De buurttuin schoon- en bijhouden aan de drukke ‘s-Gravendijkwal levert saamhorigheid en soms een compliment op. Maar ook observaties van aso’s en paradijsvogels.
Aso’s
Zo heb je de welbekende aso-automobilisten. Meest jonge gasten in kleine zwarte autootjes die – ook als je keurig even de sproeier uitzet – het gaspedaal nog wat dieper indrukken. Soms begeleid door een scheldpartij uit het raampje.
Met mijn reflecterend oranje hesje aan viel ik goed op, wat geen overbodige luxe is als je vanaf het trottoir de overkant van de weg moet bereiken.
Vorige week schrok ik echt wel toen zo’n idioot me wilde laten schrikken en in volle vaart de parallelbaan op stoof en vlak voor me even uitweek naar mij om meteen weer bij te sturen.
Je weet ook nooit wat die gasten ophebben waardoor ze zo opgefokt zijn. Alsof hun hormonen nog niet gevaarlijk genoeg zijn. Dus het is met recht soms levensgevaarlijk om de buurt wat op te fleuren.
We vormen met zijn allen sowieso een straat met kleurrijke bewoners. Er bevinden zich enkele opvanglocaties voor thuislozen, er is een huis waar zusters in Moeder Teresa-tenue voedsel uitdelen en een opvanghuis voor psychiatrische patiënten.
Voor mij horen ze er bij, ik weet niet beter. Toen de gemeente een aantal jaar geleden de zogenoemde overlast wilde spreiden over de stad, zag ik daar het nut niet zo van in. Enkele nieuwe – lees: rijke – bewoners hadden moeite met de paradijsvogels in de buurt – waarschijnlijk bang voor waardedaling van hun stulpje.
Soms levert het ook wel amusante situaties op.
Ik hoor niks!
Terwijl ik met een gieter de planten aan het bewateren was – met grondwater dat hier gewoon op straat werd gepompt vanwege werkzaamheden – zie ik twee mannen aan komen lopen. Of eigenlijk moet ik zeggen: ik hoorde er eerst één. Die deed een poging mee te zingen met wat hij hoorde op zijn hoofdtelefoon toen hij een bekende zag en iets tegen hem schreeuwde.
Wat de bekende zei hoorde ik niet, maar de schreeuwzanger deed een paar seconden zijn hoofdtelefoon af en riep:
Ik hoor je niet want ik heb een koptelefoon op!
Om vervolgens meteen zijn hoofdtelefoon weer op te doen en al schreeuwend het gesprek, of wat ervoor moest doorgaan, voort te zetten. Schouderophalend zei zijn gesprekspartner iets terug, waarop de schreeuwlelijk zijn eerste antwoord luidkeels herhaalde: “Ik hoor je niet want…”
Etcetera.
Alle korte verhalen van dit blog op een rij -> ZKV.
