Soms is onbedaarlijk de slappe lach krijgen heerlijk. En dat was me al een paar keer overkomen met de columns van Sylvia Witteman.
Toen ik ‘Tot dusver niets aan de hand’ bij de boekhandel zag, kon ik me dan ook niet inhouden. En ja hoor: weer moest ik (reizend in de trein) het boekje wegleggen om niet bij het eerstvolgende station door ambulancebroeders weggevoerd te worden wegens vermoeden van geestesgestoordheid. Huilen van het lachen kan ernstige vormen aannemen.
Wat kan ik er meer over zeggen? De schrijfstijl van Sylvia Witteman spreekt me aan, licht cynische humor, recht voor je raap. Prachtige observaties, vaak van straattaferelen, treffend beschreven. Of uit haar eigen gezin, heel herkenbaar soms.
Manlief haalt zijn schouders op als ik weer eens een in mijn ogen hilarisch stukje wil voorlezen. ‘Niet mijn humor’. maar wel de mijne dus. Van die verhaaltjes die je meteen wilt delen en even later met je zus aan de telefoon probeert een stukje voor te lezen en al snel allebei gierend van het lachen niet meer uit je woorden komt. Echt waar. Geen zware kost dus dit keer, ik legde er graag wat andere titels tijdelijk voor aan de kant.
Nog even geduld voor ‘Het monotheïstisch dilemma’ dus, of voor ‘Mijn Duitsland’ en wat er nog wacht op tijd en ruimte in mijn hoofd voor de zwaardere kost. Dit was het juiste boek op het juiste moment.
