Untenu: 4 jaar erbij

En toen waren mijn eerste vier jaar als voorzitter van Stichting Untenu voorbij. Wat ging goed, wat kan beter, kwamen de verwachtingen uit? Tijd voor een evaluatie voorafgaand aan de herbenoeming.

Vòòr Untenu

Dit blog ben ik ooit begonnen omdat ik als kersvers lid van Provinciale Staten van Noord-Brabant de kloof tussen de vrijwel onzichtbare politici en de Brabanders een beetje kleiner wilde maken.

Een poging om te laten zien dat de abstracte provinciale beleidsmachine dichter bij het dagelijks leven stond dan menigeen dacht.

Ik schreef op dit blog en werd ook actief op de sociale media omdat je natuurlijk niet voor de kat zijn viool schrijft – maar met een reden, een doel: mensen bereiken.

Dat lukte aardig – en ik ga nu even gierend door de bocht – maar op een dag ging het goed mis en besloot ik mijn zetel ter beschikking te stellen, zoals dat heet.

Dit blog en het aardige aantal volgers op de sociale media kwamen ook toen goed van pas, want ik kon mijn eigen boodschap hier goed voor het voetlicht brengen. En ik was minder afhankelijk van de pers, die tenslotte ook anderen aan het woord moest laten. Sommige media zijn nu eenmaal enkel uit op een sappig citaat.

Wat heeft dit alles met Untenu van doen vraagt u zich wellicht af?

Veel. In 2011 ging ik voor het eerst op vakantie naar Zuidoost Azië, daartoe aangespoord door mijn liefste. ‘Als we dan toch die kant op gaan, dan wil ik óók naar Cambodja’. Door de turbulente geschiedenis was ik altijd al geïnteresseerd in dit koninkrijk.

Toen een half jaar later de bom plofte op het Provinciehuis had ik dringend behoefte er een tijdje tussenuit te gaan. Ik moest afstand nemen van een jaar stress en negativiteit. Ik schakelde mijn internationale contacten in om enkele maanden vrijwilligerswerk te doen voor een hiv-organisatie in… Cambodja.

Waar anders?

Van een vriend kreeg ik een prachtig bedrag mee met de mededeling ‘doe er daar maar wat goeds mee, dan weet ik zeker dat het goed terecht komt’. Ik spreek je even rechtstreeks toe Wim:

Je stond hierdoor mede aan de basis van wat Stichting Untenu nu is. Met dat gulle gebaar maakten we een vliegende start, nogmaals veel dank daarvoor en voor alle kansen die je ons in de loop der jaren hebt geboden! 

De oprichting

Dit blog en de sociale media benutte ik vanaf dag één om verslag te doen van mijn ervaringen in Cambodja. Met als gevolg dat mensen geld gingen doneren. Aanvankelijk via de bankrekening van COC Noordoost Brabant (een woord van dank is ook hier op zijn plaats). 

Omdat ik in Cambodja geld moest opnemen voor de noodhulp (voor meer achtergrond over de oprichting en geschiedenis verwijs ik gemakshalve even door naar de webpagina van Untenu) werd dat geld weer doorgestort naar een speciale rekening die op mijn naam stond. 

Vanaf dag één voelde dat niet helemaal lekker, want mensen geven geld in het vertrouwen dat er wat goeds mee wordt gedaan, maar een privérekening past daar niet bij. Een stichting oprichten kost niet alleen geld (dat ten koste gaat van zaken als hulp), maar je tuigt ook een hele organisatie op. We hebben dit soort zaken tot in de puntjes geregeld in Nederland. En maar goed ook, maar het bleef steeds de afweging of de voordelen opwogen tegen de nadelen.

Alles afwegende (samenwerking met geestverwante stichtingen, eigen toko optuigen of toch op de oude voet doorgaan) werd op 5 augustus 2015 Stichting Untenu opgericht.

4 jaar erbij

En vlak voor mijn vakantie realiseerde ik dat mijn eerste vier jaar er bijna opzaten en ik dus de eerste functionaris was die voor herbenoeming in aanmerking kwam. Ik was van mening dat – alhoewel het zou mogen – een herbenoeming niet zomaar bij bestuursbesluit moest geschieden, maar dat een goed gesprek het minste was. Alleen: bij een ideële stichting waar je vooral gefocust bent op het echte werk, vergeet je wel eens dat sommige zaken geregeld dienen te worden en dus hebben we in allerijl voorzien in een herbenoemingsprocedure voor leden van de Raad van Advies en van het bestuur. Eerst evalueren en dan pas (uiteraard bij wederzijdse instemming) voordragen voor herbenoeming.

Aldus geschiedde, zij het anderhalve week te laat, maar toch. Vrijdag zat ik met de secretaris en de voorzitter van de Raad van Advies aan tafel en bespraken we het verleden, het heden; de verwachtingen en de toekomst.

Het mooie van een open gesprek is dat er ook zaken uitkomen waar we in de toekomst mee aan de slag kunnen, een soort werkopdracht voor mezelf ook, iets waar ik graag een andere keer op terug kom.

En het andere voordeel is dat de volgende twee aflopende termijnen ook aanstaande zijn en dat we de procedure nu geregeld hebben.

 

aidsCambodjaLHBTlhbtiStichting UntenuUntenuUntenu Foundation