COVID & Berlijn: het blijft fascinerend te zien hoe verschillend de aanpak is ten opzichte van Nederland. Papier is geduldig…
Terwijl Willem-Alexander & Máxima landden in Berlijn, reden wij de stad uit per trein.
We kwamen met regen, en werden ook met regen uitgeluid. De eerste buitenlandse reis sinds de lockdowns zorgde voor verwondering vanwege de lokale maatregelen, en vooral de handhaving ervan. En dankzij de vele corona-wandelingen waren mijn spieren zo goed getraind dat ik de week zonder pijnstillers door ben gekomen.
Hieronder wat observaties.
Apps, test- & prikbewijs
Tevoren zei iemand me dat je je op elke straathoek kunt laten testen. Dat zal wel dacht ik nog. Maar inderdaad, om de 50 meter zie je een testlocatie. Soms een klein tentje op een plein, soms in een winkel achter een schot of in een leegstaand pand dat tijdelijk is omgebouwd.
Wie in Berlijn een winkel binnengaat draagt ten eerste een mond-neusmaskertje, en ten tweede: bij de ingang laat je je gegevens achter. De eerste keer vulden we een formuliertje in, je wilt sneller schrijven dan je kunt, met een onleesbaar adres en telefoonnummer tot gevolg. Maar… er zijn ook (ten minste) twee apps die gebruikt worden. Daar vul je je gegevens in en je kunt met behulp van een QR-code zelf inchecken.
Inentingsbewijs
Bij restaurants en café’s geldt: buiten kan je sowieso aanschuiven op het terras. Wil je binnen zitten dan dien je een bewijs te overhandigen dat je twee keer bent ingeënt.
En daar gaat het fout.
Bij het eerste Grand Café ging het al mis. We mochten meteen naar binnen, alwaar een medewerkster de inentingsbewijzen aan tafel zou komen controleren. Ze bekeek de gele vaccinatieboekjes (die volgens Hugo de Jonge internationaal niet als rechtsgeldig zouden worden beschouwd). Vervolgens zei ze dat het bewijs pas geldig was 5 tot 6 weken na de tweede prik (!). Maar – zo zei ze: “Ich bin tolerant“, en we mochten bestellen.
Bij een koffietent een dag later was ik mijn gele boekje vergeten, maar toen ik zei dat ik op dezelfde dagen als mijn echtgenoot was gevaccineerd kon ik zo doorlopen.
Bij weer een andere tent volstond een vluchtige blik op de corona-app (die toch echt pas twee weken na de tweede vaccinatie geldig is. Hierdoor heb ik zo mijn twijfels over de effectiviteit van de maatregelen. En houd ik mijn hart vast voor de weerslag ervan op het aantal besmettingen over een aantal weken.
OV: overdag mét, ’s avonds zonder masker
In het fantastische fijnmazige OV-netwerk van Berlijn kan er geen misverstand over bestaan: je draagt een ffp2-masker. En je ziet nauwelijks mensen zonder in de U-Bahn, S-Bahn of Metro-tram.
Dat wil zeggen: overdag. Want er wordt door Berlijners aardig wat bier en andere alcoholhoudende dranken verstouwd. Veelal aangeschaft in een klein winkeltje en op straat genuttigd. Tegen het weekeinde werd het weer beter en werd het stervensdruk op straat. Over de ellendige elektrische deelstepjes kom ik een andere keer nog wel terug. Die ene avond dat we pas rond 23.00 uur de metro-tram instapten was het snel duidelijk. Het was gedaan met het maskerdragen. De sociale controle werkte ook niet meer. Ik vermoed dat men geen zin had de toorn van de aangeschoten jongelui over zich af te roepen. De goeden niet te na gesproken, maar het merendeel was reisde ontmaskerd.
Controle is er sowieso niet of nauwelijks. één keer werd me de afgelopen week om een vervoersbewijs gevraagd door een mobiele controleur in burger. Toegangspoortjes kent het stedelijke railvervoer überhaupt niet.
De kroeg in…of toch maar niet?
Toen we het laatste stukje naar het appartement liepen, besloten we eens een duikje in het homo-leven te nemen (de LBTIQ+ was niet vertegenwoordigd). In onze buurt bevond zich een roze etablissement met de toepasselijke naam Betty F. (Voor de jonkies onder ons: in de VS waren de afkickklinieken van Betty Ford berucht).
Ik zou eerst bemaskerd en wel poolshoogte nemen. Ik liep het trapje af en wierp een blik in het niet al te grote souterrain-café waar elke stoel bezet was en alle bezoekers – geheel volgens de regels – maskerloos de herwonnen vrijheid vierden. Ik besloot rechtsomkeert te maken. Onze tweede vaccinatie was immers nog geen week geleden en dit leek me vragen om problemen.
Straatdansfeesten
Toen ik mijn huiswerk deed voorafgaand aan het weekje Berlijn las ik dat er weer gedanst mocht worden. Op straat weliswaar. En zo zagen we op diverse plekken afgeschermde ruimten op parkeerplaatsen waarboven je af en toe een tiental handen omhoog zag gaan.
Helaas werd het geluid niet afgeschermd. Je houdt van die muziek of niet natuurijk. En na dat verschrikkelijke jaar moeten we zelf ook maar wat tolerantie opbrengen voor de jeugd. Die het tenslotte bepaald niet makkelijk had.
BerlijnBerlincoronacovidponytestenvaccineren
Reageren?