Zaterdag 30 november verzorg ik een presentatie over aids-activisme in de jaren ’80 en ’90 en wat hiv anno 2019 betekent voor de lhbti-gemeenschap.
Zuster Clementia Maculanda
Ik denk dat ik Zuster Clementia Maculanda stuur. De zusterorde, bekend onder de naam Order of Perpetual Indulgence, is immers ontstaan in de tijd at aids de kop op stak. Bovendien is het wat je noemt een gender fuck van jewelste, dus past het ook goed bij het Tender Center. Zuster Clementie Maculanda kunt u nog kennen van AIDS2008, zie hier. Dus een praatje als non is queer activisme in de praktijk.
Nu wil ik mezelf niet een aids-activist van het eerste uur noemen, dat waren de pioniers die met hiv en aids worstelden in de eerste plaats zelf. Op dat moment was ik zelf vooral bang om het te krijgen, Magere Hein lag immers overal in de gay scene op de loer.
COC & Radicale flikkers in de provincie
Dat wil niet zeggen dat ik niets deed, integendeel. In de provinciesteden Oss en ‘s-Hertogenbosch hebben we in COC-verband het nodige gedaan. In de beginjaren kwam dat vooral neer op praktische hulp en handreikingen. In de links-radicale flikkerbeweging (de Roze Driehoek in Eindhoven) werd dat praktische op een andere manier ingezet door middel van safe sex party’s. In Oss bleef het bij massagelessen – met voor die tijd best gewaagde publiciteit ook:
We zouden anoniem op de foto komen, maar iedereen herkende ons uit het huis-aan-huisblad. In ‘s-Hertogenbosch ontstond één van de beste buddyprojecten voor mensen met hiv/aids. Dat allemaal onder de bezielende leiding van wijlen Jan Straatman.
Aids in de jaren negentig
In de jaren negentig gloorde er beetje bij beetje hoop, zo ook bij mij. Maar testen op hiv had nog heel lang geen zin. Ik verhuisde naar Rotterdam, alwaar de Cosmo Bar een veilige plek was voor hele veel mensen uit alle windstreken, voor de transvrouwen die tippelden op de Keileweg, leermannen, etc. Mede-eigenaar Glenn heeft zonder veel bombarie veel mensen geholpen die ziek werden en het alleen niet redden.
Januari 1999 – R’uit Magazine
21e eeuw: zien we elkaar nog?
In 2000 voelde het voor mij voor het eerst veilig genoeg om me te laten testen op hiv. En zoals bekend was de uitslag positief. Ik sloot me aan bij de Hiv Vereniging in Rotterdam. Het Ron Wichmanhuis aan de Westersingel was een ontmoetingsplek voor mensen met hiv/aids. Het Ron Wichmanhuis was aanvankelijk ingericht voor zorg voor mensen met aids. Compleet met bedden. Met de nieuwe hiv-remmers veranderde de zorg en de behoeften van mensen die leven met hiv.
De onderlinge solidariteit – óók van lesbische vrouwen – is iets wat ik nooit zal vergeten. Maar stigma ín onze eigen gemeenschap was en is er ook. En onwetendheid, nog altijd, ondanks de betere medicatie en betere levensverwachting. En wat doen we daar aan in deze tijd van datingapps en verdwijnende fysieke ontmoetingsplekken?
Enfin, genoeg om een half uurtje mee te vullen en hopelijk tref ik een generatie-overstijgend publiek volgende week. Ik spam u nog wel een keertje om volk naar het Tender Center te lokken. Mocht je nog op Facebook ‘zitten’, vergeet dan vooral niet aan te geven dat je komt (zie evenement aan het begin van dit bericht).
Reageren?