Net terug van vakantie ben ik meteen in een volle agenda gedoken. Veel afspraken, fractie-overleg en nare publiciteit. Azië heeft heel veel en ook diepe indrukken achtergelaten.
Er zijn ook teveel mooie foto’s om te delen, dat moet gedoseerd. En om te voorkomen dat er alleen toeristische praatjes en plaatjes verkondigd worden eerst maar eens wat eerste indrukken. Details volgen later.
Zoals Azië een warm bad was, zo ervoer ik ons landje als een koude douche bij thuiskomst. Natuurlijk was ik blij mijn familie weer in de armen te kunnen sluiten en de poezen te zien. Maar ik had op afstand al het nodige nieuws meegekregen, en ik moet zeggen, dat stemde niet echt vrolijk. Dat afgezet tegen de positieve energie die ik – ondanks armoede en wateroverlast – vrijwel overal in Zuidoost Azië ervaren heb, maakte dat ik vrijwel meteen heimwee kreeg naar dáár.
Eergisteren de apotheose, iets wat door sommigen afgedaan wordt als symboolpolitiek. Maar symbolen zijn soms nodig, en nu zeggen ze iets over de staat van ons land (door mijn roze-rode bril bezien): kil, politiek uitgeleverd aan een uiterst rechtse beweging die zelfs fatsoenlijke politieke partijen tot onfatsoenlijk beleid dwingt (ik heb het over Mauro). Een gedachte die veel door me heen ging de laatste dagen: moet ik na alles wat ik gezien en gevoeld heb in Azië, me nu met dit soort zaken gaan bezighouden?
Het antwoord is blijkbaar ja, maar daar is mijn laatste woord nog niet over gezegd. Azië heeft namelijk veel losgemaakt.
Wij zijn van Bangkok via Cambodja (Siem Reap, Phnom Penh, Sihanoukville) naar Vietnam (Saigon/Ho Chi Minhstad, Hoi An, Hanoi) gereisd en tot slot nog 2 dagen in Bangkok geweest.
Drie landen die elk heel verschillend zijn, maar elk op hun eigen manier veel energie uitstralen.
Maandag zat ik bij RADAR om te praten over weigergemeenten (gemeenten die geen wettelijk verplicht meldpunt discriminatie hebben ingericht, maar het geld ervoor wel hebben geïnd van het Rijk). En natuurlijk is dat erg. Maar laat ik een voorbeeld geven van iemand die we in Cambodja leerden kennen. Hij had slechts één vriend, die net als hij homo is. Inmiddels ongelukkig getrouwd met een vrouw, een kind. Zijn eigen moeder vraagt hem geregeld of hij soms homo is en de druk om een vrouw te trouwen wordt almaar groter. Hij wil niet, maar weet niet of hij bestand is tegen de druk van de familie.
Dat is andere koek dan hier. En dan heb ik het niet over de gebrekkige bestrijding van hiv en aids, een veel voorkomende ziekte in Cambodja. Tel de armoede erbij op, de wateroverlast. En je merkt niet echt dat de mensen van hun stuk te brengen zijn. In alledrie de landen zag je weinig mensen bedelen en veel mensen op creatieve wijze een kostje bij elkaar scharrelen. Soms irritant voor de toerist, maar het hoort erbij. En altijd geïnteresseerd in naar wat jou er toe brengt een vakantie door te brengen in hun stad of land.
Ondanks alle kommer en kwel die ik ook gezien heb, blijven de warmte en de energie me toch het meeste bij. En die zorgen ook voor het gevoel van heimwee en het onbestemde gevoel dat maar moeilijk wegebt: wat doe ik hier eigenlijk? Wees gerust, voorlopig werk ik stug door, zij het met een beetje tegenzin. Morgen de begroting van Cultuur en Sport.
Reageren?