Een echte regeldag was het gisteren. Weblog bijgewerkt; wat administratieve SP-zaken bij elkaar gezocht; de oude huisarts om onze dossiers én de vergeten griepprik gevraagd; boodschappen gedaan en tussendoor nog een was gedraaid. Maar eindelijk dus voor een nieuwe huisarts gezorgd. Telefonisch had ik de assistente alvast onze namen doorgegeven. Dat zorgde voor een aardig misverstand…
Toen ik de envelop met de praktijkinformatie kwam ophalen zag ik onze namen… dhr. van Zeeland en mevr. K. (op verzoek van Cees houd ik het op dit weblog bij zijn voornaam). Dus ik zeg tegen de assistente: “Er staat mevrouw K.” “Oh”, zegt ze, “Hebben ze de twee verwisseld”. Nu werd het leuk. Ik vertel haar dat het dhr. & dhr. moet zijn. “Dat moet natuurlijk kunnen, euh, dat komt tegenwoordig steeds vaker voor.”
“O ja?” vraag ik. “Eh, dat mensen er voor uitkomen”, probeert ze nog net niet wanhopig. Met een “Dat hoop ik” lukte het me om het niet genanter te maken.
Aardige assistente hoor, maar jammer dat mensen in een kramp schieten als ze zo’n vergissing maken. Beetje luchtiger mag best, maar de angst om op homotenen te staan is denk ik groter. En dan krijg je dit.
Het Woelige Nest
’s Avonds had ik nog een redactievergadering van ons familieblad ’t Woelige Nest. Ik was al aardig afgepeigerd, maar deze vergaderingen zijn natuurlijk heel informeel en meestal ontaarden ze in gezellig geklets en veel gelach. Mijn oom had een nieuwe vormgeving bedacht, zag er fris en strak uit. We denken altijd dat we het blaadje niet vol krijgen, maar met dertien ooms en dito aanhang en nazaten is het niet zo moeilijk. En altijd was er wel iemand die in de krant heeft gestaan. Dit keer een bescheiden berichtje van een gouden bruidspaar, maar toch.
