Vorige week vrijdag: uitgestelde AIN-keuring. Dokter E. bleek al even naar een ander ziekenhuis te zijn overgestapt. Nadat hij ruim 12 jaar het intiemste onderzoek bij mij en vele andere homomannen met hiv uitgevoerd had, lag ik vanochtend met de benen wijd boven het hoofd van een vrouwelijke arts, geassisteerd door een co-assisitente. Hoeveel vrouwen verging het niet omgekeerd, dus niet zeuren en uit die broek.
Het is Khmer Nieuwjaar en al weer bijna 9 jaar geleden dat ik voor het eerst naar Zuidoost Azië ging. Ik móest een keer mee naar Thailand volgens mijn man. Vooruit dan, maar dan óók naar Cambodja. Ik had altijd een fascinatie voor dat land gehad. En als we toch in de buurt zijn, waarom dan niet ook naar Vietnam? En zo geschiedde. De gevolgen zijn bekend.
Terwijl de zon schijnt, de tulpen bloeien en Lola weer wandelde in Het Park, overpeins ik hoe het verder gaat in Cambodja. Het reisadvies is aangescherpt, Untenu's projecten lopen - wat zeg ik - hollen vooruit. Zie daar mijn zorgen.
Terwijl er over de grens werk aan de winkel was, gebeurde me vrijdag wat me al een tijdje niet was overkomen: over mijn eigen grens gegaan. Gevolg: twee dagen meer slapen dan wakker. Inmiddels rustig aan weer begonnen met noodzakelijk werk voor de stichting, en de rubriek 'ondertussen in Cambodja'.