“Tender Center is echt iets voor jou”. Men vroeg me een bijdrage te leveren aan de avond Collectivising Queer Care i.h.k.v. Wereld Aids Dag. En zo kreeg ik gisteren een déjà vu.
Tender Center
Het was lang geleden dat ik nog op een plek was die een sfeer van ouderwets activisme ademde. Ik was dan wel één van de oudste aanwezigen, maar dat mocht de pret niet drukken. Vroeger – aldus opa – kwam ik vaker op dit soort plekken. Zo was daar het Vagevuur (thuisbasis van De Roze Driehoek) in Eindhoven, en heel af en toe was ik wel eens in De Paap in Den Bosch. Persoonlijk voelde ik me er thuis, en tegelijkertijd ook niet helemaal. Een beetje ambivalent.
Eerst maar eens vertellen waar Tender Center voor staat, en dat doen ze het best zelf (gepikt van hun Facebookpagina):
Tender Center Rotterdam is de plek voor iedereen die heteronormativiteit in vraag wil stellen en zich wil koesteren in queerness. TC is feministisch. TC houdt van overdag dansen. TC is een plek om energieën te verzamelen en te genereren die grenzen overschrijden. TC heeft een probleem met categorieën, zelfs zelf-gedefinieerde categorieën.
Het Vagevuur in Eindhoven was eigenlijk niet veel anders – in ieder geval tijdens de open café-avonden op donderdag. Een bonte verzameling van mensen die de grenzen van de opgelegde hokjes ruimschoots overschreden. Tijden veranderen, dezelfde mensen noemen zich nu vaak queer, maar de sfeer toonde verrassend veel overeenkomsten.
Ik sloot na mijn middagdut aan om de aanslag op mijn energieniveau enigszins binnen de perken te houden. Zuster Clementia Maculanda had ik thuisgelaten omdat ik geen hoge opkomst verwachtte waardoor ik me nog meer moeite moest getroosten. En eerlijk is eerlijk: met twee zusters is het gemakkelijker verschijnen dan in je eentje.
In het Tender Center zaten circa 9 mensen rond de kachel in een ruimte die wel wat weg had van een aksiesentrum uit de jaren stilletjes. Een gezellig rommeltje. Het groepje besprak de zojuist beëindigde wandeling langs lhbt-gerelateerde plekken in Rotterdam.
Kritiek op Rotterdam Pride
Naast soms vage praatjes, waarbij ik me sterk moest concentreren om te ontdekken welk punt gepoogd werd te maken, kwamen er ook concrete zaken aan de orde. Zo was er bijvorbeeld kritiek te horen op Rotterdam Pride. De organisatie ging slecht om met de kritiek op de aanwezigheid van de extreem-rechtse lhbt-groep die meeliep. Verder werd het vooral gezien als een commercieel feest dat door het horecaconglomeraat rond de Keerweer was opgezet en nu vooral de gayvriendelijke naam van Rotterdam moest bekrachtigen.
Zelf bracht ik de onverwachte pedohaat van de anti-fascismedemonstranten ter sprake. Ik dacht als we het toch over kritiek hebben, moet je ook kritisch durven zijn op jezelf. Gelukkig kon men ermee overweg. Gaandeweg de middag druppelden meer mensen binnen zodat na de veganistische avondmaaltijd de zaal vol zat en ik dus een presentatie mocht geven voor een volle ruimte in plaats van een kringgesprek.
Collectivising Queer Care
Hoe vertaal je dit thema naar het Nederlands? Sowieso had ik me bedacht de presentatie in het Engels te geven, want ik vermoedde een internationaal publiek. Verwarrend is het ook. Terwijl ik de hele dag me probeerde te concentreren op een presentatie in het Engels, bestelde ik een koffie in het naburige WES, óók in het Engels. Enfin, ik had wel een idee waar het over ging, en mij was gevraagd wat te vertellen over aids-activisme door de jaren heen.
En dat zijn er nogal wat inmiddels. Ik benadrukte wel dat ik niet ‘de’ aids-activist ben, die term komt me niet echt toe denk ik, maar actief op het hiv- & aidsfront, dat durf ik wel over mezelf te zeggen. Aan het begin had ik (zie eerste blad in groen) enkele vragen voor het publiek opgeschreven, waar – indien gewenst en als het veilig voelde – later op de avond antwoord opgegeven mocht worden.
Vervolgens ging ik in op de jaren dat ik actief was in COC, Roze Driehoek, Cosmo Bar, Hiv Vereniging, Wereld Aids Dag Rotterdam, De Zusters én natuurlijk Stichting Untenu. Een bonte verzameling aan hiv-gerelateerde activiteiten en functies. De diashow hieronder was ondersteunend aan mijn presentatie, maar dan heb je in ieder geval een idee:
Het moet gezegd: ik was best tevreden met de presentatie, de reacties en de interactie met het publiek. De aanwezigen gaven dat achteraf ook terug aan mij. Niet enkel met een fijn applaus, maar ook in de gesprekken na afloop. Toch nog een veer in mijn reet en daarmee toch nog een beetje virtuele drag.
Verder ben ik een slechte verkoper bij dit soort gelegenheden, veel te druk met de inhoud. Nog een geluk dat Katherine vroeg naar de Cambodjaanse sjaals, waarvan ik er toch nog drie heb verkocht ten bate van Stichting Untenu.
Aan niets overleden
Even schrok ik toen de film ‘Aan niets overleden’ werd aangekondigd. Twee jaar geleden werd die film van Raimy Sambo tijdens Wereld Aids Dag vertoond in LantarenVenster. Die film viel niet bij iedereen in goede aarde. Het schiep namelijk een veel te somber beeld over homoseksualiteit en hiv/aids in de Nederlands-Caribische gemeenschap.
Jaren geleden bleek er al een film gemaakt met exact dezelfde titel. Een film zonder acteurs, waarin echte mensen uit de Surinaamse gemeenschap vertelden over hun leven met hiv en aids. Baanbrekend, en filmmaker Andre Reeder vertelde met recht (en bij vlagen emotioneel) dat deze mensen superhelden waren (en één nog is). Zo met open over leven met hiv (en dood als gevolg van aids) in die tijd in de Surinaamse gemeenschap was heel bijzonder.
Zoals Andre zei: Suriname in your face.Recht in ons gezicht. Uit alle gemeenschappen die Suriname rijk is, met Surinaamse muziek, met Sranan Tongo als voertaal. Petje af en nog steeds een mooi document.
Amerikaans aids-activisme
Conal McStravick had een aantal films voor ons in petto, maar omdat we (Andre en ik) nogal uitliepen bleef het bij slechts één korte film. Met meerderheid van stemmen werd gekozen voor Doctors, Liars and Women:AIDS Activists Say No To Cosmo. De video insluiten lukt niet, maar via de link kan je de film op Vimeo bekijken. Het is activisme zoals alleen de Amerikanen kunnen. Een vorm die niet zo aansluit bij onze cultuur denk ik, maar als we een keer echt boos zijn over iets, dan kunnen we er nog van leren.
Ook zouden nog beelden getoond worden over roze Rotterdam, gemaakt door de onlangs overleden Rob de Vries. Maar wegens tijdgebrek wordt dat naar een ander tijdstip verplaatst.
Aan niets overledenaidsAndre ReedeCosmopolitanhivqueerTernder CenterWerled Aids DagWorldAIDSDay
Reageren?