook een aantal keer. Dan gaat het snel, kennelijk hebben we voorrang gekregen op enkele online bestellingen. Kwart over negen is onze bestelling gereed, een kwartier later hebben we gegeten en kunnen we eindelijk onze weg vervolgen naar Rotterdam.

De teller staat op één uur en drie kwartier. Ik heb betere Belgische frieten gegeten, maar ik heb me geen minuut verveeld.